“Eppur si muove” (Her şeye rağmen dönüyor). Dünyanın güneşin etrafında döndüğünü söylediği için Engizisyon mahkemelerinde yargılanan Galileo Galilei, kitaplarının yasaklanmasına ve ev hapsine çarptırılmasına bu cümleyle tepki göstermişti. 1633 yılında sarf edilen bu cümle, özgür düşüncenin en önemli sloganlarından biri haline gelmiş, 400 yıl sonra Hitler’in dört bir gözle verilecek hükmü beklediği bir mahkeme salonunda yankılanmıştı.

Alman meclis binası Reicstag’ın kundaklanması

24 yaşındaki Hollandalı işçi Marinus van der Lubbe, Alman Komünist Partisi lideri Ernst Torgler ve aralarında Georgi Dimitrov’un da bulunduğu 3 Bulgar komünist 1930’lar Almanyasının kaderini değiştiren 1933 Reichstag yangınını çıkarmakla yargılanıyordu. Georgi Dimitrov, dünyadaki farklı komünist partiler arasındaki koordinasyonu sağlayan ve Sovyetler tarafından yönetilen Komünist Enternasyonal’in (Komintern) Orta Avrupa sorumlusuydu. Naziler, 27 Şubat 1933’te Almanya’nın meclis binası Reichstag’ın kundaklanmasının ardından olay yerinde buldukları komünist işçi Marinus van der Lubbe’nin “itiraflarını” temel alarak başta komünistler ve sosyal demokratlar olmak üzere büyük bir cadı avı başlatmış, yangının komünistlerce düzenlenen bir darbe girişimi olduğunu ileri sürmüştü. 

Leipzig Davası: Marinus van der Lubbe (ayakta ve kelepçeli) ve diğer sanıklar yargılanıyor

Bunun üzerine Cumhurbaşkanı Paul von Hindenburg Anayasa m.48/2’deki  OHAL yetkilerini kullanarak temel hak ve özgürlüklerin önemli bir kısmını askıya alarak Nazilerin önünü açmış, komünist partili vekiller dahil birçok muhalif siyasetçi ve kanaat önderi mahkeme kararı olmadan gözaltına alınmış, işkencelere maruz kalmıştı. 

Reichstag yangını, Nazilerin olağan hukuku askıya alması ve süresiz bir olağanüstü hukuk düzenine geçmesi için eşi benzeri bulunmayan bir fırsattı. Nitekim yangından sadece 6 gün sonra gerçekleşen seçimlerde de Naziler oylarını 10 puan arttırmış, Nazi hükümeti 81 sandalye kazanan Komünistlerin çoğunu gözaltına alarak meclise girmelerini engellemişti. Kısa bir süre sonra “Halkın ve İmparatorluğun Sıkıntılarını Ortadan Kaldırma Yasası” (Yetki Yasası) adında bir düzenleme kabul edildi. Bu yeni düzenleme, Nazi hükümetine anayasaya aykırı olsa da “kanun” yapma yetkisi veriyordu. Nazi hükümeti artık tek başına “kanun” yapabilecek, %43 oy aldığı için farklı partilerin muhtaç olduğu meclisi ikna etmesine gerek kalmayacak, Cumhurbaşkanı etkisizleştirilecekti. Reichstag yangının kısa süreli yarattığı OHAL’in etkisiyle komünistlerin etkisiz hale getirildiği bir siyasi atmosferde kabul edilen bu düzenlemeyle, OHAL kalıcılaştırılmış, Nazi Almanyası resmen bir diktatörlüğe dönüşmüş, nihayetinde Hitler en başından beri arzuladığı mutlak gücü ele geçirmişti. 

Nazilerin iletişim beyni Joseph Gobbels, Reichstag davasında hükümet adına tanıklık yapıyor.

Reichstag yangının faillerinin cezalandırılması için düzenlenen Leipzig davası, Nazi Almanyası için “sembolik” bir davaydı. Komünistlerin darbe teşebbüsü teorisinin bir mahkeme kararıyla tespit edilmesi, kurulan kalıcı olağanüstü hukuk düzenini halkın gözünde meşrulaştıracaktı. İşte bu nedenle 24 yaşındaki Marinus van der Lubbe, yangını tek başına çıkardığını söylese de davaya müdahil olan Gobbels gibi Naziler, yangının bireysel bir kundaklama eylemi değil, uluslararası ve ulusal komünist örgütlerin planladığı bir darbe girişimi olduğunu ispatlamaya çalışıyordu. 

Georgi Dimitrov

Komintern yöneticisi Georgi Dimitrov’un sanık olmasının yegane sebebi de buydu. Tutuklu yargılanan Dimitrov bu komplo teorisini parçalamak için oldukça motiveydi. Talep ettiği avukatlar reddedilince hapishane hücresinde Alman ceza hukuku çalışmış, kendi savunmasını hazırlamıştı. İçişleri Bakanlığı’nın, Nazilerin iddialarını teker teker çürütüyor, Komünist kimliğini öne çıkarıyor, Nazilerin gözü önünde cesurca komünizm propagandası yapıyordu.

Dimitrov kendi imkanlarıyla hazırladığı savunmasını da komünizm coşkusuyla bitirmişti: “Biz Komünistler bugün Galilei kadar kararlı ve inançlı olarak diyoruz ki: “Eppur si muove!” “Her şeye rağmen dönüyor!” Tarihin çarkı, Sovyet Avrupa’ya doğru, bir Dünya Sovyet Cumhuriyetleri Birliğine doğru dönüyor. Ne bizi yok etme girişimleri, ne hapishaneler, ne idam cezaları Komünist Enternasyonalin liderliğindeki proletarya tarafından döndürülen bu çarkı durduramayacak. Bu çark, Komünizmin nihai zaferine doğru dönüyor.”

Büyük ihtimalle bir ilacın etkisi altında duruşmalara çıkan Hollandalı genç işçi dışındaki sanıklar şanslıydı ki mahkemenin yargıcı Wilhelm Bürger, henüz Nazilerin olağanüstü hukuk rejimiyle henüz yeterince bütünleşmemiş bir hukukçuydu. Bürger her ne kadar Marinus van der Lubbe’yi suçlu bulsa ve kundaklamanın hükümeti devirmeye yönelik komünist bir darbe girişimi olduğuna kanaat getiren bir karara imza atsa da Dimitrov dahil diğer üst düzey komünist yöneticileri suçsuz bulmuş ve beraatlerine hükmetmişti. Nazi hükümeti için bu karar yetersizdi. Alman ve Sovyet etkisi altındaki Bulgar komünistlerin suçlu bulunması OHAL rejiminin meşruiyet kaynağı olan “uluslararası komünist darbe girişimi” komplosunun da altını dolduracak bir hüküm niteliğindeydi. Nitekim bu hüsranın etkisiyle Nazi hükümeti vatana ihanet, darbe girişimi gibi siyasi davaların görüleceği özel bir Halk Mahkemesi kurdu ve hakimlerin iplerini tamamen eline aldığı bir “hukuk” rejimi oluşturdu. Birçok kişinin kanaatince Nazilerin güçlerini pekiştirmek için organize ettiği bir komplo, oto-darbe olan Reichstag yangının gerçek failleri ise tarihin itilaflı konuları arasında kaldı, genç Hollandalı işçi modern Almanya tarafından affedilse de olayın üstündeki gizemli perde tam olarak kaldırılmadı.

