Hukuktan ve yargıdan söz açılsa veya bir dava gündemi meşgul etse neredeyse kimse adalete güven duygusunu dile getiremiyor. Sansasyonel davaların tamamı, siyasi tarafları hariç hiçbir şekilde kamu vicdanını tatmin etmiyor. Mesela, suçsuz olduğu apaçık ortada olan Osman Kavala’nın tam 2 bin 442 gündür -yeni buçuk yıl- hapiste olması ve devamında Gezi Parkı olaylarının barışçı şekilde yönetilmesi için çaba gösteren başta Tayfun Kahraman olmak üzere bir grup aydının tam aksine ithamlarla ağır cezaya mahkum edilmeleri… Sadece fikir hürriyetini kullandıkları için sıradan insanların, akademisyenlerin siyasetçilerin ve gazetecilerin kolaylıkla hapse atılmaları gibi…

Bunlar bildiklerimiz… Kamuoyuna, medyayla yansımayan kimbilir kaç dava, kaç haksızlık yargı çarkları arasında öğütülüp gidiyor ve gücü yargının yozlaşmasına direnmeye yetmeyen kimbillir kaç kişi, sessizce kaderine boyun eğiyor? Onlar boyun eğiyor çünkü ülkenin gözü önünde işlenen hukuk cinayetlerinden cesaret alanların siyaset, para ve tahdit gücüyle yargı üzerinde egemenlik kurmalarına mani bir hal bulunmuyor.

Dava dosyasına bakmadan, kendi medyalarında yayınlanan ve çoğu sonradan boş çıkan iddialara bakıp “oh olsun” diyen küçük bir azınlık hariç, sadece iktidarın arzusuyla insanların hayatlarının karartıldığı bir düzende yargıya kim güvenir, adaleti kim bekler? Ve “madem yargı böyle çalışıyor” deyip gerektiğinde elindeki gücü kullanmaktan kim geri durur?

Şimdi önümüzde kaygıyla izlediğimiz Sinan Ateş Davası var. Bugüne kadar olanlar şöyle dursun, davanın ilk haftasından sonra Sinan Ateşdavasının akıbetinin adaletsizlik olacağından kimin şüphesi var? Açık delillere rağmen genişletilmeyen soruşturma topluma “bu davadan umudunuzu kesin” mesajından başka ne söylüyor? Sinan Ateş’in eşi, annesi, ailesi ve hala hukuktan umudu olan vicdan sahiplerinin alabileceği başka bir mesaj var mı? Oysa, arkasında bu kadar çok ve bariz parmak izleri bırakılan başka bir “siyasi cinayet” yoktur.

Hukukun bu kadar değersizleşmesi bırakın bir hukuk devletine, sıradan bir topluma dahi yakışmaz. Şu ülkenin kaderine bakın ki kaybettiği bir seçim iktidarı ekonomideki bütün iddialarından vazgeçirip tam tersi yola sokuyor da hukukta zerre kıpırdatmıyor. İktidarın yargı üzerindeki baskı, etki ve yönlendirme imtiyazı asla sarsılmıyor. Ülkeyi yönetenler yargıyı kendi kudretlerinin vazgeçilmez bir aracı olarak görmekten zinhar vazgeçmiyor.

Geçtiğimiz günlerde yabancı yatırımcı gelebilsin diye kendimizi kara parayla mücadele endeksi olan “Gri Liste”den güç bela çıkartmıştık. Ondan daha elim ve vahim bir liste olan Hukukun ÜstünlüğüEndeksi’nde 178 ülke arasında her sene beşer onar sıra aşağıya gittiğimizi ve şu anda 148. sırada olduğumuzu bilen var mı? Benzer bir başka listede de 142 ülke arasında 117. sırada olduğumuzu? Hukukun sacayakları olan “şeffaflık” ve “ifade hürriyeti” endekslerinde ise son sıralara demir attığımızı?

Bilen var mı, biliyorsa umursayan var mı?

Böyle bir tabloda elbette kimse yargıya güvenmez, güvenemez.“Dava yargıda, mahkemenin vereceği kararı bekleyelim. Yargı en doğru kararı verecektir” sözü elbette kimseyi inandırmaz, inandıramaz. Dava yargıda da, hangi yargıda? Kimin yargısında? Gücün üstünlüğünü hiç çekinmeden hukukun üzerine koyarsanız, akla bunlardan gayrı soru gelmez.

Even if law and the judiciary are mentioned or a case occupies the agenda, almost no one can express their sense of trust in justice. All sensational cases do not satisfy the public conscience in any way, except for their political aspects. For example, Osman Kavala, who is obviously innocent, has been in prison for exactly 2 thousand 442 days - a new and a half year - and subsequently, a group of intellectuals, especially Tayfun Kahraman, who made an effort to manage the Gezi Park events peacefully, were sentenced to heavy punishment on contrary charges... Just as ordinary people, academics, politicians and journalists are easily imprisoned just for exercising their freedom of thought...

These are the things we know... Who knows how many cases and injustices that are not reflected in the public or media are being ground up between the wheels of the judiciary, and who knows how many people who are not strong enough to resist the corruption of the judiciary are silently submitting to their fate? They submit because there is nothing to prevent those who are encouraged by the legal crimes committed in front of the country from dominating the judiciary with the power of politics, money and restrictions.

Who trusts the judiciary and expects justice in a system where people's lives are ruined solely by the will of the government, except for a small minority who look at the allegations published in their own media, most of which later turn out to be empty, without looking at the case file and say "oh no"? And who would say "if the judiciary works like this" and refrain from using the power at hand when necessary?

Now we have the Sinan Ateş Case in front of us, which we are watching with concern. Who has any doubt that the outcome of the Sinan Ateş case will be unfair after the first week of the trial, let alone what has happened so far ? What does the investigation, which was not expanded despite clear evidence, say to society other than the message of "give up hope in this case" ? Is there another message that Sinan Ateş 's wife, mother, family and those of conscience who still have hope in the law can receive? However, there is no other "political murder" that has left so many and obvious fingerprints behind.

This devaluation of the law does not suit even an ordinary society, let alone a state of law. Look at the fate of this country, where a losing election forces the government to give up all its claims on the economy and set it on the opposite path, but it does not move a whit in terms of law. The government's privilege to pressure, influence and direct the judiciary is never shaken. Those who rule the country never give up seeing the judiciary as an indispensable tool of their power.

Recently, we had difficulty removing ourselves from the "Grey List" , the anti-black money index, so that foreign investors could come. Does anyone know that in the Rule of Law Index , which is a more grievous and dire list, we are moving down five or ten places every year among 178 countries and we are currently ranked 148th? In another similar list, we ranked 117th among 142 countries? That we are at the bottom of the "transparency" and "freedom of expression" indexes, which are the pillars of law?

Does anyone know, and if so, does anyone care?

In such a situation, of course, no one can trust the judiciary. “The case is in the judiciary, let's wait for the court's decision. Of course, the saying "The judiciary will make the right decision" does not and cannot convince anyone. The case is in the judiciary, in which jurisdiction? In whose judgment? If you put the rule of power above the law without hesitation, no other questions come to mind.