Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, MHP lideri Devlet Bahçeli’nin Öcalan açılımının dayandığı stratejiye dair nihayet bir şeyler söyledi. Çağrının Kandil ve Suriye’nin kuzeydoğusundaki özerk yönetime olmadığını net olarak ifade etti. “Kandil'deki terör baronlarına hiçbir çağrımız yoktur… Türkiye'nin içinde de Irak'ta ve Suriye'de de terörle mücadele kararlılıkla sürecek” dedi. Bahçeli de İmralı ve DEM Parti ekseninde bir çözüme işaret ederek Kandil’i dışlamıştı.

Oluşan görüntü şunu söylüyor: İçerde Kürtlerle çelişkileri idare edilebilir bir düzeye çekip sınırın ötesinde demir yumruğa devam edecekler. Büyük muamma; Abdullah Öcalan bu stratejiye ne denli hizmet edebilir? Belli ki Öcalan’ın etkisini, Kandil ve Kamışlı üzerinde bir öğütücüye dönüştürme hesabı yapılıyor. Kürt sorununu çözüm yoluna sokma niyetinden çok iç cepheyi güçlendirme amacı güdülüyor. Bu artık sır değil.

Bir tarafta umudu, diğer tarafta korkuyu tetikleyen ama yanlış temellendirilen bölgesel gelişmelere göre pozisyon alınıyor.

Umut da korku da Amerikan taahhütleri altında İsrail eliyle yürütülen savaşın bölgedeki güç denklemini değiştireceği öngörüsünden ileri geliyor. Denklemin ‘umut’ tarafında duranlar, yeni düzenin Kürtlere fırsatlar sunacağı ve statü kazandıracağı beklentisine yaslanıyor.

***

Bahçeli’nin çıkışının ardından KCK Yürütme Konseyi Üyesi Murat Karayılan bölgede üçüncü dünya savaşına doğru bir tırmanıştan söz ediyordu. 23 Ekim’deki açıklamasında “Bugün Ortadoğu adeta kaynamaktadır… Küresel hegemonik güçler bu savaşla birlikte bölgeye yeniden bir dizayn vermek istiyor… AKP-MHP-Ergenekon rejiminin bütün çabası, bölgede gelişebilecek yeni dizaynda Kürt halkının yer almaması, statüsüzlüğe mahkum edilmesidir” ifadelerini kullanıyordu.

27 Ekim’de DEM Parti’nin “İmza Karayılan” diye bitecek hissi uyandıran açıklamasında da “işgalci-sömürgeci” ve “Siyonist rejim” diye tanımlanan İsrail’in güç dengelerini İran’a karşı hamlelerle şekillendirmeye çalıştığı not ediliyordu. Fakat bu kötülük döngüsündeki fırsatların altı da çiziliyordu:

- “Rojava’nın kazanımlarını boğmaya çalışan AKP-MHP iktidarının işgal ettiği bölgelere yerleştirdiği çetelerin tasfiyesi gündemdedir.”

- “Güney Kürdistan’a yönelik işgal ve ilhak politikaları çıkmaza girmiştir.”

- “İran’ın savaş çemberine alınmasıyla bölgede yaşayan Kürt halkının belirleyici özne olarak güç kazanması olasılığını kendi yayılmacı politikaları için handikap olarak görmektedir.”

Suriye tarafındaki değerlendirme de aynı pencereden… Kuzey ve Doğu Suriye Dış İlişkiler Dairesi Eşbaşkanı İlham Ahmed, 23 Ekim’de ANHA’da yayımlanan röportajında özetle şunu söylüyordu:

“İsrail karşıtı cephe giderek kaybediyor. Bu savaş Lübnan ya da Gazze ile sınırlı kalmayacak; şimdiden genişledi… Bölge, İkinci Dünya Savaşı'ndan bu yana önemli değişikliklere tanık olacak… Bazıları seçimler, bazıları savaşlar yoluyla gerçekleşecek. Sonuç olarak tüm bölge çeşitli değişikliklere tanık olacak… İsrail, Hamas, Hizbullah ve İran'ın bulunduğu her yeri hedef alıyor; Suriye coğrafyasında da hedef alınacaktır. Böyle bir durumda çözüme doğru ilerlemek elzemdir... İran, Hamas, Hizbullah, Husiler ve İran'a sadık kalan diğer taraflara karşı kapsamlı bir plan var. Bu yeni plan ya da Ortadoğu'nun yeniden dizaynı çerçevesinde bu aşamaya ayak uydurup değişiklik yapamayan ve bu durumu doğru okuyamayan bu taraflar birbiri ardına hedef alınacak… Özerk yönetimin korunması yeni Suriye'nin inşası için bir teminattır…” 

Kürtlerin önünü açacak bir ‘yeni düzen’ tahayyülü Amerika ile ortaklığın altını çizmeyi de gerektiriyor. Suriye Demokratik Güçleri İletişim Merkezi Başkanı Ferhad Şami 6 Eylül’de Amerikan askerleriyle beraber çekilmiş fotoğrafları “Birlikte güçlüyüz” notuyla paylaşıyordu. 

SDG Komutanı Mazlum Abdi de Bahçeli’nin çıkışı, TUSAŞ saldırısı ve Türkiye’nin Suriye’nin kuzeyine yönelik yeniden başladığı saldırılardan önce El-Nahar gazetesinden Sarkis Kassargian’a bir röportaj verdi. 

Kassargian’ın da dikkat çektiği üzere Şam ve Ankara’ya karşı yanıtları öncekilere kıyasla sertti. SDG'nin askeri gücünün arttığını, hava sahasını İHA’lardan koruyacak kabiliyetlere kavuştuğunu ve yeterli savunma altyapısına sahip olduğunu belirtiyordu. Saldırı için uluslararası onay alamaması halinde Türkiye’yi püskürtebileceklerini savunuyordu. “Türk ordusu savaşamaz, paralı Suriyeli askerler ve biz onlara karşı koyabiliriz… Kendimizi savunabiliriz. Bu bir yıpratma savaşına dönüşecek ve Türkiye hedeflerine ulaşamayacak. Savaşın sonucunu biz belirleyeceğiz, saldırı kararını verebilir ama bitirme kararını veremez” diyordu. Dildeki değişim ‘yeni düzen’ tırmanışından bağımsız okunamaz.

Abdi, Donald Trump döneminde iki kez Suriye'den çekilme kararı alındığını, kurumsal devlet refleksiyle bu kararların geri çekildiğini, Kongre’deki Demokrat ve Cumhuriyetçiler arasında SDG’ye desteğin sürmesi konusunda fikir birliği olduğunu belirtip 5 Kasım seçimleriyle bu tutumun değişmeyeceği umudunu dile getiriyordu.

Abdi, Türkiye’nin SDG’yi bitirmek için Suriye ile anlaşmak istediğini, Şam’ın da özerk yönetimle siyasi çözüme açık olmadığını vurguluyor. Rusya ve İran’dan da çözüm konusunda Şam’a baskı yapmasını bekliyor.

PKK’nin TUSAŞ’a saldırısından sonra Türkiye, SDG’nin bulunduğu bölgelerde fırınlar, tahıl ambarları ve enerji santralleri dahil alt yapıyı hedef alan saldırılarını yoğunlaştırdı.

Abdi, AFP tarafından uzatılan mikrofona bu kez biraz farklı konuştu. İç soruşturma başlattıklarını, TUSAŞ’a saldıranların Suriye’den gitmediğini, saldırı ile hiçbir bağlantılarının olmadığını, sadece Suriye toprakları içinde savaştıklarını belirtiyordu. "Şu anda bizimle Türkler arasında siyasi ve askeri diyalog için arabuluculuk yapılıyor" diyordu. Türkiye’yi durdurmayan uluslararası güçlerin zayıf pozisyonundan yakınıyor, “Türkiye'ye en üst düzeyde baskı yapılmalı” diyordu.