Stalin ve Giorgi Dimitrov

Nazilere karşı kendini savunması, beraat ederek bir zafer kazanmasıyla komünistler arasında üne kavuşan Dimitrov nihayetinde serbest bırakıldı, Stalin’in davetiyle Sovyetlere gitti ve vatandaşlık aldı. 1934 yılında ise Komintern başkanlığına getirildi. Dimitrov bu görevi “layıkıyla” yerine getirdi. 

Moskova’da düzenlenen 7. Komintern Dünya Kongresi’nde Dimitrov, Reicstag davasındaki savunmasını sonlandırdığı Komünist Enternasyonal hayali için yeni bir yol önermiş, Nazilerle birlikte Avrupa’da yükselen faşizm karşısında komünistlerin sosyalistler, sosyal demokratlar ve diğer demokratik güçlerle birleşmesi ve geniş bir Halk Cephesi kurması çağrısında bulunmuştu. Dimitrov’a ve kendisini yönlendiren Stalin’e göre, komünistler maksimalist bir şekilde “ya hep ya hiç” dememeli, komünist hedefleri olmayan ama faşizme karşı direnen demokratik unsurlarla birlikte mücadele ederek Fransa, İspanya ve İtalya gibi ülkelerde faşizmin yükselmesine karşı set çekmeliydi. 

Dimitrov’un ölüm haberi: 3 Temmuz 1949 Pazar günkü New York Times sayısının ön sayfasından bir haber. 

Halk Cephesi taktiği 4 sene sonra Hitler’in 1939 yılında imzaladığı iş birliği ve saldırmazlık anlaşması uyarınca terk edildi, Komintern ise 2. Dünya Savaşı sırasında feshedildi. Dimitrov, memleketi Bulgaristan’a döndü ve komünist rejimin ilk lideri oldu. Kısa bir süre sonra 1949 yılında hayatını kaybetti. 

Dimitrov’un Nazilere karşı önce mahkeme salonunda, sonrasında Avrupa siyasetinde ileri sürdüğü “Komünist Enternasyonal” hayali gerçekleşmedi ne Sovyet Avrupa ne Dünya Sovyetler Birliği kuruldu. Stalin önderliğindeki Sovyetler kısa bir sürede mücadele edilmesi gerektiği söylenen “faşist”lere benzeyen totaliter bir rejime evrildi. Fakat Dimitrov’un kongrede önerdiği taktik Avrupa siyasetinin rotasını değiştirmişti.

Ocak 1936’da sol partiler İspanya’da geniş bir Halk Cephesi kurarak seçimleri kazanmış, muhafazakar generaller isyan bayrağı çekmiş ve faşist diktatör Franco’nun zaferiyle sonuçlanacak korkunç bir iç savaş başlamıştı. 

İspanya’da kısa soluklu olsa da bir değişim ihtimalinin kapılarını aralayan “Halk Cephesi” taktiğinin etkilediği bir diğer ülke ise Fransa’ydı. Dimitrov belki başarısız olmuştu, fakat 2024 yılında dahi Fransız solunu etkileyecek bir seçim stratejisinin fitilini ateşlemiş, Fransız siyasetinin dengelerini değiştirmişti.

Faşizme karşı “omuz omuza” 

1934 sadece Alman için değil, Fransız faşistleri için de hareketli bir seneydi. Liberal-sol hükümetin içli dışlı olduğu ve himayesinde koruduğu iddia edilen tefeci-dolandırıcı Alexandre Stavisky’nin şüpheli bir şekilde ölü bulunması aşırı sağcı örgütleri sokağa indirmiş, Nazilerin etkisiyle sayıları artan faşist gençlik geniş çaplı gösteriler düzenlemeye başlamıştı. 6 Şubat 1934’teki gösteriler neticesinde polis ile aşırı sağcılar karşı karşıya gelmiş, polis göstericilerin üzerine ateş açmış, 17 kişi öldürülmüştü. Solculara göre, Fransız aşırı sağı Almanya’daki gibi iktidara gelmek amacıyla bir darbe hazırlığındaydı. 

Bu tehlikeye karşı sosyalistler, komünistler ve liberal solcular ayrı ayrı gösteriler yapıyor, fakat tepkilerini birlikte dile getiremiyordu. Sovyetler’de yaşanan tartışmalar nedeniyle sendikalar dahi reformist ve devrimci olarak bölünmüş, solcular birbirlerini tekfir etmekten aşırı sağ ile mücadele edemez hale gelmişti. Bugünkü merkez sol Sosyalist Partisi’nin öncülü Dünya Emekçileri Fransız Bölümü (Section française de l’Internationale ouvrière- SFIO), yani sosyalistlerin lideri Léon Blum ısrarla komünistleri birlikte hareket etmeye ve aşırı sağa karşı “Cumhuriyeti korumaya” davet ediyordu. Komünistlerin cevabı ise her zamanki gibi sekter ve maksimalistti: “Tamam birleşelim de hangi cumhuriyet değerlerini korumak için?” Komünistlerin gazetesi l’Humanité, sosyalistlerin karşı devrimci olduğunu, burjuva cumhuriyet değerlerini koruduğunu manşetlerine taşıyor, solda birlikte çağrısını naif buluyordu. 

“Mücadele için birlik? Evet. İlkesiz bir birlik? Hayır!” Komünist köşe yazarı Paul Vaillant-Couturier, Halk Cephesi çağrılarını sorguluyor

Komünistlerin ve gazetenin duruşunu 1935 senesinde Dimitrov ve Komintern’in “Halk Cephesi” çağrısı değiştirdi. Komünist Parti, sosyalist SFIO ve liberal sol Radikal Sosyalist Parti ve birçok sendika ve küçük sol örgüt Fransız Devrimi’nin kritik anlarından biri olan Bastille Hapishanesi baskınının anıldığı 14 Temmuz’da ortak bir yürüyüş düzenleme kararı aldı. Dimitrov’un önerdiği, Blum’un komünistleri ikna etmeye çalıştığı “Halk Cephesi” geç de olsa kurulmuş, 1934 aşırı sağ gösterilerine karşı anti-faşist göstericiler sokağa omuz omuza inmişti. 

L’Humanité gazetesinin 14 Temmuz 1935 tarihli manşeti: “Fransa halkı ayağa kalk, Faşizme geçit yok!”

Sonuç başarılıydı. Sandıkta kurulmak istenen birlik, sokakta kurulmuş, sosyal demokratlar, liberaller, merkez solcular, sosyalistler, sendikalar ve insan hakları örgütleri yan yana yürümüş, ülke çapında 500 bin insan sokağa çıkmıştı. 

