“Başkan Trump ekranın solunda, Başkan Biden ise ekranın sağında olacak. Yerleri yazı tura ile belirlendi. Her adayın soruyu cevaplamak için 2 dakikası, diğer adaya cevap ve reddiye için de 1 dakikası olacak. Ayrıca moderatörün adaylara tavzih etmek veya cevap vermek için 1 dakikalık ek süre verme hakkı bulunmaktadır. Adaylardan birisinin konuşma zamanı geldiğinde mikrofonu açılırken diğer adayınki kapalı tutulacaktır. Mikrofonu kapalı olan aday araya girmeye kalktığında ekranlarının başındaki izleyicilerin söylediklerini anlaması zor olacaktır. Tartışmanın sonunda her aday kapanış cümleleri için ikişer dakika konuşma hakkına sahip olacaklar. Bu akşam stüdyoda seyirci olmayacak. Önceden hazırlanmış notlara, doğrudan desteğe veya kampanya çalışanlarıyla temasa tartışma sırasında müsaade edilmeyecektir. Davetimizi kabul ederek her iki adayın ve kampanya sorumlularının kuralları kabul ettiklerini farz ediyoruz.”

ABD’nin 45 ve 46’ncı başkanları arasındaki canlı yayınlanan TV tartışması yukarıdaki anonsla başladı. Kuralların “çocuksu” katılığına ve “şartname” detaylarına bakınca oldukça ciddi bir tartışma ortamı olduğu, usulün özenli bir şekilde ilan edilmesinin arkasında esaslı bir gündemin olduğu vehmi oluşabilir. Ne var ki 90 dakikalık tartışmanın sonunda ortaya çıkan tablo sadece adaylar için değil, Amerika açısından da tarihe geçen tam bir felaket oldu. Zaman zaman akla ziyan bir ergen seviyesizliğinin sergilendiği, hakaretlerin havada uçuştuğu, mugalata ve safsatanın sınırlarının zorlandığı bir kakofoni çıktı ortaya. Durum o kadar vahim bir hal aldı ki Trump kendisinden beklenmeyecek bir şekilde “rezilliğe son vermek” adına bir noktada yetişkin rolüne soyunarak “çocuklaşmayalım artık” demek zorunda kaldı. Biden ne diyeceğini bilemez halde “sen çocuksun” cevabını verdi.

Biden’ın fiziksel olarak aleni olan kavrama ve ifade zafiyeti, Trump’ın aleni şarlatanlıkla ucuz demagoji, absürt iddialar ve zırvaya varan söylemleriyle birleşince, idrak zafiyeti her iki ismin ortak “zihinsel ahenksizliğine” dönüştü. Amerika’ya dair okuma yapan hemen herkesin bir şekilde yolunun kesiştiği Tocqueville, Amerika’nın ilk siyasi partisi Federalist Parti’ye bakarak, Amerikan liderliğine dair 1835’te “‘Yeni Dünya’da şimdiye kadar görülmemiş iyi kafalar ve asil tabiatlı kişiler” satırlarını yazacaktı. Tocqueville iki asra yakın zaman sonra, 2024’teki manzarayı görseydi ne derdi acaba?¹ Sağlık sorunlarından dolayı işaretlerini yıllardır açık bir şekilde verdiği demans hallerine odaklanıp “idrak zafiyeti” teşhisi sadece Biden için dillendirilse de ortaya çıkan tablo her iki adayın da kişisel sıkıntılarından ötesinde “Amerikan krizini” aşikâr kılmalarıydı. 

Basite indirgenmiş haliyle yaşanan, ABD siyasal elitlerinde ve sisteminde görünür hale gelen ağır gerontokrasi sorunu olsa da ciddi bir gözlemle “Amerikan siyasal depresyonunun” artık saklanamaz olmasından ibaret. Zira Biden, dört yıl önce partisi içerisinden aday olurken de bugün 82 yaşında olan Bernie Sanders’ı saf dışı bırakarak seçilmişti. ABD başkanlarının en önemli yıllık konuşması olan “Birliğin Durumu” sunumunu yaptığında, arkasında duran Meclis Başkanı Nancy Pelosi bugün 84 yaşında. ABD’nin yaşadığı siyasal krizin biyolojik bir soruna indirgenerek perdelenme çabasının çaresizlikten kaynaklandığı görülüyor. Zira Amerika, siyasal yönsüzlüğü ile yüzleşmediği sürece siyasal istikrarsızlığı büyümeye devam edecek. 

Demokratların mı Demokrasinin mi Krizi?

Dünyanın en âdem-i merkeziyetçi ve çok kültürlü ülkesinde, siyasal merkezi liberal politik doğruculuk ve lümpen milliyetçilik makasına alan Washington’ın, kendi eliyle inşa ettiği zeminden artık ancak Biden, Trump veya taklitleri çıkabilmektedir. 2015’te Cumhuriyetçiler nasıl şaşkın bir şekilde Trump’ın yükselişini izledilerse, 2024’te de Demokratlar aciz bir şekilde Biden’ın çöküşünü izliyorlar. Dolayısıyla “idrak zafiyetinin” isimlere indirgenecek bir sorunun çok ötesinde yapısal bir “Amerikan krizine” denk geldiğini söylemek mümkündür. Başka bir ifade ile Amerika gerontokrasi sorununu çözse ve siyasal elitleri ciddi bir şekilde gençleşse de yaşadığı siyasal bunalım ve yönsüzlük ortadan kalkmayacaktır. Bugünkü haliyle Amerikan siyasal yapısının ciddiyeti ne küresel sorunları ne de kendi ülkesi içerisindeki merkezkaç enerjiyi yönetebilecek durumdadır. Bundan 15-20 yıl öncesine kadar en fazla komplo teorilerinde yer alabilen konular, bugün Amerikan merkez medyasından akademik yayın organlarına varıncaya kadar sıradan başlıklara dönüşmüş durumdadır. Amerika’nın iç savaş fay hatlarının hareketlendiğini söyleyip “ABD ulusal boşanmaya mı gidiyor?”² sorusunu soranlardan Birleşik Devletler’den eyaletlerinin ayrılmasını isteyen Amerikalıların “sayısına şaşıranlara”³, Amerika’nın geri dönüşü olmayacak bir şekilde “parçalandığını”⁴ dillendirenlerden “işlevsiz bir süper güç”⁵ olduğunu söyleyenlere “Amerikan düşüşü” literatürü en “saygın ve anaakım” medyayı süsleyen başlıklara dönüşmüş durumda. 