***

Bir tarafta Amerikan ekseninde konuşlanmanın sunduğu fırsatlar, diğer tarafta Türkiye’nin çökertme planları. Şimdilik Öcalan açılımının buraya açılmadığı görülüyor. Amerikan desteğindeki devamlılık da IŞİD’in nüksetme riskine dayandırılıyor. Fakat özerk yönetimi siyaseten tanımayı içeren net bir yol haritası hala yok. Bir taraftan ABD’nin 2025’ten itibaren Irak’tan güçlerini çekeceğini öngören takvim Suriye tarafındaki Amerikan askeri varlığının geleceğini de tartışmaya açıyor. ABD, Irak’tan çekilirse Suriye’de de kalamaz öngörüsü öne çıkıyor. Buna karşın Irak senaryosu üzerinde duranlar var. Bu senaryoya göre ABD, Birinci Körfez Savaşı’ndan sonra 32’inci paralelin kuzeyinde Kürdistan’ı koruma altına aldığı gibi Fırat’ın doğusuna da benzer şekilde yaklaşabilir. Acele etmeden zamana bırakarak. Günün birinde Türkiye de kapıları açarak fiili özerk yapıyı benimseyebilir. Bu da bir tarafın umudunu diğer tarafın korkusunu besliyor.

Kıyaslamada tutarsızlıklar çok tabii. Türkiye kendi Kürt sorununu çözmeden Suriye’de özerk yapıyı tehdit olarak görme eğiliminden kolayca çıkamaz. Irak tarafından farklı olarak Suriye’deki Kürt hareketi Apocu ve sınırın üstü ile etkileşimi güçlü. Türkiye’de çözüm süreci sınırın altına bakışı değiştirebilir. Bunu Misakı Milli’ye dönüş yolu olarak görenler de çıkabilir. Barış sürecini Halep’ten Musul ve Kerkük’e kadar bir çevirme hamlesine dönüştürme hayalini kuranlar olabilir. Ankara kendi Kürt sorununu halletmediği sürece ABD de Türkiye’yle çatışan bir yola girmez.

Ayrıca Suriye’nin kuzeydoğusu etnik olarak karışık ve kırılgan. Bir başka şey; jeopolitik denklemde Suriye’deki Baas yönetiminin yeri Irak’taki Baas yönetiminden farklı. Suriye’de Rusya ve İran da oyunda. Üstelik Rusya Fırat’ın doğusunda da varlık gösteriyor. Denklem farklı olsaydı zaten 2019’da Türkiye başlattığı karşı-koridor hamlesini tamamlayabilirdi.

***

Bugün de Rusya ve ABD’den yeşil ışık alamadığı için Tel Rıfat, Menbic, Kobani ve Kamışlı hatlarını uzaktan vuruyor ama kara harekâtına geçemiyor. 5 yıldır kısır döngü tekrar ediyor. Erdoğan’ın iç cepheyi tahkim siyasetinin öteki yüzünde dış cepheyi zayıflatma hedefi yatıyor.

SDG ile ne tür temasların olduğunu bilmiyoruz. İmralı-Brüksel-Kandil üçgenindeki iletişime benzer bir mekanizmayla Öcalan’dan Mazlum Abdi’ye mesaj iletilip iletilmediğini de bilmiyoruz. Çatışmanın bağlamlarını değiştirecek bir diyalog zemininin olmadığı sahadan anlaşılıyor. Erdoğan’ın oyun planı aşağı yukarı kendini ele veriyor.

Türkiye, SDG mevzilerine yüklenip Suriye Milli Ordusu’nu (SMO) harekete geçirirken Suriye ordusuyla kesişme noktalarında dikkatli gidiyor. Bir, Rusya ile bozuşmak istemiyor; iki, Şam’la aradığı normalleşmeyi sabote etmekten kaçınıyor. Şam’la aradığı normalleşme de özerk yönetimi hedef alıyor.