“Bütün halk özgürlük için ayakta!”

Sokaklara taşınan bu birliktelik 3 Mayıs 1936 seçimlerinde bir seçim ittifakına dönüştü. 3 partiden ve birçok sol örgütten oluşan Halk Cephesi, oyların %57’sini almış, 610 vekilden 386’sını kazanmıştı. 

Halk Cephesi, 11 Mayıs’ta ülke çapında başlayan işçi grevlerini de arkasına alarak hızlı bir reform süreci başlattı, seçim kampanyasında söz verdiği sosyal devlet vaatlerini teker teker hayata geçirdi. Halk Cephesi’nin başbakanı seçimleri birinci tamamlayan sosyalist SFIO’nun lideri Léon Blum’du. Blum, Fransa’nın ilk sosyalist ve ilk Yahudi başbakanıydı. Blum liderliğindeki Halk Cephesi hükümeti meclisin desteğiyle 73 günde 133 yasa geçirdi. Haftalık çalışma saati 40’a indirildi, işçilere 2 haftalık ücretli yıllık izin hakkı verildi, sendika ve grev hakları geliştirildi, işçi maaşları arttırıldı. Fransız işçileri bu yeni koalisyon sayesinde ilk kez Fransa’nın plaj ve sayfiye yerlerine hafta içi akın etti, Fransız tatil kültürü kısa süreli bir şok yaşadı. 

Fakat faşizmin yükselmesi konusunda endişeli ve sosyal devlet konusunda duyarlı olan bu geniş sol ittifakın temelleri pek sağlam değildi. Yükselen aşırı sağı engellemek için alelacele atılmıştı. Nitekim yaşanan ulusal ve uluslararası sorunların ittifakın temelini sarsması pek de zor olmadı. 

Krizlere karşı “serçe parmak serçe parmağa”

Léon Blum hükümeti sadece bir sene görevde kalabildi. Komünistler ve liberal solcular birçok konuda anlaşamıyor, Fransız zenginleri sol ittifaktan endişe duydukları için sermayesini Fransa’dan çekiyor, enflasyon artıyor, Fransız parasının değeri ciddi bir şekilde düşüyordu. Blum, İngiliz ve Amerikan desteğini kaybetmemek için İspanya’da Franco ve faşistlere karşı savaşan solcu Halk Cephesi hükümetine askeri yardım vermekten vazgeçmiş, ittifak ortağı komünistlerin tepkisi almıştı. Liberal solcular ise Blum’a ekonomik krizi çözmesi için geniş kararname yetkisi vermek istememiş, sosyalistlere güvenmediğini belli etmiş ve yetki yasasında karşı oy kullanmıştı.

Halk Cephesi’nin sosyalist başbakanı Léon Blum

İspanya İç Savaşı’nın ve ekonomik krizin yarattığı tartışma, önce Blum ve sosyalist hükümetin istifasına yol açtı, sonrasında kurulan liberal sol hükümetin ardından ise Halk Cephesi’nin dağılmasına neden oldu. 

1936 seçimleri Nazi işgaliyle sonlanacak 3. Cumhuriyet’in son seçimleriydi. Halk Cephesi’nin birçok sosyal devlet reformu ise sonrasında sağcı hükümetlerce iptal edilmişti. Léon Blum’un siyasi hayatı bitmemiş, Nazi işgali sonrasında ulusal birlik hükümetlerinin aranan solcu akil insanı olmuştu. Blum siyaset mezarlığına gömülmemiş, fakat meclis çoğunluğu elinde olan bir sosyalist başbakan olma fırsatını da bir daha yakalayamamıştı. 

Léon Blum’un yarım kalan işini, Nazilere meydan okuyan Bulgar komünistin vasiyetini tamamlamak ise aşırı sağcı Le Pen’e karşı “barikat” kurmaya çalışan Fransız soluna kaldı. 

Halk Cephesi eski, bileşenler yeni

1930’larda faşizmin yükselişi Avrupa’yı paniğe sürüklediyse 90 sene sonra düzenlenen Avrupa Birliği Parlamentosu seçimlerinde aşırı sağın Almanya ve Fransa’da yükselmesi, aşırı sağcı Le Pen’in partisinin Fransa’da %31 ile birinci olması kazanları kaynatmaya yetti. Fransa Cumhurbaşkanı Macron, büyük bir risk alarak aşırı sağın yükselişini ulusal bir seçim ölçeğinde test etmek ve 2027 Cumhurbaşkanlığı seçimleri öncesi kozlarını henüz hamken paylaştırmak adına meclisi feshetti, ülkeyi erken bir parlamento seçimine götürme kararı aldı. 

Avrupa seçimleri aslında Fransız solu için pek “birlik” içinde geçmemişti. 2022 genel seçimlerinde ortak liste çıkaran Fransız solu, dünyada artan krizlerin etkisiyle paramparça olmuştu. Jean-Luc Mélenchon liderliğindeki aşırı sol Boyun Eğmeyen Fransa (La France insoumise-LFI) partisi, Ukrayna’nın Rusya tarafından işgal edilmesinde Rusya’yı kınamasına rağmen, NATO politikalarını desteklememiş, 7 Ekim’den sonra Hamas’ı terör örgütü olarak tanımlamayı reddetmiş, Filistin’i Fransız siyasetinde en çok gündeme getiren partiye dönüşmüştü.

LFI lideri Jean-Luc Mélenchon

LFI özellikle 6 milyon Müslüman Fransız’ın %60 oranla desteklediği bir parti. Bunun en büyük sebebi, LFI’nin Müslüman azınlığa yönelik abaya ve tesettür gibi Fransız tipi laiklik yasaklarına karşı çıkması, Filistin’de yaşanan soykırımı en çok gündeme taşıyan parti olması. LFI vekilleri uzaklaştırma cezası almak pahasına parlamentoda Filistin bayrağı açıyor, İsrail karşıtı yasaları destekliyor, sokak eylemlerine katılıyor.

LFI vekili Sebastien Delogu, parlamentoda Filistin bayrağı açıyor

LFI sadece Müslümanların dertlerini dile getirmiyor, Müslüman vekilleri aracılığıyla Fransız siyasetinde yoğun desteğini aldığı bu dini azınlığı özneleştiriyor da. Avrupa Parlamentosu’nda LFI’nın vekillerinin yarısı Müslüman Fransız. 

Halep’te dünyaya gelen Rima Hassan, LFI listesinden Avrupa Parlamentosu’na girdi. Rima Hassan, Avrupa Parlamentosu’nu ilk Filistin kökenli vekili. 