Tartışmanın hemen ardından Demokrat Parti’nin Bidencı üst düzey isimleri Biden’ın yarıştan çekilmesi fikrinin mümkün olmadığını dillendirip, partinin Trump’ın başkan olma ihtimalinin sonuçlarına odaklanması gerektiğini ifade ettiler. Biden seçilse ve dönemini tamamlasa 86 yaşında olacak. Diğer yandan Biden’ın aday olmasını dile getiren Demokratların da 2028’e kadar Biden’ın görevini yerine getirebileceğine dair inançları olmadığı görülüyor. TV tartışması sonrasında Demokratlar arasında yapılan anketlerde Biden’ın “aday olmaması gerektiğini düşünenlerin” oranı yüzde 70’lerin üzerinde.⁶ Ayrıca seçimler konusunda ciddiye alınması gereken ve bugüne kadar yanıltmamış olan bahis dünyasında Biden’ın seçilme şansı birkaç saat içerisinde yüzde 22’leri hızlıca gördü. Buna rağmen Biden ailesi başta olmak üzere, dar halkasının adaylıkta ısrar ettiklerine dair fazlaca haber medyaya servis edildi. Ancak Biden’ın, Trump tartışması sonrasında aday olmaması yönünde başlatılan dalganın oldukça etkili olduğunu söylemek mümkün. Hâlihazırda seçilme şansı oldukça azalmış olan Biden’la Demokratlar ya kaderlerine razı olacaklar ya da yeni bir isim çıkararak cari ekonomik şartlar altında kazanmaları mümkün olan seçimlerde sahici bir şekilde yarışacaklar.  

Biden’ın zihinsel kapasitesiyle ilgili sorunlar aslında 2020 kampanyası sırasında ortaya çıkmaya başlamıştı. Biden, Reagan’dan bu yana en az basın toplantısı düzenleyen ABD başkanı oldu. Röportaj tekliflerinin büyük bir kısmını geri çevirdi. Özellikle son 1,5 yıldır ise ABD Başkanı fiilen kamuoyundan saklanan bir figür haline geldi. Zira kamuoyu önüne çıktığı hemen her sahne bir sorunla veya gafla son buldu. Uluslararası toplantılarda yaptığı gaflar birikti, diplomatik görüşmelerde söylememesi gereken şeyleri ağzından kaçırmaya başladı ve Ekim ayından beri aleni bir şekilde İsrail lobisi tarafından tam anlamıyla manipüle edilir bir hale geldi.⁷ Ancak bu sorunların hiç birisi olmasaydı da Biden’ın ciddiye alınacak bir lider özelliği veya vizyonundan bahsetmek mümkün değildi. Obama ile sergiledikleri performans, özellikle de küresel jeopolitik başlıklar ve kriz alanlarındaki sorunları erteleyen, ciddi kararlar alamayan ve istikameti olmayan yaklaşımları bugün global düzeyde yaşanan kırılmaların müsebbibi oldu.

Biden, kaderin bir cilvesi olarak her zaman yaşıyla ilgili müstakil bir gündeme sahip oldu. 29 yaşında ABD’nin en geç senatörü olurken de en yaşlı Amerikan başkanı olurken de “yaşı” hep tartışma konusuydu. 27 yaşındayken kendisine Senato’ya aday olması teklifi geldiğinde “yeterince yaşlı olmadığımı bilecek kadar matematiğim var” diyecekti. Biden ilerleyen yıllarda başkan adaylığı gündemlerini yıllarca “yaşı yetmediğini” düşünerek göze alamadı. Carter’ın performansı düşmeye başladığı dönemde isminin dolaşmasına, hatıratında, “37 yaşındaydım, başkan adaylığıyla işim olamazdı” diyecekti. 84’te Reagan’ın ikinci dönemindeki yarış için belgelerini hazırlayıp başvuru yapmadığında da “kendi standartlarına göre hazır olmadığını” söyleyecekti. 87’de nihayet aday olan Biden, seçimlere giremeden yarıştan çekilmek zorunda kalacaktı.⁸ Bugün çekilmeyeceğini söyleyen Biden, 87’de İngiliz İşçi Partisi liderinin konuşmalarından intihal yaptığı ortaya çıktığı için yarıştan çekilmek zorunda kalacaktı. Biden, 3,5 ay süren kampanyasının ardından, adaylığının geçmiş hatalarının “abartılı gölgesi” tarafından istila edildiğini söyleyerek yarıştan çekildi. 37 yıl sonra da aslında benzer bir tepki veriyor. Öncesinde hasta olduğu için kötü bir gecesine denk gelen “90 dakikalık tartışma yüzünden 3,5 yılının yok sayılmasına” müsaade etmeyeceğini söylüyor. 

Joe Biden’dan önce ikinci dönemini kazanamayan fazlaca ABD başkanı yok. Geçen yüzyıldan itibaren bakıldığında sadece dört isim (Hoover, Carter, baba Bush ve Trump) bu başarısızlığı yaşadılar. Biden 21’inci yüzyılın ikinci kaybedeni olmaya oldukça yakın. Dört yıl önce de tercih edildiği için değil, Demokratların elit çıkaramama çaresizliğiyle mahkûm oldukları Biden ya adaylıktan çekilerek kaybedenler kulübüne girmeyecek ya da işi Kasım ayında bir mucizeye kalacak. Geçmişte Truman 1952’de, Johnson 1968’te ikinci dönem için devam etmeme kararları aldıklarında Cumhuriyetçi Eisenhower ve Nixon seçimleri kazanmıştı. 1980’de, Kennedy kardeşlerin (kaderin cilvesi, bu seçimde de Demokratların başına Kennedy’lerin yeğeni Robert F. Kennedy dert olmuş durumda) sonuncusu Massachusetts senatörü Ted Kennedy, Carter’a bayrak açmıştı. Sonuçta her ikisi de kaybederek Reagan’ın seçilmesine yardımcı oldular. Bu tarih göz önüne alınınca, Demokratlar Biden’dan şaşmamakla seçimi kaybetmek arasına sıkışmış bulunuyorlar. Biden’ın adaylığını korumak adına Kongre’deki partililere yazdığı mektupta “demokratik bir adaylık sürecimiz oldu ve seçmenler net ve kararlı bir şekilde konuştular. 14 milyondan fazla oy aldım, tüm aday gösterme süreci boyunca kullanılan oyların yüzde 87’siydi. Yaklaşık 3.000 delegem var, bu da beni geniş bir farkla partimizin farz edilen adayı yapıyor” derken aslında Demokratların çıkmazına işaret ediyordu. Demokratların, “ayakta duramayan ama devrilemeyen” Biden’ın, gönüllü veya baskıya dayanamayarak çekilmediği sürece içine düştükleri felç halden çıkacak bir formülleri bulunmuyor. 