El Vatan gazetesi SMO milislerinin Menbiç, Tel Ebyad ve Ras’ul Ayn eksenlerinde seferber edildiğini belirterek Türkiye’nin sınırlı kara harekâtı başlatabileceğini öne sürdü. Fakat SMO’nun hazırlıklarının bir harekât emrine bağlı olmadığı da vurgulanıyor. SMO’yu cephe hatlarına sürme girişimleri geçmişte tekrarlandı. Hiçbiri beklenen kara harekâtına dönüşmedi. Bunun koşulları hala yok. ABD’nin Fırat’ın doğusunda, Rusya’nın Fırat’ın batısında Türk ordusu ve bağlı milislerin bombaladığı yerlerde keşif turuna çıkması iki ülkenin de sahada yeni bir gerçeklik istemediğini gösteriyor. Öte yandan Türkiye özerk yönetimi hedef alırken Suriye ordusuyla kesişme noktalarında gerilimi düşürme anlaşmasına bağlı kaldığı görüntüsü veriyor. Muhalif kaynaklara göre Türkiye, Halep’in batısı, İdlib’in güneyi ve Lazkiye’nin kuzeydoğusunda Suriye ordusuna karşı harekete geçen Heyet Tahrir el Şam (Nusra Cephesi) liderliğindeki Feth’ul Mubin koalisyonunu engellemeye çalışıyor.

Bu gruplar genelde Türk askeri üslerini kendilerine siper yapıyor. Suriye ordusu da yanıt verirken Türk askeri varlığı tehlike altına giriyor. Türk ordusu da misilleme yapıyor. Şimdi bundan kaçınmak için HTŞ’nin üslerden uzak tutulması emri verildiği aktarılıyor. Bu hareket tarzı Şam’la diyalog zemini gözetildiği izlenimi veriyor.

***

Kürtlerin bölgesel denklemin değişeceği konusundaki iyimserliğinde, İran’ın Suriye’de İsrail’den yediği darbelerin etkili olduğu söylenebilir. Fakat İran’ın gerilediği yerde, Esad yönetiminin uluslararası konumunun yükseldiği çizgi başlıyor. Yani Kürtlerin iç çözümü aradığı Şam’da daha az yalnız bir Esad beliriyor. Esad içinde bulunduğu cendere halini bir çıkış biletine dönüştürebilir. Bir tarafta İsrail, Golan’dan cephe açılmaması ve Lübnan’a sevkiyat hatlarının kesilmesi yönünde Şam’ı tehdit ediyor. Diğer taraftan Suriye ile ilişkileri normalleştiren BAE ve Suudi Arabistan, Şam’ı savaştan uzak tutmaya çalışıyor. Rusya da müttefik olarak aynı şeyi istiyor. Baskı, şu önerme üzerinden kuruluyor: İran varlığı Suriye’yi zor zamanda kurtarmış olabilir ama şimdi bu varlık Suriye’yi yok edecek bir savaşa itebilir.

Birileri Esad’ın uyumlu tutumunu ödüllendirmekten söz ediyor. Körfez keseyi şıngırdatıyor. Rusya Güvenlik Konseyi Sekreteri Sergey Şoygu da 28 Ekim’de Abu Dabi’ye tahsilat için gitmiş gibiydi. Suriye’yi tecritten ve ekonomik çöküşten çıkaracak adımları teşvik ediyordu. AB içinde de Suriye’ye koordinatör elçi atama önerisi tartışılıyor. Mültecilerin dönüşünü mümkün kılacak koşulları oluşturma hedefi güden bu girişimin başını Yunanistan, İtalya, Avusturya, Hırvatistan, Çekya, Slovakya, Slovenya ve Güney Kıbrıs çekiyor. Tabii bu tür bir açılım yaptırımların kaldırılmasını gerektiriyor. Avrupa’nın Amerikancı kanatları taş koyuyor. Her halükârda Şam’ın etrafındaki tecrit aşınıyor. Suriye ile çalışmanın kaçınılmaz olduğu fikri giderek benimseniyor.