Mélenchon ve LFI’nin Avrupa seçimlerinde en büyük rakibi ise merkez sol Sosyalist Parti’ydi. 2012’de Cumhurbaşkanı seçilen François Hollande fiyaskosu ve Hollande kabinesinin Ekonomi Bakanı Macron’un partiden ayrılarak liberal merkez bir siyasi hareket başlatıp Cumhurbaşkanlığı makamı Élysée Sarayı’na çıkmasıyla art arda seçim hezimetlerine uğrayan Sosyalist Parti, 2024 Avrupa seçimlerinde çok iyi bir sonuç elde etti. Sosyalist Parti’nin listesinin bir numaralı ismi 44 yaşındaki Raphaël Glucksmann’dı. Fransız Yahudisi Glucksmann, Mélenchon’un tam zıttı bir solcu. AB entegrasyonunu ve küreselleşmeyi destekliyor, Putin’i çok sert bir şekilde eleştiriyor, Ukrayna’nın mücadelesini hayatının merkezine alıyor, Filistin’in bir devlet olarak tanınmasını savunmakla birlikte İsrail’in kendini savunma hakkı olduğunu ve Hamas’ın bir terör örgütü olarak kabul edilmesi gerektiğini söylüyor.

Raphaël Glucksmann

Mélenchon, İsrail propagandası nedeniyle aşırı sağcı Le Pen’lerin dahi saf tuttuğu antisemitizm karşıtı yürüyüşe katılmazken Glucksmann kendi Yahudi kimliğini de merkeze alarak antisemitizmin yükseldiğini vurguluyor. Glucksmann geçmişte Gürcistan Cumhurbaşkanı Sakaşvili’nin danışmanlığını yapmış, Ukrayna kökenli bir siyasetçiyle evlenmiş bir isim. Mélenchon’u Hamas’ı kınamaması, Ukrayna’ya yeterli desteği vermemesi nedeniyle sık sık eleştiriyor, kendisinin “daha makul” bir sosyalist olduğunu savunuyor. İsrail’i kınamakla birlikte Filistin’de yaşanan katliamı “soykırım” olarak nitelendirmiyor, Macron’un Putin ile diyalog çabalarını “Rusyacı” diyerek kınıyor. 

Avrupa seçimlerinde sık sık kavga eden Mélenchon ve Glucksmann gibi aynı odaya konsalar birbirlerini boğazlayacak kadar farklı iki “sosyalist” çok sert geçen bir seçimin ardından yükselen aşırı sağ karşısında ortak liste yapmak zorunda kaldı. Zira Glucksmann’ın merkez sol listesi %14, Mélenchon’un aşırı sol listesi %10, Yeşil partiler %6, Komünistler %2 almış; aşırı sağcı Ulusal Birlik (RN) ise %31 ile birinci olmuştu. İki turlu dar bölgeli bir çoğunluk seçiminde aşırı sağcıları engellemek için solun birleşmesi ve yaklaşık %32’lik bir blok oy ile barikat kurması şart. 

Nitekim Macron’un erken seçim kararından bir gün sonra sol partiler Yeşiller’in genel merkezinde toplandı ve olası bir seçim ittifakını müzakere etmeye başladı. Parti genel merkezine kutu kutu pizza taşınırken solcu gençler parti binasının önünde “Birleşin” sloganları atıyordu. Gençler ittifakın adını da bulmuştu. Atılan sloganlardan biri tam 90 sene önce kurulan “Halk Cephesi”ydi. Aradan geçen 90 sene de aşırı sağ yine yükselmeye başlamış, solcular çareyi birleşmekte bulmuştu.

https://x.com/yunuserdolen/status/1800270556123611433

Genel merkezdeki toplantıdan Yeşiller, Sosyalistler, Boyun Eğmeyen Fransa ve Komünistleri ve diğer küçük sol partileri bünyesinde barındıran bir seçim ittifakı kararı çıktı. İsim de belliydi: Yeni Halk Cephesi (Nouveau Front populaire). Bu ittifakı sadece partiler değil, siyasi tarafsızlığını ilk defa bozarak oy çağrısında bulunan CGT gibi büyük sendikalar, insan hakkı örgütleri de destekleme kararı aldı. Böylece Yeni Halk Cephesi, gerçekten 1936’da olduğu gibi arkasına geniş bir halk kitlesini alarak yola çıktı. 

Politikalar belli, başbakan meçhul 

Fransa’da yasama seçimleri iki turlu. Ulusal Meclis, 577 dar bölgeden seçilen 577 vekilden oluşuyor. Yani her bir dar bölge seçim bölgesinin 1 vekili var. İlk turda kayıtlı seçmenin %25’inden fazlasının ve geçerli oyun %50’den fazlasını alan aday seçimleri kazanıyor. Eğer bu şartlar sağlanmazsa en çok oyun alan iki aday ve kayıtlı seçmenin %12.5’inden fazlasının oyunu alan bir başka aday varsa bu üçüncü kişi ikinci tura kalıyor. İkinci turda ise en çok oyu alan aday seçimi kazanıyor. Bu seneki seçimlerin birinci turu 30 Haziran’da, ikinci turu ise bir hafta sonra yani 7 Temmuz’da. Yeni Halk Cephesi’nin amacı Macron’un liberal ittifakının önüne geçerek ikinci tura kalmak. Zira Fransa’nın çoğu bölgesinde aşırı sağın anketlere göre ikinci tura kalacağı kesin. Sol ittifak ilk turda ortak adaylar çıkararak aşırı sağa alternatif adayın Macroncu değil, solcu olmasını istiyor. Böylece merkez sağ, liberal merkez seçmenler aşırı sağı engellemek adına kerhen de olsa solcu adaylara oy verecek ve aşırı sağa karşı barikat sol kanat tarafından çekilecek.

Politico’nun derlediği 2024 Avrupa seçim sonuçlarına göre, aynı sonuçlar erken genel seçimlerde ortaya çıkarsa 577 seçim bölgesinden 532’sinde sol ittifak ve aşırı sağ ikinci tura kalıyor. Böylece mecliste hem aşırı sağ hem de sol ittifak güç kazanıyor, Macron’un partisi ise eriyor. Fakat merkez sağcı Cumhuriyetçi Parti de en az 60 seçim bölgesinde aşırı sağ ile ittifak yapma hazırlığında. Bir başka aşırı sağcı Zemmour’un partisindeki önemli isimler Le Pen’in partisine destek açıkladı. Zemmour ittifak kararı almasa da bazı bölgelerde aday göstermeyeceğini belirtiyor. Solcuların ittifak stratejisi, aşırı sağı da birleştirdi. Bu nedenle sağ seçmen de solcuları engellemek için sandıkta birleşebilir, solcuların ittifakı ters tepebilir. Nitekim Marine Le Pen ve yakışıklı maskotu Jordan Bardella şimdiden bu sol ittifakı “Hamasçı, İslamcı” olarak yaftalamış durumda. Böylece seçmenlerini motive etmeye, geniş sağ tabana seslenmeye çalışıyorlar. 