Demokratların krizine müdahale edecek aktörleri ve araçları var mı? İlk anda var gibi görünse de yaşadıkları krizin kendisi durumlarının çok umut verici olmadığı görmek için yeterli. Sekiz yıl önce Trump’a seçimi kaybetmenin ayıbıyla yüzleşmek yerine, 2016’dan bu yana müstehzi bir şekilde Trump’ı engellemeyi başaramayan Cumhuriyetçi Parti’nin çöküşüne odaklanan Demokratlar, benzer bir kaderi şimdi kendileri yaşıyorlar. Herhangi bir sorumluluk alamayacağı gün gibi ortada olan, değil seçimleri kazanıp görevine devam etmesi, seçim kampanyası yapması bile mümkün olmayan bir ismi sistem dışına atamayan bir girdabın içerisindeler. Bu krize müdahil olması beklenen “Clinton klanı” ve onlarla bağlantılı olarak eski ABD Başkanı Obama’nın Biden’la geçmişten gelen husumetleri ellerini bağlıyor. 2015’te Başkan Yardımcısı Biden yerine Hillary Clinton’ın sahneye sürülmesini sağlayan Obama’nın, Biden ve ailesiyle ciddi sorunları bulunuyor. Demokratların parti üzerinde ağırlığı olan “üç klanı” (Clinton, Obama, Biden) farklı tabanlarda etkililer. Ancak Demokratların ortak bir zemininden bahsetmek mümkün değil. Zira mavi yakalı tabanla elitler arasındaki mesafe açılmaya devam ediyor. Bu kırılgan taban üzerinde yukarıdaki isimlerden herhangi birisinin ağırlık koyarak partinin adayını belirlemesi kolay değil. Zira Biden’ın adaylıktan el çektirilmesi sonrası Demokrat Parti’de “klanlar savaşı” yaşanması ihtimal dahilinde. Biden ekibinin Trumpvari bir şekilde “Davos Demokratları” lakabını taktığı Obama-Clinton “klanlarına” karşı hangi adımları atacağı bilinmiyor.

Buna rağmen, öne çıkan bazı senaryolar ve isimler de bulunuyor. Michigan Valisi Gretchen Whitmer, California Valisi Gavin Newsom, Cumhuriyetçi bir eyalette vali olarak seçilen Andy Beshear ve Illinois Valisi J.B. Pritzker gibi isimler dolaşsa da Kamala Harris ile seçimleri kazanacağına inanan ciddi bir Demokrat Partili kesim bulunuyor. Harris’in aday olmak için şansı yüksek olmakla beraber Demokratlara “sağlıklı Biden senaryosundan farklı” bir katkı sağlaması mümkün görünmüyor. Roosevelt’ten Nixon’a, Truman’dan Cheney’e varıncaya kadar Amerika’yı ve dünyayı derinden etkileyen isimleri başkan yardımcısı olarak gördükten sonra Harris’in performansından bahseden Amerikalılar, tarihimizde “kötü başkan yardımcıları var, bir de Kamala Harris var” demeye başladılar. Harris, gerçekten başarılması zor bir şekilde Biden’dan daha kötü bir görev onay oranına sahip. Zira Başkan Yardımcılarının performansını ölçen anketlere göre son yarım yüzyılın en başarısız ismi olarak görülüyor. 

Demokratlar açısından en sahici senaryo Biden’ın gönüllü olarak Ağustos’ta yapılacak kongre öncesinde adaylıktan çekilmesi, ardından Demokratların adaylarının kongreye kadar ABD kamuoyu önüne çıkmaları, bu süre zarfında Trump’ın rakipsiz bir halde kalmasıyla odağın Demokrat Parti’de kalmasının sağlanması ve adaylarını belirlemeleri. Mesela, ismi geçmese de Pennsylvania gibi yüksek seçiciler kurulu üyesine sahip bir eyaletteki Demokrat valiyi aday yaparak, seçimin kaderi üzerinde doğrudan etkisi olan eyaleti teminat altına alarak girme formülü de olabilir. Ancak bütün bu senaryolar Demokratların seçimi nasıl kazanacağıyla ilgili. Asıl kriz olan “Amerikan gücünün dünyada ciddi ve sorumlu bir şekilde yönetilmesi” meselesi cevapsız kalmaya devam ediyor.

MAGA ve Liberal Ciddiyetsiz Makasında Amerika

Ünlü Amerikalı tarihçi Hofstadter “Amerikalıların bir ideolojisi yok” der. Zira ona göre Amerika’nın kendisi “bizatihi bir ideolojidir.” Eğer Amerika’nın bu vasfını kaybettiğine dair takvime bir kayıt düşmek gerekirse, Biden-Trump tartışmasının bunu başardığı söylenebilir. Yaşanan, ABD başkan adaylarının -Amerikan medyasının kullanmayı tercih ettiği tarifiyle- “idrak zafiyetinden ya da çöküşünden” ziyade, dünya ile arasındaki mesafeyi artırmaya devam eden askeri ve ekonomik gücünü taşıyacak siyasal aklını ve iradesini kaybeden “imparatorluk” manzarasından ibaretti. Geçmişte Avrupa için kullanılan “ekonomik dev, jeopolitik cüce” kavramsallaştırılması, ABD için çelişkili bir şekilde kendisini gösterdi. Bu tanım; ekonomik olarak dev, siyasal olarak felç, askeri olarak ise hedefsiz bir şekilde yıllık 1,4 trilyon dolar harcamaya rağmen⁹ güçlenmeye devam eden bir konuma oturmaya başladı. Ekonomik ve askeri gücün böylesine sığ bir siyasal zemin tarafından taşınmasının imkânsız olduğu gün gibi ortada. Bu durumun üreteceği derin krizlerle dünya önümüzdeki yıllarda daha keskin bir şekilde boğuşmak zorunda kalacak. Şimdilik “Ne olacak bu Amerika’nın hali?” derdiyle herkes dertlenmek zorunda. Zira Amerikan krizleri, dünyanın oy hakkının bulunmadığı ama maliyetine katlanmak mecburiyetinde kaldığı sorunlara denk geliyor.

Amerikan siyasal sistemi bu noktaya aniden gelmedi. 20’nci yüzyılın son çeyreğini oldukça başarılı liderlerle hitama erdiren Amerika, 21’inci yüzyıla siyasal elit transferini gerçekleştiremedi. Bu tıkanmasın basit göstergesi, milenyum başında bir yönüyle babadan oğula başkanlık transferinin, hayata geçebilseydi ikinci Bush kardeşe ya da Clinton’ın eşine varıncaya kadar devam ettiği bir Amerikan monarşisi görmemiz olacaktı. Hatta Biden’ın yarış dışı kalması durumunda, aynı gelenek zorlanarak, Obama’nın karısının adaylığının bu kadar rahat konuşulmasının arkasında da aynı öğrenilmiş çaresizlik ve siyasal elit çöküşü bulunuyor. 