Eğer Gazze ve Lübnan’da ateşkes sağlanır da Orta Doğu’daki gerilim soğutulursa Esad bundan eli güçlenmiş olarak çıkabilir. “Müzakere etmeyenler savaşla gider” önermesi de düşer.

Ve tüm taraflar ABD’deki seçimleri bekliyor. Herkesin cebinde birkaç ihtimal senaryosu var. Türkiye’nin cebinde ne var? Nihai istikameti ne olacak? Barış için şeytanın bacağını kıracak mı? Keşke diyebilsek…

President Tayyip Erdoğan finally said something about the strategy on which MHP leader Devlet Bahçeli’s Öcalan initiative is based. He clearly stated that the call was not to Kandil or the autonomous administration in northeastern Syria. “We have no call to the terror barons in Kandil… The fight against terrorism will continue with determination both in Turkey and in Iraq and Syria,” he said. Bahçeli also excluded Kandil by pointing to a solution around İmralı and the DEM Party.

The image that is emerging says this: They will reduce the internal conflicts with the Kurds to a manageable level and continue their iron fist beyond the border. The great mystery is; how much can Abdullah Öcalan serve this strategy? It is clear that calculations are being made to turn Öcalan's influence into a grinder over Kandil and Qamishli. The aim is to strengthen the internal front rather than to bring the Kurdish problem to a solution. This is no longer a secret.

A position is being taken according to regional developments that trigger hope on one side and fear on the other, but are based on false grounds.

Both hope and fear stem from the prediction that the war waged by Israel under American commitments will change the power equation in the region. Those who stand on the 'hope' side of the equation rely on the expectation that the new order will provide opportunities and status for the Kurds.

***

Following Bahçeli’s statement, KCK Executive Council Member Murat Karayılan was talking about an escalation towards a third world war in the region. In his statement on October 23, he said, “Today, the Middle East is practically boiling… Global hegemonic powers want to redesign the region with this war… The AKP-MHP-Ergenekon regime’s entire effort is to exclude the Kurdish people from the new design that may develop in the region and to condemn them to statuslessness.”

In the DEM Party's statement on October 27, which gave the impression that it would end with "Signature Karayılan", it was noted that Israel, defined as an "occupier-colonialist" and "Zionist regime", was trying to shape the balance of power with moves against Iran. However, the opportunities in this evil cycle were also underlined:

- “The liquidation of the gangs placed in the regions occupied by the AKP-MHP government, which is trying to strangle the gains of Rojava, is on the agenda.”

- “The occupation and annexation policies towards Southern Kurdistan have reached a dead end.”

- “They see the possibility of the Kurdish people living in the region gaining power as a determining subject by drawing Iran into the war ring as a handicap for their own expansionist policies.”

The assessment on the Syrian side is from the same perspective… Co-chair of the North and East Syria Foreign Affairs Department, İlham Ahmed, stated the following in his interview published in ANHA on October 23:

“The anti-Israel front is gradually losing. This war will not be limited to Lebanon or Gaza; it has already expanded… The region will witness significant changes since World War II… Some will occur through elections, some through wars. As a result, the entire region will witness various changes… Israel is targeting everywhere where Hamas, Hezbollah and Iran are present; they will also be targeted in the Syrian geography. In such a case, it is essential to move towards a solution… There is a comprehensive plan against Iran, Hamas, Hezbollah, the Houthis and other parties that remain loyal to Iran. Within the framework of this new plan or the redesign of the Middle East, those parties that cannot adapt to this stage and make changes and cannot read this situation correctly will be targeted one after another… Preserving the autonomous administration is a guarantee for the construction of a new Syria…”

The vision of a ‘new order’ that will pave the way for the Kurds also requires emphasizing partnership with America. The head of the Syrian Democratic Forces Communications Center, Farhad Shami, shared photos taken with American soldiers on September 6 with the note, “We are strong together.”