Aşırı sol, merkez sol, yeşiller, sosyalistler ve komünistler ise Yeni Halk Cephesi’nin ortak adaylarını belirledikten sonra ortak bir seçim bildirgesi hazırladı. Bildirgeye göre; Ukrayna’ya silah yardımı devam edecek, fakat Fransız askerleri Ukrayna’ya adım atmayacak, Hamas’ın 7 Ekim saldırısı terör eylemi olarak nitelendirilecek, İsrailli rehinelerin ve Filistinli siyasi esirlerin serbest bırakılması talep edilecek, Filistin devleti resmen tanınacak, Netanyahu’nun aşırı sağcı hükümetine destek sona erecek, ateşkes talep edilecek, Uluslararası Adalet Divanı kararları uygulanacak. Aşırı sol ve merkez sol arasındaki bu uluslararası ihtilaf konuları dışındaki vaatlerde uzlaşmak ise göreceli daha kolay: Macron’un emeklilik yaşını 64’e çıkaran reformu iptal edilecek, emeklilik yaşının 60’a indirilmesi amaçlanacak, asgari ücret arttırılacak, kadınlara regl izni verilecek, iklim değişikliğiyle mücadeleye öncelik verilecek, kreşlerde 500 bin yeni kontenjan açılacak, İslamofobi ve antisemitizm ile mücadele edilecek, miras vergisi arttırılacak, zenginlerden daha fazla vergi alınacak. 

Fransız solunun geleneksel sosyal devlet vaatlerini içeren, diğer bir yandan ise solun farklı fraksiyonlarını uzun bir süredir karşı karşıya getiren uluslararası krizlere yönelik orta yol önerileri getiren bu parti programının bir başbakan adayı henüz yok. Merkez solcular, 2022 seçimlerinde olduğu gibi özellikle sağcılar ve merkez seçmen tarafından pek sevilmeyen Mélenchon’un başbakan adayı olarak öne çıkmasını istemiyor. Bu nedenle, henüz bir başbakan adayı açıklanmadı, hatta Glucksmann ve sosyalistler şimdiden meclis çoğunluğunun sağlanması durumunda başbakanın Mélenchon olmayacağını söyleyerek merkez seçmeni teskin etmeye başladı bile. 

Tarih tekerrür edecek de nasıl?

1934’te yükselen aşırı sağa karşı Halk Cephesi kuran Fransız solu, 90 sene sonra tekrardan Avrupa kıtasında yükselen aşırı sağa karşı güçlü bir barikat kurma telaşında. Ama bu barikat, seçimlerin tek belirleyici etkeni değil. Fransa, Cumhurbaşkanı’nın yetkilerinin önemli olduğu bir yarı başkanlık sistemiyle yönetiliyor. Macron, erken seçimlerin sonucu ne olursa olsun Élysée’deki görevinde kalmaya devam edecek. Anketlere göre solcuların tek başlarına çoğunluğu sağlamaları pek mümkün değil. Macron’un seçimlerin ardından meclis tarafından güvensizlik önergesiyle düşürülmeyecek bir başbakan ataması gerekecek. Macron böyle bir durumda kendi partisinin liberal ve merkez siyasetçileriyle, merkez sağ ve soldaki vekillere ulaşabilir ve merkez sağ-sol ortak bir hükümetin kurulmasına ön ayak olabilir. Böylece hem sol hem de sağ ittifakı bölebilir, Fransız siyasetindeki etkisini bu merkez hükümet aracılığıyla sürdürebilir. Fakat Macron’un partisinin seçimlerde ağır bir hezimete uğraması, neredeyse meclisten silinmesi de yüksek bir olasılık. Böyle bir durumda meclis aritmetiği sol ağırlıklı bir hükümeti zorunlu kılabilir. Tabii aşırı sağ ve merkez sağ, sandıkta ittifakı kurmayı başarırsa ve merkez sağ seçmen aşırı solu aşırı sağdan daha büyük bir tehlike görürse Fransa seçim ertesine 28 yaşındaki aşırı sağcı Jordan Bardella başbakanlığındaki bir hükümetle de uyanabilir.

Seçim sonuçlarını tahmin etmek çok zor. Fakat öyle ya da böyle, Fransa’da tarih tekerrür edecek gibi duruyor. Ya 1930’lar Avrupası’nda olduğu gibi aşırı sağın postal sesleri yankılanacak, ya da Fransız solu birleşerek sağa karşı barikat kuracak. Bu barikatın temelleri, 90 sene önceki Halk Cephesi’nin temelleri gibi kırılgan. “Yeni Halk Cephesi”nin temelleri pek sağlam değil. Fransa’ya yüzlerce kilometre uzaklıktaki Ukrayna ve Filistin’de yaşananlar dahi bu sol birliği bir gecede bozabilir; sol ittifak ülkenin ciddi sorunlarına yönelik uzun vadeli çözüm üretebilecek bir ekip kurmakta zorlanabilir. Nitekim LFI’nin üst düzey yöneticileri Halk Cephesi’nin 1930’lardaki kurucusu ilk sosyalist başbakan Blum’un uzun yıllar vekillik yaptığından dahi bihaber, temsil ettikleri “Fransız solunun” tarihine ilişkin canlı yayında pot kırmaya hızla başladılar bile.  

Fakat şimdilik Mélenchon ve Glucksmann’ın çok daha önemli bir öncelikleri var: Cumhuriyet’i korumak. Sonrasında bol bol kavga edebilirler. Zira yedi düvel birleşip yine de aşırı sağcı Le Pen’i durdurmayı başaramazlarsa uğruna birbirlerini tekfir edebilecekleri bir “Fransız solu” kalmayacak. Hem Bulgar komünist Dimitrov, hem Fransa’nın ilk sosyalist başbakanı Léon Blum mezarında ters dönecek.

İlgilisine öneriler

·                Geçen hafta da solcuların aleyhlerine birleştikleri aşırı sağcı Le Pen ve Bardella’yı yazmıştım. Madalyonun eksik kalan kısmı için okumanızı öneririm: https://serbestiyet.com/gunun-yazilari/fransanin-toksik-aski-asiri-sagci-marine-le-penin-yakisikli-maskotu-jordan-bardella-170667/

·                Fransız sendika hareketine ve Macron’un emeklilik reformuna dair yazım. Geçen sene kaleme almıştım: https://serbestiyet.com/gunun-yazilari/cia-boldu-macron-birlestirdi-fransanin-en-buyuk-muhalefet-partisi-8li-sendika-oldu-122171/

“Eppur si muove” (He returns despite everything). Galileo Galilei, who was tried in the Inquisition courts for saying that the earth revolved around the sun, reacted with this sentence to the banning of his books and his being placed under house arrest. This sentence, spoken in 1633, became one of the most important slogans of free thought and was echoed 400 years later in a courtroom where Hitler was eagerly awaiting the verdict.

Arson of the Reichstag, the German parliament building

24-year-old Dutch worker Marinus van der Lubbe, German Communist Party leader Ernst Torgler and 3 Bulgarian communists, including Georgi Dimitrov, were on trial for starting the 1933 Reichstag fire that changed the fate of Germany in the 1930s. Georgi Dimitrov was the Central European officer of the Soviet-led Communist International (Comintern), which ensured coordination between different communist parties around the world. Following the arson attack on the Reichstag, Germany's parliament building, on February 27, 1933, the Nazis launched a massive witch hunt, mainly among communists and social democrats, based on the "confessions" of communist worker Marinus van der Lubbe, whom they found at the scene, and claimed that the fire was an act organized by the communists. He claimed that it was a coup attempt. 