Siyasal elit kısırlığını vücuda getiren üç öne çıkan unsur bulunuyor. Öncelikle Amerikan partilerinin içine düştüğü kriz milenyum sonrası kendisini tam anlamıyla hissettiriyor. İkincisi, siyasal elitlerin ulusal sahneye çıkabilmesi ve ayakta kalabilmesi için sermaye ile kurdukları çarpık ilişkilerin sebep olduğu büyük ve yapısal sorunlar. Siyasetin finansmanı başlı başına siyaset-düşmanı bir mekanizmaya dönüşmüş durumda. Son olarak küresel düzeyde de yoğun bir şekilde yaşanan temel insani değerler fonksiyonundan ve büyük anlatılardan istifa etmiş siyasal-doğrucu liberal eksenle lümpen milliyetçi eksenin arasına sıkışan geleneksel partilerin ve siyasi damarların tam anlamıyla yaşadıkları çürüme. Bu çürüme siyasi partileri her anlamda içlerini boşaltarak oldukça rahat bir şekilde manipüle edilebilir hale getirdi. Siyasal gelenek, siyasal çizgi ve başı sonu belli bir politik pozisyona ihtiyaç duymaksızın hemen her ismin finansman sorununu çözdüğü sürece, partilerde zahmetsiz bir şekilde kariyer yapabildiği apolitik araçsal bir unsura indirgedi. Amerikan siyasal partileri “aşırı faaliyet ve ehliyetsizlikten” mürekkep olan özgün bir kriz yaşamaktadır. Siyasal konumlanma açığının lüzumsuz faaliyet bolluğuyla, siyasal ve toplumsal meydan okumaların ağırlığının sebep olduğu baskının ise apolitik ehliyetsiz ve salahiyetsiz isimlerin acizlikleriyle tazmin edilmeye çalışıldığı “Kof Partilerin”¹⁰oluşmasına yol açtı. Amerika örneğinde (ve elbette dünyanın birçok yerinde) bu “kof partiler sadece zayıf yönetişimin sonucu değil, demokrasiyi de tehlikeye atan” vasıtalara¹¹ dönüşmüş durumdalar.

Amerika ekonomik olarak, özellikle de teknoloji alanında, tarihinde hiçbir zaman olmadığı kadar hegemonik bir güce kavuştuğu dönemde mezkûr krizi yaşamaktadır. Küresel rekabet, yeni jeopolitik hizalanma, büyük güçler çatışması, Çin’in yükselişi ve yeni ticaret savaşları etrafında şekillenen bütün çöküş-yükseliş literatürüne rağmen ABD’nin küresel düzeyde mukayeseli ekonomik üstünlüğü devam etmektedir. Mesela Amerika’da satın alma gücü açısından ölçülen kişi başına geliri 1990’da Japonya’dan yüzde 17, Batı Avrupa’dan yüzde 24 daha yüksekti. Bugün aynı oranlar yüzde 54 ve 32’ye ulaşmış durumda. 2008’de cari fiyatlarla ABD ve EURO bölgesi ekonomileri kabaca aynı büyüklükteydi. Şu an iki katı civarında. Bu rakamların dışında en önemli göstergelerden olan teknolojik güç mukayesesi de çarpıcı bir tablo sunuyor. 1970’lerde, 80’lerde ve hatta 90’larda önde gelen teknoloji firmaları arasında Alman, Japon, Hollandalı ve Güney Koreli şirketler bulunmaktaydı. Kabaca ABD en önde gelen 10 teknoloji şirketinin dört tanesine ev sahipliği yapıyordu. Bugün 10 şirketin dokuzu Amerika’da. Piyasa değerlerine göre ilk 10 şirketinin toplamı 20 trilyon dolara yaklaşıyor. En değerli 10 ABD şirketi Kanada, Fransa, Almanya ve İngiltere borsalarının toplam değerinden daha fazla piyasa değerine sahip. 

Bu şirket gücünün siyasal baskısı altında küresel siyasal, ekonomik ve jeopolitik kararların şekillenmediğini söylemek mümkün değil. Üstelik çarpan etkisiyle küresel şirket hegemonyası ABD’ye yapay zekâ yatırımlarının Çin’e göre altı katını çekiyor. Biyoteknolojide bütün Asya’nın payı yüzde 24 iken Kuzey Amerika’nın payı yüzde 40’a yakın. Bu tabloya net enerji ihracatçısı olma özelliği de eklenmeli. Zira ABD dünyanın en büyük petrol ve doğal gaz üreticisi konumunda. Dolar, uluslararası işlemlerin neredeyse yüzde 90’ında kullanılan para birimi olmaya devam ediyor. ABD doğurganlık oranı şu anda 1,7 ile 2,1’lik kritik seviyesinin altında. Ancak bu, Almanya için 1,5, Çin için 1,1 ve Güney Kore için 0,8 ile karşılaştırılmalı. En önemlisi, ABD düşük doğurganlık oranını göç, başarılı asimilasyon, her yıl yaklaşık 1 milyon yasal göçmen alımı ve sayısı bilinmeyen illegal göçmenle tazmin ediyor. ABD bütün tartışmalara rağmen, “işlemeyen göçmenlik sistemimiz en iyi model, zira işe yarıyor” pragmatizminden hâlâ kopmuş değil.¹²

Amerikan Siyasal İstikrarsızlığı ve Dünya

Ekonomik olarak Amerika’nın manzarası yukarıdaki gibi olmasına rağmen siyasal olarak başka bir tablo bulunuyor. İkisi arasındaki anaakım teoriyi şimdilik çökerten bu yeni fenomenin ömrünün ne kadar olacağı ise meşkûk. Zira ekonomik ve askeri olarak bu denli kapasite fazlası verirken, siyasi ve jeopolitik olarak verilen büyük açık ciddi bir krizin habercisi. Üstelik ekonomik ve askeri kapasitenin çok güçlü, vizyonun ise daraldığı senaryonun küresel düzeyde istikrarsızlık üretmemesi mümkün değil. Amerika’nın alışık olunmadık bir çelişki ile “siyasal olarak istikrarsız, iktisadi olarak ise oldukça istikrarlı bir ülke” konumuna oturmasının hem kendileri hem de dünya için kaçınılmaz negatif sonuçlarını önümüzdeki yıllarda yaşayarak göreceğiz. 

Joe Biden şu anda seçimi kaybediyor görünüyor. Demokratlar açısından durumun vahametini anlamak için 1984’ten beri kazandıkları, kişi başına gelirin 100 bin dolar civarında olduğu New York’u bile kaybetme ihtimalleri¹³ ya da zar zor kazanma imkânları olduğunu görmek yeterli. Biden bunu ABD’nin şimdiye kadar tecrübe ettiği en güçlü ekonomiye rağmen başarıyor. Zira ABD’de ılımlı da olsa ücret artışları devam ediyor, işsizlik yüzde 4’ün altına çekilmiş durumda, enflasyon soğudu ve yüzde 3’ten aşağı doğru inmeye devam ediyor, tüketici güven endeksi rahatlıkla seçim kazandıracak düzeyde ve kişi başına gelir ekonomiyi taşıyan eyaletlerde 100, ortalamada 85 bin dolar civarında. Bu göstergelerle Demokratların yeni bir isim çıkarması durumunda şansları olabilir mi? Bunu bilmiyoruz, zira şu an Trump’ı yenmeden önce zamana karşı yarışlarını kazanmaları gerekiyor. Seçimlere dört ay var ve fiilen adaysız bir şekilde seçimlere gidiyorlar. Demokratlar zamana karşı yarışırken Biden’a karşı da “iç savaş” yaşamadan yeni bir aday çıkarmaları gerekiyor. En iyimser senaryoları Biden’ın önümüzdeki günlerde 28 Haziran benzeri bir başka büyük felakete imza atarak siyasal ötenazi yapması. Zira kimse “kralı öldüren kişi olmak istemiyor ama herkes başkasının öldürdüğü kralın taziyesinde yasçı olmak”¹⁴ istiyor. 

