Suriye’de iş savaş başladıktan sonra, bölgede en aktif ve istekli ülke olan Türkiye’nin yüksek hedefleri vardı. Bunların mümkün olabilmesi için birinci hedefin; yani, Esad’ın iktidardan düşürülmesi gerekiyordu. Böylelikle Suriye, vatandaşlarına ölüm yağdıran, onları ülkeden süren ve iktidarını baskıyla sürdürmekten başka yol bilmeyen bir diktatörden kurtulacaktı. Yönetimdeki klik dağıldıktan sonra serbest seçimlerle gerçek temsil sağlanacaktı.

Birinci hedef gerçekleşmedi, dolayısıyla hesap da tutmadı…

Türkiye, Suriye’de 1-) Esad’ın gitmesi, 2-) Mültecilerin geri dönmesi ve 3-) Toprak bütünlüğünün sağlanması olarak özetlenebilecek üç hedefi de ıskaladı. Esad kaldı, mülteciler dönmedi ve toprak bütünlüğünden kastedilen Kuzey Suriye’de PYD/YPG’siz bölge hedefi gerçekleşemedi. Hatta, güvenlik ve bölgesel iddia bağlamında başlangıç seviyesinden geriye düşüldü. 13 yıla yakın süredir Türkiye’nin, güvenlik için bölgeye ayırdığı ayırmaya devam ettiği kaynağı ise bilemiyoruz.

Türkiye kaybetti ama Esad da kazanmış değildir. Ülkesinde ABD, Rusya, Türkiye ve İran gibi ülkelerin üs, hava üssü, askeri birliği veya vekil askerleri bulunmaktadır. PYD-YPG çok büyük bir bölgede kontrolü elde tutmaktadır. Öte yandan, savaşın başından bugüne kadar, nüfusun yarıya yakını ülkeyi terketmek zorunda kalmıştı. Esad rejimi ülkesinin topraklarına hakim değildir ve esasen Rusya’nın desteği olmadan bu haliyle bile ayakta kalabilmesi hala mümkün değildir. Şam, Ankara’nın masaya oturma çağrılarına karşı bazen tepeden baksa bile gerçekte hiç de o kadar rahat değildir. Türkiye ile barıştan kaçınmanın bedeli ebedi istikrarsızlık olabilir.

Ancak, şimdi şekillenen yeni eğilimler iki ülke Cumhurbaşkanı’nı aynı anda anlaşmaya zorluyor. Rusya ve muhtemelen ABD, Suriye dosyasının artık kapanmasını istedikleri için Erdoğan ve Esad’a görüşme baskısını artırmıştır. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın son dönemde “ısrarlı” görüşme arzusunu sık sık dile getirmesi de bunu gösteriyor. Türkiye’yi harekete geçiren şey sadece bu baskı değil, aynı zamanda Kuzey Suriye’de defacto oluşmuş bulunan Kürt bölgesel yönetim yapısının, bir şekilde resmiyet kazanma ihtimalidir. Ankara, orada seçim yapılmasını şimdilik engelledi ama anlaşılan o ki Erdoğan Esad’la masaya oturmazsa bu kalıcı bir engelleme olamayacak.

Cumhurbaşkanı’nın, Şam’dan gelen “Önce topraklarımızdan çekilin” şartını duymazdan gelip “Mutlaka görüşelim” mesajlarını artırmanın sebebi budur. Hatta, geçmişte Esad için kullanılan birbirinden ağır ifadeler ortadayken, bunlar hiç söylenmemiş gibi davranmanın da… Türkiye, çok büyük zarar gördüğü Suriye iç savaş sürecinden, elinde kalan son iddiasını da kaybederek çıkmak istemiyor. Toprak bütünlüğü; yani içerisinde kimsenin özerk yönetimi bulunmayan Suriye hedefliyor.