Leipzig Trial: Marinus van der Lubbe (standing and handcuffed) and other defendants on trial

Thereupon, President Paul von Hindenburg paved the way for the Nazis by using the State of Emergency powers in Article 48/2 of the Constitution, suspending a significant part of the fundamental rights and freedoms, and many opposition politicians and opinion leaders, including communist party deputies, were detained without a court order and subjected to torture. 

The Reichstag fire was a unique opportunity for the Nazis to suspend ordinary law and switch to an indefinite emergency legal order. As a matter of fact, in the elections held just 6 days after the fire, the Nazis increased their votes by 10 points, and the Nazi government detained most of the Communists who won 81 seats and prevented them from entering the parliament. Shortly afterwards, a regulation called the "Law to Eliminate the Troubles of the People and the Empire" (Authorization Law) was adopted. This new regulation gave the Nazi government the authority to make “laws” even if they were unconstitutional. The Nazi government would now be able to make "laws" on its own, and since it received 43% of the votes, it would not need to convince the parliament, which was needed by different parties, and the President would be neutralized. With this regulation, which was adopted in a political atmosphere where the communists were neutralized by the effect of the short-term state of emergency created by the Reichstag fire, the state of emergency was made permanent, Nazi Germany officially turned into a dictatorship, and ultimately Hitler gained the absolute power he had desired from the very beginning. 

Nazi communications mastermind Joseph Gobbels testifies on behalf of the government at the Reichstag trial.

The Leipzig trial, held to punish the perpetrators of the Reichstag fire, was a "symbolic" trial for Nazi Germany. The determination of the communists' coup attempt theory by a court decision would legitimize the established permanent emergency legal order in the eyes of the public. That is why, although 24-year-old Marinus van der Lubbe said that he started the fire alone, Nazis such as Gobbels, who intervened in the case, were trying to prove that the fire was not an individual act of arson, but a coup attempt planned by international and national communist organizations. 

Georgi Dimitrov

This was the sole reason why Comintern director Georgi Dimitrov was accused. Dimitrov, who was detained and tried, was highly motivated to dismantle this conspiracy theory. When the lawyers he requested were rejected, he studied German criminal law in his prison cell and prepared his own defense. He was refuting the claims of the Ministry of Internal Affairs and the Nazis one by one, highlighting his Communist identity, and boldly making communist propaganda in front of the Nazis.

Dimitrov finished his defense, which he prepared with his own means, with the enthusiasm of communism:  “Today, we Communists say as determined and faithful as Galilei: “Eppur si muove!” “He's coming back despite everything!” The wheel of history is turning towards Soviet Europe, towards a World Union of Soviet Republics. Neither attempts to destroy us, nor prisons, nor death sentences will be able to stop this wheel turned by the proletariat led by the Communist International. This wheel is turning towards the final victory of Communism.”

The defendants, except for the young Dutch worker who appeared at the hearings most likely under the influence of a drug, were lucky that the judge of the court, Wilhelm Bürger, was a lawyer who had not yet sufficiently integrated with the Nazis' extraordinary legal regime. Although Bürger found Marinus van der Lubbe guilty and concluded that the arson was a communist coup attempt to overthrow the government, he found other senior communist leaders, including Dimitrov, not guilty and acquitted them. For the Nazi government, this decision was inadequate. The conviction of Bulgarian communists under German and Soviet influence was a verdict that would undermine the "international communist coup attempt" conspiracy, which was the source of legitimacy of the OHAL regime. As a matter of fact, under the influence of this frustration, the Nazi government established a special People's Court to hear political cases such as treason and coup attempt, and created a "legal" regime in which judges took full control of the reins. The real perpetrators of the Reichstag fire, which, in the opinion of many people, was a conspiracy or an auto-coup organized by the Nazis to consolidate their power, remained among the controversial issues of history. Although the young Dutch worker was pardoned by modern Germany, the mysterious veil over the incident was not fully lifted.

Stalin and Giorgi Dimitrov

Dimitrov, who became famous among the communists for defending himself against the Nazis and winning a victory by being acquitted, was eventually released, went to the Soviets at Stalin's invitation and received citizenship. In 1934, he was appointed president of the Comintern. Dimitrov fulfilled this duty “decently”. 

At the 7th Comintern World Congress held in Moscow, Dimitrov ended his defense in the Reichstag case and proposed a new way for the dream of the Communist International, the union of communists with socialists, social democrats and other democratic forces and the establishment of a broad Popular Front against the rising fascism in Europe with the Nazis. he had called. According to Dimitrov and Stalin, who guided him, communists should not say "all or nothing" in a maximalist way, but should prevent the rise of fascism in countries such as France, Spain and Italy by fighting together with democratic elements that do not have communist goals but resist fascism. 

News of Dimitrov's death: A news story from the front page of the New York Times issue on Sunday, July 3, 1949.

The Popular Front tactic was abandoned 4 years later in accordance with the cooperation and non-aggression agreement signed by Hitler in 1939, and the Comintern was dissolved during World War II. Dimitrov returned to his native Bulgaria and became the first leader of the communist regime. He died shortly after in 1949. 

Dimitrov's dream of a "Communist International", which he put forward against the Nazis first in the courtroom and then in European politics, did not come true, neither Soviet Europe nor the World Soviet Union was established. The Soviets under Stalin's leadership quickly evolved into a totalitarian regime resembling the "fascists" who were said to need to be fought. But the tactic proposed by Dimitrov at the congress changed the course of European politics.

In January 1936, leftist parties formed a broad Popular Front in Spain and won the elections, conservative generals raised the flag of rebellion, and a terrible civil war began that would result in the victory of the fascist dictator Franco. 

Another country affected by the "Popular Front" tactic, which opened the doors to the possibility of a change in Spain even though it was short-lived, was France. Dimitrov may have failed, but he ignited an election strategy that would affect the French left even in 2024 and changed the balance of French politics.

Solidarity against Fascism" 

1934 was an eventful year not only for the Germans but also for the French fascists. The suspicious death of loan shark-swindler Alexandre Stavisky, who was allegedly close to and protected by the liberal-left government, brought far-right organizations to the streets, and fascist youth, whose numbers increased under the influence of the Nazis, began to organize large-scale demonstrations. As a result of the demonstrations on February 6, 1934, the police and extreme right-wingers confronted each other, the police opened fire on the demonstrators, and 17 people were killed. According to leftists, the French far right was preparing a coup to come to power, like in Germany. 