Aslında bir taraftan sergilenen çekilme baskısı “liberal şımarıklık ve ciddiyetsizliğe” de denk geliyor. Çünkü Biden’ın bu durumda olduğunu en iyi bilenler hiçbir sorun yokmuş gibi bu günlere gelinmesini sağladılar. 28 Haziran’da aniden aydınlanan bu güruhun liderliğini yapan, son bir-iki yıldır Biden’a sürekli aynı soruları soran ve -neredeyse sahte- mülakatlar gerçekleştiren medya¹⁵, bugün demokratlarla beraber yeni bir aday belirlemeye çalışıyor. 12 Temmuz NATO toplantısını canlı yayında bir ötenazi sahnesi yaşanacakmış gibi küresel bir gerilimle bütün dünyanın izlemesini sağladılarsa da Biden, “Zelenski’yi Putin” yapan gafın dışında büyük ölçüde istediklerini vermedi.

Biden’ın çekilmeyeceğini ilan ettiği andan itibaren her adımı ve her sözü artık acımasız bir denetleme altında olmaya devam ediyor. Bu baskı Chicago Demokrat Parti ulusal kongresine kadar amansız bir şekilde artarak devam edebilir. Biden ve ailesi kendisine, yani hâlihazırda işinin başındaki bir Amerikan başkanına karşı darbe olarak gördüğü bu baskıya önümüzdeki günlerde ne kadar direnebilir göreceğiz. Ancak bir yandan Demokratların kendisi üzerindeki baskısını zamanı eriterek azaltmaya çalışırken diğer yandan da seçim kampanyası finansı için mahkûm olduğu bağışçıların baskısına direnmek zorunda. Biden 2,7 milyar dolar maliyeti geçen 2020 seçimleri sırasında Amerikan tarihinde 1 milyar doları aşan bağış toplayan ilk isim olmuştu. Aynı bağışçılar şimdi Biden’ı aleni bir şekilde bırakmaya zorluyorlar.¹⁶

Dört yıl önce ABD’yi Trump’tan kurtaracak isim olarak istemeseler de etrafında birleştikleri Biden’ı, bugün yarıştan çekilmesinin tek kurtarıcı seçenek olduğuna ikna etmeleri kolay görünmüyor. Oysa Biden da kendisinin bir “kurtarıcı” olduğuna ikna olmuş görünüyor. Sık sık Lincoln’un 1863’teki Bağımsızlık Beyannamesi’nden “bütün ruhumla içindeyim” aforizmasını kendisi için alıntılıyor. Biden-Trump 2.0 sahnesinde Biden’ın kendisine biçtiği “ilahi misyonun”¹⁷ hitama erdiğine inanması zor görünüyor. Geriye tek seçenek olarak Amerikan idrak zafiyetinin Demokratların baskılarıyla (daha doğru ifadeyle görevdeki başkana “darbe marifetiyle”) birleşerek Biden’ın misyonuna son vermesi kalmış durumda. Bu mümkün mü? İki haftadır estirilen sert rüzgâra bakılırsa mümkün.

Dünya açısından Biden-Trump farkının (ekonomiden jeopolitik adımlara varıncaya kadar) büyük ölçüde anlamsızlaştığı bir dönemde, Amerikan krizinin derinleşmesinin küresel yansımaları kaçınılmaz olacak. Ancak birbirinden berbat onlarca suçtan mahkûm olmuş lümpen bir gösteri dünyası figürüyle; zihnen geçen yüzyılda yaşayan ve akli melekeleri yerinde olduğu dönemle idrak zafiyetinin derinleştiği dönem arasında ciddiye alınacak siyasal bir fark olmayan bir ismin Amerikan siyasal depresyonuna son vermeleri mümkün görünmüyor. Her şeye rağmen, Amerikalılar kendi “idrak zafiyeti” dertlerine deva bulmaya çalışırken, dünya açısından asıl soru(nu)muz şudur: Dünya ile arasındaki ekonomik ve askeri güç farkını artırmaya devam eden dev bir gücün siyasal aklı “çocuklaşırsa” nasıl riskler ortaya çıkabilir?

__

¹Democracy in America, Alexis de Tocqueville, Vol. 1, Part 1, Chapter 8, 1835.

²https://www.chathamhouse.org/2024/02/could-united-states-be-headed-national-divorce

³https://www.politico.com/news/magazine/2021/10/06/americans-national-divorse-theyre-wrong-515443

⁴https://www.nytimes.com/2022/05/27/opinion/uvalde-shooting.html?searchResultPosition=1

⁵https://www.foreignaffairs.com/united-states/robert-gates-america-china-russia-dysfunctional-superpower

⁶https://edition.cnn.com/2024/07/02/politics/cnn-poll-post-debate/index.html

⁷https://www.politico.com/news/2019/12/11/biden-single-term-082129

⁸How Biden Might Be Thinking About the Decision Ahead of Him https://www.nytimes.com/2024/07/05/opinion/joe-biden-decision.html?smid=nytcore-ios-share&referringSource=articleShare

⁹Getting the defense budget right: A (real) grand total, over $1.4 trillion, Responsible Statecraft. https://responsiblestatecraft.org/2023/05/07/getting-the-defense-budget-right-a-real-grand-total-over-1-4-trillion/

¹⁰The Hollow Parties, p. 236, Daniel Schlozman, Princeton University Press, 2024.

¹¹Ibid., s. 17.

¹²The Self-Doubting Superpower, Fareed Zakaria, January/February 2024.

https://www.foreignaffairs.com/united-states/self-doubting-superpower-america-fareed-zakaria

¹³https://www.thedailybeast.com/now-deep-blue-new-york-is-turning-into-a-battleground-state-for-biden

¹⁴https://www.wsj.com/articles/biden-cant-spin-his-way-out-of-this-age-decline-presidential-election-9df813d8

¹⁵https://www.nytimes.com/2024/07/11/us/politics/biden-campaign-media-2024.html

¹⁶https://www.ft.com/content/f480038b-1be9-4124-9022-548dddccc8c8

¹⁷Savior Complex, Fintan O’Toole, The New York Review of Books, July 2, 2024. https://www.nybooks.com/online/2024/07/02/savior-complex-biden/?lp_txn_id=1564262

“President Trump will be on the left of the screen, and President Biden will be on the right of the screen. Their locations were determined by a coin toss. Each candidate will have 2 minutes to answer the question and 1 minute to answer and reject the other candidate. Additionally, the moderator has the right to give candidates 1 minute of additional time to allocate or respond. When it is time for one of the candidates to speak, his microphone will be turned on, while the microphone of the other candidate will be kept off. If the candidate whose microphone is turned off tries to intervene, it will be difficult for the audience in front of their screens to understand what he is saying. At the end of the debate, each candidate will have the right to speak for two minutes for closing statements. There will be no audience in the studio tonight. Pre-prepared notes, direct support or contact with campaign staff will not be allowed during the debate. By accepting our invitation, we assume that both candidates and their campaign managers agree to the rules.”