SDF Commander Mazlum Abdi also gave an interview to Sarkis Kassargian of the Al-Nahar newspaper before Bahçeli's statement, the TAI attack and Turkey's renewed attacks on northern Syria.

As Kassargian also noted, his responses to Damascus and Ankara were harsher than before. He stated that the SDF’s military power had increased, that it had gained the ability to protect its airspace from UAVs and that it had a sufficient defense infrastructure. He argued that if it could not obtain international approval for the attack, it would be able to repel Turkey. “The Turkish army cannot fight, they are Syrian mercenaries and we can resist them… We can defend ourselves. This will turn into a war of attrition and Turkey will not be able to achieve its goals. We will determine the outcome of the war, it can decide to attack but not to end it,” he said. The change in language cannot be read independently of the escalation of the ‘new order’.

Abdi stated that during the Donald Trump era, a decision was made to withdraw from Syria twice, that these decisions were withdrawn due to institutional state reflexes, that there was a consensus among Democrats and Republicans in Congress to continue support for the SDF, and expressed the hope that this stance would not change with the November 5 elections.

Abdi emphasizes that Turkey wants to reach an agreement with Syria to end the SDF, and that Damascus is not open to a political solution with an autonomous administration. He also expects Russia and Iran to put pressure on Damascus for a solution.

After the PKK's attack on TAI, Türkiye intensified its attacks targeting infrastructure, including bakeries, grain warehouses and power plants, in areas where the SDF is present.

Abdi spoke a little differently this time into the microphone extended by AFP. He stated that they had launched an internal investigation, that those who attacked TAI did not leave Syria, that they had no connection to the attack, and that they were only fighting within Syrian territory. "There is currently mediation between us and the Turks for political and military dialogue," he said. He complained about the weak position of international powers that were not stopping Turkey, and said, "Turkey should be pressured at the highest level."

***

On one side, the opportunities offered by being positioned on the American axis, on the other side, Turkey’s plans to collapse. For now, it seems that the Öcalan initiative has not been opened here. The continuity of American support is also based on the risk of ISIS recurring. However, there is still no clear roadmap that includes political recognition of the autonomous administration. On the one hand, the calendar that foresees the US withdrawing its forces from Iraq as of 2025 also opens up discussions about the future of the American military presence in Syria. The prediction that the US will not be able to stay in Syria if it withdraws from Iraq stands out. On the other hand, there are those who focus on the Iraq scenario. According to this scenario, the US could take a similar approach to the east of the Euphrates, just as it took Kurdistan under protection north of the 32nd parallel after the First Gulf War. Without rushing, by leaving it to time. One day, Turkey may also open the doors and adopt a de facto autonomous structure. This feeds the hopes of one side and the fears of the other.

There are of course many inconsistencies in comparison. Turkey cannot easily overcome its tendency to see the autonomous structure in Syria as a threat without solving its own Kurdish problem. Unlike Iraq, the Kurdish movement in Syria is Apoist and has strong interactions with those above the border. The resolution process in Turkey may change the perspective below the border. There may be those who see this as a way to return to the National Pact. There may be those who dream of turning the peace process into a diversion from Aleppo to Mosul and Kirkuk. As long as Ankara does not solve its own Kurdish problem, the US will not enter a path of conflict with Turkey.

In addition, the northeast of Syria is ethnically mixed and fragile. Another thing; the place of the Baath regime in Syria in the geopolitical equation is different from the Baath regime in Iraq. Russia and Iran are also in play in Syria. Moreover, Russia also has a presence east of the Euphrates. If the equation were different, Turkey could have completed the counter-corridor move it started in 2019.

***

Today, since it has not received the green light from Russia and the US, it is striking the Tel Rifaat, Manbij, Kobani and Qamishli lines from a distance, but it cannot launch a ground operation. The vicious cycle has been repeating itself for 5 years. The other side of Erdoğan's policy of strengthening the internal front is the goal of weakening the external front.