Against this danger, socialists, communists and liberal leftists were demonstrating separately, but could not express their reactions together. Due to the debates in the Soviet Union, even the unions were divided into reformist and revolutionary groups, and the leftists became unable to fight against the extreme right, as they blamed each other for disbelief. The predecessor of today's center-left Socialist Party, the French Section of the Workers of the World  (Section française de l'Internationale ouvrière- SFIO) , that is, the leader of the socialists, Léon Blum, persistently invited the communists to act together and "protect the Republic" against the extreme right. The communists' answer was, as always, sectarian and maximalist:  "Okay, let's unite, which republican values ​​to protect?"  The communists' newspaper, l'Humanité, carried in its headlines that socialists were counter-revolutionaries and protected bourgeois republican values, and found the call for unity on the left to be naive. 

“Unity for struggle? Yes. An unprincipled union? No!" Communist columnist Paul Vaillant-Couturier questions Popular Front calls

The stance of the communists and the newspaper changed in 1935 with Dimitrov and the Comintern's call for a "Popular Front". The Communist Party, the socialist SFIO, the liberal left Radical Socialist Party, and many trade unions and small left organizations decided to organize a joint march on July 14, commemorating the Bastille Prison raid, one of the critical moments of the French Revolution. The "People's Front", proposed by Dimitrov and with which Blum tried to persuade the communists, was established, albeit late, and anti-fascist demonstrators took to the streets shoulder to shoulder against the far-right demonstrations of 1934. 

The headline of L'Humanité newspaper dated July 14, 1935: “People of France, stand up, there is no way for Fascism!”

The result was successful. The union that was wanted to be established at the ballot box was established on the streets, social democrats, liberals, centre-leftists, socialists, unions and human rights organizations marched side by side, and 500 thousand people took to the streets across the country. 

“All the people are standing for freedom!”

This unity, which took to the streets, turned into an electoral alliance in the elections of May 3, 1936. The Popular Front, consisting of 3 parties and many left-wing organizations, received 57% of the votes and won 386 out of 610 deputies. 

The Popular Front initiated a rapid reform process, with the support of the workers' strikes that started across the country on May 11, and implemented the social state promises it made in the election campaign, one by one. The prime minister of the Popular Front was Léon Blum, leader of the socialist SFIO, which finished first in the elections. Blum was France's first socialist and first Jewish prime minister. The Popular Front government led by Blum passed 133 laws in 73 days with the support of the parliament. Weekly working hours were reduced to 40, workers were given the right to 2 weeks of paid annual leave, union and strike rights were improved, and workers' salaries were increased. Thanks to this new coalition, French workers flocked to France's beaches and resorts on weekdays for the first time, and the French holiday culture experienced a short-term shock. 

However, the foundations of this broad left alliance, which was concerned about the rise of fascism and sensitive about the social state, were not very solid. It was rushed to thwart the rising far right. As a matter of fact, it was not difficult for the national and international problems to shake the foundation of the alliance. 

“Little finger to little finger” against crises

Léon Blum's government lasted only one year. Communists and liberal leftists could not agree on many issues, the French rich were withdrawing their capital from France because they were worried about the left alliance, inflation was increasing, and the value of the French currency was falling seriously. In order not to lose British and American support, Blum gave up military aid to the leftist Popular Front government fighting against Franco and the fascists in Spain, and received a reaction from his alliance partner, the communists. Liberal leftists, on the other hand, did not want to give Blum broad decree authority to solve the economic crisis, made it clear that they did not trust the socialists, and voted against the authorization bill.

Léon Blum, socialist prime minister of the Popular Front

The controversy created by the Spanish Civil War and the economic crisis first led to the resignation of Blum and the socialist government, and then led to the dissolution of the liberal left government and the Popular Front. 

The 1936 elections were the last elections of the 3rd Republic, which would end with the Nazi occupation. Many social state reforms of the Popular Front were subsequently canceled by right-wing governments. Léon Blum's political life did not end; he became the sought-after leftist wise man of national unity governments after the Nazi occupation. Blum was not buried in the political cemetery, but he never had the opportunity to become a socialist prime minister with a parliamentary majority. 

It was up to the French left, which was trying to build a "barricade" against the far-right Le Pen, to complete the unfinished work of Léon Blum, the will of the Bulgarian communist who challenged the Nazis. 

Popular Front is old, components are new

If the rise of fascism in the 1930s plunged Europe into panic, the rise of the far-right in Germany and France in the European Union Parliament elections held 90 years later and the far-right Le Pen's party coming first in France with 31% was enough to boil the pot. Taking a great risk, French President Macron dissolved the parliament and decided to take the country to an early parliamentary election in order to test the rise of the far right on a national election scale and to divide his trump cards while it is still raw before the 2027 Presidential elections. 

The European elections were not actually very "united" for the French left. The French left, which put forward a joint list in the 2022 general elections, was shattered by the impact of the increasing crises in the world. Although the far-left France  Insoumise (LFI)  party, led by Jean-Luc Mélenchon, condemned Russia for the Russian invasion of Ukraine, it did not support NATO policies and refused to define Hamas as a terrorist organization after October 7. It became the party that brought Palestine to the agenda the most in French politics.

LFI leader Jean-Luc Mélenchon

LFI is a party supported by 60% of 6 million Muslim French people. The biggest reason for this is that LFI opposes French-style secularism bans such as abaya and hijab for the Muslim minority, and is the party that brings the genocide in Palestine to the agenda the most. LFI deputies raise the Palestinian flag in parliament, support anti-Israeli laws, and participate in street protests, even at the risk of being suspended.

LFI MP Sebastien Delogu unfurls the Palestinian flag in parliament

LFI not only expresses the grievances of Muslims, but also subjectivizes this religious minority, from which it receives intense support in French politics, through its Muslim representatives. Half of the LFI's MPs in the European Parliament are French Muslims. 

Born in Aleppo, Rima Hassan entered the European Parliament from the LFI list. Rima Hassan is the first member of the European Parliament of Palestinian origin.

Mélenchon and LFI's biggest rival in the European elections was the centre-left Socialist Party. The Socialist Party, which suffered consecutive electoral defeats after the François Hollande fiasco, who was elected President in 2012, and Macron, the Minister of Economy of Hollande's cabinet, left the party and started a liberal center political movement and ascended to the Presidential office, the Élysée Palace, achieved a very good result in the 2024 European elections. The number one name on the Socialist Party's list was 44-year-old Raphaël Glucksmann. Glucksmann, a French Jew, is a leftist who is the exact opposite of Mélenchon. He supports EU integration and globalization, criticizes Putin very harshly, puts Ukraine's struggle at the center of his life, defends the recognition of Palestine as a state, but also defends Israel's right to self-defense and Hamas should be considered a terrorist organization. says.

Raphaël Glucksmann

While Mélenchon did not participate in the anti-Semitism march, where even the far-right Le Pen took sides due to Israeli propaganda, Glucksmann emphasizes that anti-Semitism is on the rise by focusing on his own Jewish identity. Glucksmann was an advisor to Georgian President Sakashvili in the past and was married to a politician of Ukrainian origin. He frequently criticizes Mélenchon for not condemning Hamas and not providing sufficient support to Ukraine, and argues that he is a “more reasonable” socialist. Although he condemns Israel, he does not describe the massacre in Palestine as "genocide" and condemns Macron's efforts for dialogue with Putin as "Russianist". 