The live TV debate between the 45th and 46th presidents of the United States began with the announcement above. Looking at the "childish" rigidity of the rules and the details of the "specifications", one might assume that there is a serious discussion environment and that there is a serious agenda behind the careful declaration of the procedure. However, the picture that emerged at the end of the 90-minute debate was a complete disaster that made history not only for the candidates, but also for America. A cacophony emerged, in which sometimes mind-boggling adolescent rudeness was displayed, insults flew in the air, and the limits of hypocrisy and sophistry were pushed. The situation became so dire that Trump, unexpectedly, had to take on the role of an adult and say "let's not be children anymore" in order to "end the disgrace". Not knowing what to say, Biden replied, "You are a child."

When Biden's physical weakness of comprehension and expression combined with Trump's overt quackery, cheap demagogy, absurd claims and rhetoric bordering on nonsense, the weakness of perception turned into the common "mental disharmony" of both men. Tocqueville, whose path has crossed almost everyone who reads about America, would look at America's first political party, the Federalist Party, and write about the American leadership in 1835: "Good minds and noble-natured persons such as have never before been seen in the New World." . I wonder what Tocqueville  would say if he saw the scene in 2024, almost two centuries later? They made the "American crisis" obvious. 

Although it is a serious problem of gerontocracy that has become visible in the US political elites and system, it is a serious observation that the "American political depression" cannot be hidden anymore. Because, when Biden was running as a candidate within his party four years ago, he was elected by eliminating Bernie Sanders, who is 82 years old today. House Speaker Nancy Pelosi, who stood behind her when she delivered the "State of the Union" presentation, the most important annual address of US presidents, is 84 years old today. It seems that the effort to conceal the political crisis experienced by the USA by reducing it to a biological problem stems from desperation. Because unless America confronts its political directionlessness, its political instability will continue to grow. 

Crisis of Democrats or Democracy?

In the world's most decentralized and multicultural country, only Biden, Trump or their imitators can now emerge from the ground built by Washington, whose political center is liberal political correctness and lumpen nationalism. Just as Republicans watched Trump's rise with astonishment in 2015, Democrats will helplessly watch Biden's collapse in 2024. Therefore, it is possible to say that the "weakness of perception" corresponds to a structural "American crisis", far beyond a problem that can be reduced to names. In other words, even if America solves the problem of gerontocracy and its political elites become seriously younger, the political crisis and directionlessness it is experiencing will not disappear. In its current state, the seriousness of the American political structure is neither capable of managing global problems nor the centrifugal energy within its own country. Topics that could only be included in conspiracy theories 15-20 years ago have now turned into ordinary headlines, from American mainstream media to academic publications. From those who say that America's civil war fault lines are becoming more active and  ask the question "Is the United States heading for a national divorce?"², to those who are "surprised by the number" of Americans who want their states to secede from the United States , from those who say that America is irreversibly "fragmented"⁴  to "a dysfunctional state" To those who claim to be a " superpower "⁵, the "American decline" literature has turned into headlines adorning the most "respectable and mainstream" media. 

Immediately after the debate, senior Biden supporters of the Democratic Party stated that the idea of ​​Biden withdrawing from the race was not possible and that the party should focus on the consequences of Trump's possibility of becoming president. If Biden is elected and completes his term, he will be 86 years old. On the other hand, it seems that Democrats who want Biden to be a candidate do not believe that Biden can fulfill his duty until 2028. In the surveys conducted among Democrats after the TV debate, the rate of those who think Biden "should not be a candidate" is over 70 percent.⁶ In addition, in the betting world, which must be taken seriously about elections and has not been misleading so far, Biden's chance of being elected has risen to 22 percent within a few hours. saw. Despite this, a lot of news was served to the media that the narrow circle of people, especially the Biden family, insisted on the candidacy. However, it is possible to say that the wave initiated against Biden not being a candidate after the Trump debate was quite effective. With Biden, whose chances of being elected have already diminished, the Democrats will either accept their fate, or they will field a new name and compete genuinely in elections that they can win under current economic conditions.  

Problems with Biden's mental capacity actually began to emerge during the 2020 campaign. Biden became the US president who held the fewest press conferences since Reagan. He turned down most of the interview offers. Especially in the last 1.5 years, the US President has practically become a figure hidden from the public. Because almost every scene in which he appeared in public ended with a problem or mistake. The gaffes he made in international meetings piled up, he started to blurt out things he shouldn't have said in diplomatic meetings, and since October he has become completely manipulated by the Israeli lobby.⁷  However, even if none of these problems had existed, Biden would still have no leadership qualities or vision to be taken seriously. It was impossible to talk about it. Their performance with Obama, especially their approach that postponed global geopolitical issues and problems in crisis areas, failed to make serious decisions, and had no direction, was responsible for the ruptures experienced at the global level today.

By a twist of fate, Biden has always had a self-contained agenda regarding his age. Whether he became the youngest senator of the United States at the age of 29 or the oldest American president, his "age" was always a matter of debate. When he was offered the opportunity to run for the Senate when he was 27, he said, "I know enough about mathematics to know I'm not old enough." In the following years, Biden could not dare to pursue a presidential candidacy agenda, thinking that he was "not old enough". When Carter's performance began to decline, he would say in his memoirs, "I was 37 years old, I could not have anything to do with being a presidential candidate." When he did not prepare his documents and apply for the race for Reagan's second term in '84, he would say that he was "not ready by his own standards." Biden, who finally became a candidate in '87, would have to withdraw from the race before he could enter the elections.⁸  Biden, who said he would not withdraw today, would have to withdraw from the race because it was revealed that he had plagiarized the speeches of the leader of the British Labor Party in '87. Biden withdrew from the race after 3 1/2 months of campaigning, saying his candidacy was invaded by the “exaggerated shadow” of his past mistakes. He actually has a similar reaction 37 years later. He says he won't allow "3.5 years of his life to be ignored because of a 90-minute argument" that coincided with a bad night because he was sick beforehand. 

There are not many US presidents who failed to win their second term before Joe Biden. Looking back from the last century, only four names (Hoover, Carter, Bushfather and Trump) experienced this failure. Biden is close to becoming the second loser of the 21st century. Biden, who is doomed not because he was preferred four years ago, but because of the desperation of the Democrats to not produce an elite, will either withdraw from the candidacy and enter the losers' club, or his job will be left to a miracle in November. In the past, Republicans Eisenhower and Nixon won elections when Truman decided not to run for a second term in 1952 and Johnson in 1968. In 1980, Massachusetts senator Ted Kennedy, the last of the Kennedy brothers ( in a twist of fate, the Kennedys' nephew Robert F. Kennedy caused trouble for the Democrats in this election as well ), raised the flag for Carter. In the end, they both lost, helping Reagan get elected. Considering this history, Democrats are stuck between sticking with Biden and losing the election. In the letter he wrote to party members in Congress in order to protect Biden's candidacy, he said: “We had a democratic nomination process and the voters spoke clearly and decisively. I received over 14 million votes, 87 percent of the votes cast throughout the entire nomination process. “I have nearly 3,000 delegates, which makes me our party's presumptive nominee by a wide margin,” he said, essentially pointing out the Democrats' stalemate. Democrats do not have a formula to get out of the paralysis they are in unless Biden, who "cannot stand but cannot be overthrown", withdraws voluntarily or under pressure. 