Bir de Türkiye kamuoyu var. Kamuoyu, Erdoğan’ın eski sözlerini hiç umursamadan bir an önce Esad’la masaya oturmasını isterken bilindiği gibi öncelik sırasına başka bir konuyu koyuyor: Mültecilerin geri gönderilmesi… Ne var ki mülteci meselesi böyle bir görüşmeyle çözülebilecek konu değil. Elbette hedefler konulabilir ve iyi niyetler dile getirilir ama bir yandan da seneler geçer. Esad, başta Türkiye olmak üzere çeşitli bölge ülkelerine ve Avrupa’ya dağılan Suriyeli vatandaşlarını ülkesine geri alabilecek kudret ve kaabiliyete sahip değildir. Onların huzur içinde yaşayacağı bir düzen inşa edemez; etse 2011’da ederdi. Hala birçok bölgesine hakim olamadığı ülkesine milyonlarca muhalifi davet edemez. O davet etse mülteciler ölüme davet anlamına gelen bu çağrıya icabet etmez.

After the war started in Syria, Turkey, the most active and willing country in the region, had high goals. For these to be possible, your first goal is; that is, Assad had to be removed from power. In this way, Syria would be rid of a dictator who rained death on his citizens, expelled them from the country, and knew no other way than maintaining his power by oppression. After the ruling clique was dissolved, real representation would be achieved through free elections.

The first goal was not realized, therefore the account did not work out…

Turkey missed all three goals in Syria, which can be summarized as 1-) Assad's departure, 2-) Return of refugees and 3-) Ensuring territorial integrity. Assad remained, the refugees did not return, and the goal of a PYD/YPG-free region in Northern Syria, which is meant by territorial integrity, could not be achieved. In fact, it has fallen back from the initial level in terms of security and territorial claims. We do not know the resources that Turkey has allocated to the region for security for nearly 13 years.

Türkiye lost, but Assad did not win either. Countries such as the USA, Russia, Turkey and Iran have bases, air bases, military units or proxy soldiers in his country. PYD-YPG maintains control over a very large region. On the other hand, from the beginning of the war until today, nearly half of the population had to leave the country. The Assad regime does not dominate the territory of its country, and it is still impossible for it to survive even in its current state without the support of Russia. Although Damascus sometimes looks down on Ankara's calls to sit at the table, in reality it is not that comfortable. The price of avoiding peace with Türkiye may be eternal instability.

However, the new trends taking shape now force the Presidents of the two countries to reach an agreement at the same time. Russia and probably the USA have increased the pressure on Erdogan and Assad to meet because they want the Syrian file to be closed. President Erdoğan's recent "persistent" frequent expression of his desire to meet demonstrates this. What motivates Turkey is not only this pressure, but also the possibility of the Kurdish regional government structure, which has de facto formed in Northern Syria, to somehow become official. Ankara has prevented elections there for now, but it seems that this will not be a permanent obstacle if Erdogan does not sit down with Assad.

This is the reason why the President ignored the condition from Damascus, "Withdraw from our lands first," and increased his messages of "Let's definitely meet." In fact, while the harsh statements used about Assad in the past are obvious, acting as if they were never said... Turkey does not want to emerge from the Syrian civil war, in which it suffered great damage, by losing its last remaining claim. Territorial integrity; In other words, it targets Syria, where no one has autonomous government.

There is also the Turkish public opinion. While the public wants Erdoğan to sit down at the table with Assad as soon as possible, regardless of his old words, they put another issue in their priority list: the repatriation of refugees... However, the refugee issue is not an issue that can be solved with such a meeting. Of course, goals can be set and good intentions expressed, but years pass. Assad does not have the power and ability to take back Syrian citizens scattered to various regional countries, especially Turkey, and Europe. He cannot build an order in which they will live in peace; If he had, he would have done it in 2011. He cannot invite millions of opponents to his country, where he still cannot control many regions. If he invited them, the refugees would not respond to this call, which means an invitation to death.