Mélenchon and Glucksmann, two "socialists" who are so different that they would strangle each other if they were put in the same room, like Mélenchon and Glucksmann, who frequently fight in the European elections, had to make a joint list against the rising far right after a very harsh election. Because Glucksmann's center-left list got 14%, Mélenchon's far-left list got 10%, Green parties got 6%, Communists got 2%; The far-right National Union (RN) came first with 31%. In order to prevent the far-right in a two-round, narrow-district majority election, the left must unite and barricade itself with a block vote of approximately 32%. 

As a matter of fact, one day after Macron's early election decision, left-wing parties gathered at the headquarters of the Greens and began to negotiate a possible electoral alliance. While boxes of pizza were being carried to the party headquarters, leftist youth were chanting "Unite" slogans in front of the party building. The young people also came up with the name of the alliance. One of the slogans shouted was the "People's Front", which was founded 90 years ago. Over the past 90 years, the far right began to rise again, and leftists found the solution in uniting.

https://x.com/yunuserdolen/status/1800270556123611433

The meeting at headquarters resulted in an electoral alliance decision that included the Greens, Socialists, Indomitable France and Communists, and other small left-wing parties. The name was also clear: New People's Front (Nouveau Front populaire). Not only the parties, but also large unions and human rights organizations such as CGT, which broke its political neutrality and called for votes for the first time, decided to support this alliance. Thus, the New People's Front set out, as in 1936, with a large mass of people behind it. 

Policies are clear, the prime minister is unknown 

Legislative elections in France have two rounds. The National Assembly consists of 577 deputies elected from 577 narrow regions. In other words, each narrow district constituency has 1 representative. The candidate who receives more than 25% of the registered voters and more than 50% of the valid votes in the first round wins the elections. If these conditions are not met, if there are two candidates who received the most votes and another candidate who received the votes of more than 12.5% ​​of the registered voters, this third person advances to the second round. In the second round, the candidate with the most votes wins the election. The first round of this year's elections is on June 30, and the second round is a week later, on July 7. The New Popular Front's aim is to get ahead of Macron's liberal alliance and advance to the second round. Because in most regions of France, it is certain that the far right will advance to the second round, according to the polls. The left alliance puts forward common candidates in the first round and wants the alternative candidate to the far right to be a leftist, not a Macronist. Thus, center-right and liberal center voters will reluctantly vote for leftist candidates in order to block the far right, and the barricade against the far right will be pulled by the left wing.

According to the 2024 European election results compiled by Politico, if the same results occur in the early general elections, the left alliance and the far right will advance to the second round in 532 out of 577 constituencies. Thus, both the extreme right and left alliances are gaining strength in the parliament, and Macron's party is fading away. However, the centre-right Republican Party is also preparing to form an alliance with the far right in at least 60 constituencies. Important figures in the party of another far-right Zemmour announced their support for Le Pen's party. Although Zemmour has not decided on an alliance, he states that he will not nominate candidates in some regions. The alliance strategy of the leftists also united the far right. For this reason, right-wing voters may unite at the ballot box to block the leftists, and the alliance of the leftists may backfire. As a matter of fact, Marine Le Pen and her handsome mascot Jordan Bardella have already labeled this left alliance as "Hamasist, Islamist". Thus, they are trying to motivate their voters and appeal to the broad right-wing base. 

The extreme left, centre-left, greens, socialists and communists prepared a joint election declaration after determining the common candidates of the New People's Front. According to the declaration; Arms aid to Ukraine will continue, but French soldiers will not step into Ukraine, Hamas's October 7 attack will be described as an act of terrorism, the release of Israeli hostages and Palestinian political prisoners will be demanded, the Palestinian state will be officially recognized, Netanyahu's far-right government will support will end, a ceasefire will be requested, and the decisions of the International Court of Justice will be implemented. It is relatively easier to agree on promises other than these international disputes between the extreme left and the centre-left: Macron's reform that raises the retirement age to 64 will be canceled, the aim is to reduce the retirement age to 60, the minimum wage will be increased, women will be given menstrual leave, climate change will be addressed. Priority will be given to the struggle, 500 thousand new quotas will be opened in nurseries, Islamophobia and antisemitism will be fought, inheritance tax will be increased, and more taxes will be collected from the rich. 

This party program, which includes the traditional social state promises of the French left and, on the other hand, offers middle ground suggestions for international crises that have confronted different factions of the left for a long time, does not yet have a prime minister candidate. Center-leftists do not want Mélenchon, who is not particularly liked by right-wingers and center voters, to stand out as the prime ministerial candidate, as in the 2022 elections. Therefore, a prime ministerial candidate has not been announced yet, and Glucksmann and the socialists have already started to appease the centrist voters by saying that if the parliamentary majority is achieved, Mélenchon will not be the prime minister. 

How will history repeat itself?

The French left, which founded the Popular Front against the rising far right in 1934, is in a rush to build a strong barricade against the rising far right in the European continent again after 90 years. But this roadblock is not the only determining factor of the elections. France is governed by a semi-presidential system in which the powers of the President are significant. Macron will remain in his post at the Élysée, regardless of the outcome of the early elections. According to polls, it is unlikely that leftists will gain a majority on their own. After the elections, Macron will need to appoint a prime minister who will not be brought down by parliament in a motion of no confidence. In such a situation, Macron can reach out to the liberal and centrist politicians of his own party, as well as MPs on the centre-right and left, and initiate the establishment of a joint centre-right-left government. Thus, both the left and the right can divide the alliance and maintain their influence in French politics through this central government. However, there is a high probability that Macron's party will suffer a heavy defeat in the elections and will almost be eliminated from the parliament. In such a case, parliamentary arithmetic may necessitate a left-dominated government. Of course, if the far-right and center-right manage to form an alliance at the ballot box, and if center-right voters see the far-left as a greater danger than the far-right, France may wake up after the election with a government led by 28-year-old far-right Jordan Bardella.

It is very difficult to predict election results. But one way or another, it looks like history will repeat itself in France. Either the voices of the extreme right will echo, as in Europe in the 1930s, or the French left will unite and build a barricade against the right. The foundations of this barricade are fragile, like the foundations of the Popular Front 90 years ago. The foundations of the “New Popular Front” are not very solid. Even what happened in Ukraine and Palestine, hundreds of kilometers away from France, could destroy this left unity overnight; The left alliance may have difficulty establishing a team that can produce long-term solutions to the serious problems of the country. As a matter of fact, the senior executives of the LFI, unaware that Blum, the first socialist prime minister and the founder of the Popular Front in the 1930s, served as deputy for many years, quickly began to undermine the history of the "French left" they represent on live broadcast.  

But for now, Mélenchon and Glucksmann have a much more important priority: protecting the Republic. They may fight a lot afterwards. Because if the seven powers unite and still fail to stop the far-right Le Pen, there will be no "French left" left for which they can disbelieve each other. Both Bulgarian communist Dimitrov and France's first socialist prime minister, Léon Blum, will turn in their graves.