Do Democrats have the actors and tools to intervene in their crisis? Even though it seems to exist at first glance, the crisis they are experiencing is enough to see that their situation is not very promising. Instead of facing the shame of losing the election to Trump eight years ago, Democrats are now suffering a similar fate themselves by focusing on the collapse of the Republican Party, which has cynically failed to block Trump since 2016. They are in a vortex that cannot throw out of the system a name that is clear as daylight that he cannot take any responsibility, let alone win the elections and continue his duty, or even organize an election campaign. The "Clinton clan", which is expected to intervene in this crisis, and former US President Obama's past hostilities with Biden are tying their hands. Obama, who put Hillary Clinton on the stage instead of Vice President Biden in 2015, has serious problems with Biden and his family. The "three clans" of Democrats (Clinton, Obama, Biden) who have influence over the party are influential on different bases. However, it is not possible to talk about a common ground for the Democrats. Because the distance between the blue-collar base and the elite continues to widen. It is not easy for any of the above names to weigh in on this fragile base and determine the party's candidate. Because it is possible that there will be a "war of clans" in the Democratic Party after Biden withdraws from candidacy. It is unknown what steps the Biden team will take against the Obama-Clinton “clans,” which they Trump-esquely nicknamed “Davos Democrats.”

Despite this, there are some scenarios and names that stand out. Although there are names such as Michigan Governor Gretchen Whitmer, California Governor Gavin Newsom, Andy Beshear, who was elected as the governor of a Republican state, and Illinois Governor JB Pritzker, there is a serious group of Democrats who believe that they will win the elections with Kamala Harris. Although Harris has a high chance of becoming a candidate, it does not seem possible for her to make a contribution to the Democrats "other than the healthy Biden scenario." After seeing names that deeply influenced America and the world, from Roosevelt to Nixon, from Truman to Cheney, as vice presidents, Americans, talking about Harris' performance, began to say, "There are bad vice presidents in our history, and there is also Kamala Harris." . Harris has a worse incumbency approval rating than Biden, which is really hard to achieve. Because, according to surveys measuring the performance of Vice Presidents, she is seen as the most unsuccessful person of the last half century. 

The most realistic scenario for the Democrats is that Biden voluntarily withdraws from his candidacy before the congress to be held in August, then the Democratic candidates will appear before the US public until the congress, and with Trump remaining unchallenged during this period, ensuring that the focus remains on the Democratic Party and determining their candidates. For example, even though his name is not mentioned, there may be a formula to enter by nominating the Democratic governor of a state with a high number of electoral college members, such as Pennsylvania, and securing the state that has a direct impact on the fate of the election. But all of these scenarios are about how Democrats will win the election. The real crisis, “the serious and responsible management of American power in the world,” remains unanswered.

America Between MAGA and Liberal Frivolity

Famous American historian Hofstadter says, "Americans do not have an ideology." Because, according to him, America itself is "an ideology itself." If there were to be a record on the calendar that America has lost this quality, it can be said that the Biden-Trump debate has achieved this. What happened, rather than the "failure of perception or collapse" of the US presidential candidates - as the American media preferred to use the description - consisted of the sight of an "empire" losing its political mind and will to carry its military and economic power, which continues to increase its distance from the world. The "economic giant, geopolitical dwarf" conceptualization used for Europe in the past has manifested itself in a contradictory way for the USA. This definition; It has begun to occupy a position that is economically giant, politically paralyzed, and militarily growing stronger despite aimlessly spending 1.4 trillion dollars annually⁹ . It is clear as daylight that it is impossible for economic and military power to be carried by such a shallow political base. The world will have to grapple more sharply with the deep crises that this situation will produce in the coming years. For now, "What will happen to America?" Everyone has to worry about their problems. Because American crises coincide with problems for which the world does not have the right to vote, but has to bear the costs.

The American political system did not arrive at this point suddenly. America, which ended the last quarter of the 20th century with highly successful leaders, could not transfer its political elite to the 21st century. The simple indicator of this blockage would be that we would see an American monarchy at the beginning of the millennium, in which the transfer of the presidency from father to son continued until it reached the second Bush brother or Clinton's wife, if it were realised.  In fact, if Biden is out of the race, the same tradition will be challenged, and the same learned helplessness and collapse of the political elite is behind why Obama's wife's candidacy is talked about so freely. 

There are three prominent elements that constitute the sterility of the political elite. First of all, the crisis that American parties have fallen into makes itself felt fully after the millennium. Secondly, major and structural problems caused by the distorted relations that political elites have established with capital in order to rise to the national stage and survive. The financing of politics has turned into an anti-politics mechanism in itself. Finally, the complete decay experienced by traditional parties and political veins that are stuck between the politically correct liberal axis and the lumpen nationalist axis, which has resigned from the function of basic human values ​​and grand narratives, which is also experienced intensely at the global level. This corruption has emptied political parties in every sense and made them easily manipulated. It has reduced it to an apolitical instrumental element where it can effortlessly make a career in parties, as long as it solves the financing problem of almost every name, without the need for political tradition, political line or a certain political position. American political parties are experiencing a unique crisis of “overactivity and incompetence.” It led to the formation of "Empty Parties"¹⁰, in which attempts were made to compensate for the lack of political positioning with an abundance of unnecessary activities, and the pressure caused by the weight of political and social challenges with the helplessness of apolitical and incompetent figures . In the case of America (and of course in many parts of the world), these “empty parties are not only the result of weak governance, but have also become instruments that endanger democracy”.

America is experiencing the aforementioned crisis at a time when it has attained a more hegemonic power than ever before in its history, especially in the field of technology. Despite all the boom-bust literature shaped around global competition, new geopolitical alignment, great power conflict, the rise of China and new trade wars, the comparative economic superiority of the USA at the global level continues. For example, America's per capita income, measured in terms of purchasing power, was 17 percent higher than Japan and 24 percent higher than Western Europe in 1990. Today, the same rates have reached 54 and 32 percent. In 2008, at current prices, the US and EURO area economies were roughly the same size. It's around double now. Apart from these figures, the technological power comparison, which is one of the most important indicators, also presents a striking picture. In the 1970s, 80s and even 90s, leading technology companies included German, Japanese, Dutch and South Korean companies. Roughly, the United States was home to four of the top 10 technology companies. Today, nine out of 10 companies are in America. The total of the top 10 companies by market value is approaching 20 trillion dollars. The 10 most valuable US companies have a market capitalization greater than the combined value of the Canadian, French, German and UK stock markets. 