We do not know what kind of contacts there were with the SDF. We also do not know whether a message was sent from Öcalan to Mazlum Abdi through a mechanism similar to the communication in the İmralı-Brussels-Kandil triangle. It is clear from the field that there is no basis for dialogue that will change the contexts of the conflict. Erdoğan's game plan is more or less revealing.

While Turkey is pressing on SDF positions and mobilizing the Syrian National Army (SNA), it is proceeding carefully at the points of intersection with the Syrian army. First, it does not want to fall out with Russia; second, it is avoiding sabotaging the normalization it seeks with Damascus. The normalization it seeks with Damascus also targets the autonomous administration.

The Al-Watan newspaper reported that the SNA militias were mobilized in the Manbij, Tel Abyad and Ras al-Ain axes, suggesting that Turkey could launch a limited ground operation. However, it is also emphasized that the SNA’s preparations are not dependent on an operation order. Attempts to push the SNA to the front lines have been repeated in the past. None of them turned into the expected ground operation. The conditions for this are still not there. The fact that the US has been conducting a reconnaissance tour of the areas east of the Euphrates and Russia has been conducting a reconnaissance tour of the areas west of the Euphrates bombed by the Turkish army and affiliated militias shows that neither country wants a new reality on the ground. On the other hand, while Turkey is targeting the autonomous administration, it appears to be adhering to the agreement to reduce tensions with the Syrian army at the points of intersection. According to opposition sources, Turkey is trying to prevent the Feth al-Mubin coalition led by Hayat Tahrir al-Sham (Nusra Front) that is taking action against the Syrian army west of Aleppo, south of Idlib and northeast of Latakia.

These groups generally use Turkish military bases as a shelter for themselves. The Syrian army responds, putting the Turkish military presence in danger. The Turkish army also retaliates. Now, it is reported that in order to avoid this, HTS has been ordered to stay away from the bases. This course of action gives the impression that a dialogue ground with Damascus is being sought.

***

It can be said that the blows Iran received from Israel in Syria were effective in the Kurds' optimism that the regional equation will change. However, where Iran declines, the line in which the Assad regime's international position rises begins. In other words, a less lonely Assad appears in Damascus, where the Kurds are looking for an internal solution. Assad can turn the state of tribulation he is in into a ticket out. On one side, Israel is threatening Damascus not to open a front from the Golan and to cut off the shipping lines to Lebanon. On the other hand, the UAE and Saudi Arabia, which have normalized relations with Syria, are trying to keep Damascus away from war. Russia also wants the same thing as an ally. The pressure is established on the following proposition: The Iranian presence may have saved Syria in difficult times, but now this presence may push it into a war that will destroy Syria.

Some people are talking about rewarding Assad’s harmonious stance. The Gulf is making the purse jingle. Russian Security Council Secretary Sergey Shoygu also appeared to have gone to Abu Dhabi on October 28 to collect. He was encouraging steps that would lead Syria out of isolation and economic collapse. The proposal to appoint a coordinator ambassador to Syria is also being discussed within the EU. This initiative, which aims to create conditions that will enable the return of refugees, is being led by Greece, Italy, Austria, Croatia, the Czech Republic, Slovakia, Slovenia and Southern Cyprus. Of course, such an opening requires the lifting of sanctions. Europe’s pro-American wings are putting up a fight. In any case, the isolation around Damascus is eroding. The idea that working with Syria is inevitable is increasingly being accepted.

If a ceasefire is reached in Gaza and Lebanon and tensions in the Middle East cool, Assad could emerge from this with his hand strengthened. The proposition that “those who do not negotiate will go to war” also falls apart.

And all sides are waiting for the elections in the US. Everyone has a few possible scenarios in their pockets. What does Turkey have in its pocket? What will be its ultimate direction? Will it break the devil's leg for peace? If only we could say...