It is not possible to say that global political, economic and geopolitical decisions are not shaped under the political pressure of this corporate power. Moreover, with its multiplier effect, global corporate hegemony attracts six times more artificial intelligence investments to the USA than to China. While Asia's share in biotechnology is 24 percent, North America's share is close to 40 percent. The feature of being a net energy exporter should also be added to this table. Because the USA is the world's largest oil and natural gas producer. The dollar remains the currency used in almost 90 percent of international transactions. The US fertility rate is currently between 1.7 and below its critical level of 2.1. However, this should be compared to 1.5 for Germany, 1.1 for China and 0.8 for South Korea. Most importantly, the United States compensates for its low fertility rate with immigration, successful assimilation, an intake of approximately 1 million legal immigrants each year, and an unknown number of illegal immigrants. Despite all the debates, the USA has still not broken away from the pragmatism of "our dysfunctional immigration system is the best model because it works". ¹²

American Political Instability and the World

Although the economic picture of America is as above, there is a different picture politically. It is unclear how long this new phenomenon, which has collapsed the mainstream theory between the two for now, will last. While such an excess capacity economically and militarily, a large political and geopolitical deficit is a harbinger of a serious crisis. Moreover, it is impossible for a scenario in which the economic and military capacity is very strong and the vision is narrow to not produce instability at the global level. In the coming years, we will experience the inevitable negative consequences for both themselves and the world of America becoming "a politically unstable but economically very stable country", an unusual contradiction. 

Joe Biden currently appears to be losing the election. To understand the gravity of the situation for the Democrats, it is enough to see that they have the possibility of losing even New York, which they have won since 1984, where the per capita income is around 100 thousand dollars¹³, or that they barely have the opportunity to win. Biden achieves this despite the strongest economy the United States has ever experienced. Because in the USA, wage increases, albeit moderate, continue, unemployment has fallen below 4 percent, inflation has cooled down and continues to fall below 3 percent, the consumer confidence index is at a level that can easily win the election, and per capita income is 100 percent in the states that support the economy. On average it is around 85 thousand dollars. With these indicators, do Democrats have a chance if they come up with a new name? We don't know, because right now they have to win their race against time before they can beat Trump. There are four months until the elections and they are actually going to the elections without a candidate. While Democrats are racing against time, they need to nominate a new candidate without experiencing a "civil war" against Biden. Their most optimistic scenario is that Biden will commit political euthanasia by signing another major disaster similar to June 28 in the coming days. Because "no one wants to be the person who kills the king, but everyone wants to be a mourner in the condolences of the king killed by someone else"¹⁴. 

In fact, the pressure to withdraw on the one hand coincides with "liberal spoiledness and frivolity". Because those who knew best that Biden was in this situation made it possible for us to come to these days as if there were no problems. The media, which led this group that suddenly became enlightened on June 28, has been asking Biden the same questions for the last year or two and has been conducting - almost fake - interviews , is today trying to determine a new candidate together with the democrats. Although they made sure that the whole world watched the July 12 NATO meeting on live broadcast with global tension as if a euthanasia scene was about to take place, Biden largely did not deliver what they wanted, except for the blunder that turned "Zelensky into Putin".

From the moment Biden announced that he would not withdraw, his every step and every word continues to be under ruthless scrutiny. This pressure may continue to increase inexorably until the Chicago Democratic Party national convention. We will see in the coming days how long Biden and his family can resist this pressure, which they see as a coup against him, an American president who is already in office. However, while he is trying to reduce the Democrats' pressure on him by running out of time, he also has to resist the pressure of the donors to whom he is doomed to finance the election campaign. Biden became the first name in American history to raise donations exceeding $1 billion during the 2020 elections, which cost $2.7 billion. Those same donors are now publicly pushing for Biden to quit. ¹⁶

Although they did not want him to be the name that would save the USA from Trump four years ago , it does not seem easy to convince Biden, whom they united around, that withdrawing from the race is the only saving option today. However, Biden also seems convinced that he is a “savior”. He often quotes the aphorism " I am in it with all my soul " from Lincoln's 1863 Declaration of Independence for himself. In the Biden-Trump 2.0 scene, it seems difficult for Biden to believe that the "divine mission"¹⁷ he set for himself has been completed. The only option left is for America's lack of understanding to combine with the pressure of the Democrats (or more accurately, a "coup" against the incumbent president) to end Biden's mission. Is this possible? It is possible, considering the strong wind that has been blowing for two weeks.

At a time when the Biden-Trump difference has become largely meaningless for the world (from economy to geopolitical steps), the global repercussions of the deepening of the American crisis will be inevitable. However, with a lumpen showbiz figure who was convicted of dozens of terrible crimes; It does not seem possible for a person who mentally lived in the last century and for whom there was no political difference to be taken seriously between the period when his mental faculties were in good condition and the period when his cognitive weakness deepened, to put an end to the American political depression. Despite everything, while Americans are trying to find a solution to their own "lack of understanding" problem, our real question for the world is this: What risks may arise if the political mind of a giant power that continues to increase the difference in economic and military power between it and the world becomes "infantile"?

__

¹ Democracy in America, Alexis de Tocqueville , Vol. 1, Part 1, Chapter 8, 1835.

² https://www.chathamhouse.org/2024/02/could-united-states-be-headed-national-divorce

³ https://www.politico.com/news/magazine/2021/10/06/americans-national-divorse-theyre-wrong-515443

⁴ https://www.nytimes.com/2022/05/27/opinion/uvalde-shooting.html?searchResultPosition=1

⁵ https://www.foreignaffairs.com/united-states/robert-gates-america-china-russia-dysfunctional-superpower

⁶ https://edition.cnn.com/2024/07/02/politics/cnn-poll-post-debate/index.html

⁷ https://www.politico.com/news/2019/12/11/biden-single-term-082129

⁸ How Biden Might Be Thinking About the Decision Ahead of Him  https://www.nytimes.com/2024/07/05/opinion/joe-biden-decision.html?smid=nytcore-ios-share&referringSource=articleShare

⁹ Getting the defense budget right: A (real) grand total, over $1.4 trillion, Responsible Statecraft.  https://responsiblestatecraft.org/2023/05/07/getting-the-defense-budget-right-a-real-grand-total-over-1-4-trillion/

¹⁰ The Hollow Parties, p. 236, Daniel Schlozman, Princeton University Press, 2024.

¹¹ Ibid., p. 17.

¹²The Self-Doubting Superpower, Fareed Zakaria, Foreign Affairs, January/February 2024.

https://www.foreignaffairs.com/united-states/self-doubting-superpower-america-fareed-zakaria

¹³ https://www.thedailybeast.com/now-deep-blue-new-york-is-turning-into-a-battleground-state-for-biden

¹⁴ https://www.wsj.com/articles/biden-cant-spin-his-way-out-of-this-age-decline-presidential-election-9df813d8

¹⁵ https://www.nytimes.com/2024/07/11/us/politics/biden-campaign-media-2024.html

¹⁶ https://www.ft.com/content/f480038b-1be9-4124-9022-548dddccc8c8

¹⁷ Savior Complex, Fintan O'Toole , The New York Review of Books, July 2, 2024. https://www.nybooks.com/online/2024/07/02/savior-complex-biden/?lp_txn_id=1564262