İktidar ile muhalefet, daha net ifadeyle Erdoğan ile Özel arasında denenen ve başarısızlıkla sonuçlanan girişim, toplumda bir hayal kırıklığı yarattı mı? Sanmam. Ortada beklenmedik bir sonuç yok. Aksine, herşeyin yolunda gitmesi beklenmedik hatta şaşırtıcı olurdu. Bizde siyasetin normali normal olamamaktır; o da oldu. Bundan sonra hem siyaset sınıfının hem de toplumun alıştığı düzen devam edecek. Böylelikle, icat çıkmamış olacak. 

En azından şunu gördük. Erdoğan, yerel seçimde CHP’yi birinci sıraya taşıyan güce kayıtsız kalamadı. Ama bu mu yoksa MHP’nin tutumu mu derseniz işler değişir… Cumhurbaşkanı, MHP’nin tepkisi, baskısı ve hatta küskünlük izharına karşı hiç kayıtsız kalamazdı; nitekim kalamadı da. Daha önce kapattığı normalleşme faslını dün son kez kesin sözlerle bir daha kapattı. Üstüne bir de Sinan Ateş cinayeti üzerinden ittifak ortağına, iktidar ortağının bu süreçteki sözlerinin tekrarlayarak destek de verdi: “Gerek Devlet Bahçeli, gerek şahsım, saldırıların arkasındaki karanlık odaları net biçimde görüyor. Bunların meseleleri MHP’den ziyade Cumhur İttifakı’dır. Bu tuzağa düşmeyeceğiz, milletimizi de düşürmeyeceğiz.”

***

Bununla birlikte, iktidar ile ana muhalefet arasında ittifak olamayacağını söyledi ki, “normalleşme”nin böyle bir amacı veya vizyonu olduğunu bilmiyorduk. Tabii ki olamaz zira o zaman muhalefet diye bir unsurdan söz edilemez.

Sonucun başarısız olması, CHP ile Ak Parti’nin hiç olmazsa ortak zeminde birkaç kelam edebilme olgunluğunu becerememesi ve yumuşamasının akamete uğraması, normalleşmesinin yanlış bir fikir olduğunu göstermez. Hatta, buna hala ihtiyaç olmadığı da söylenemez. Doğru siyaset normal ve gerilimsiz icra edilebilecek bir faaliyettir. Ama, kutuplaştırıcı propaganda yöntemlerinin sandıkta netice alması normal olanın kıymetini yok etti. Yılların biriktirdiği gerilim ve düşmanlık potansiyelinin ardından, çok tecrübeli siyasetçi olarak bilinene Erdoğan’ın da, kendisi genç ama çok tecrübeli bir partinin lideri olan Özel’in süreci ayakta tutamamaları biraz da tarihi tecrübenin kopuşundan kaynaklanıyor. İki lider de, siyasetin en son ne zaman ve nasıl normal olduğuna dair hatıralara sahip değil. Yine deBahçeli baskı yapmasaydı bunu bulabilme şansları olabilirdi. 

***

Sonuçta az da olsa kazanan Özgür Özel oldu. CHP çevresinden gelen itirazlara rağmen “müzakere”yi denedi, sırasını savdı. Bugün artık,“Madem öyle şimdi mücadele ederim” diyebilir. Dedi de. CHP Lideri, birinci parti olmanın imkanlarını ve özgüvenini iyi kullandı, süreçten yara almadan çıkmayı başardı. Erdoğan ise büyük hevesle girdiği ve kendisine siyasi güç katacağını umduğu girişimi kendi elleriyle yıkmak zorunda kaldığı için kaybedendir. Unutmayalım ki normalleşmenin halkla ilişkiler kısmını Özel’den çok Erdoğan yapmıştı. Sonunda normalleşmenin neden olamayacağını halka anlatan da kendisi oldu. Muhtemelen bir süre daha hem MHP’yi yatıştırmak için hem de kendi tabanını hızla eskiye döndürmek için Özel’e yüklenecektir. 

Böylelikle “normal”e döneceğiz. Kaldığımız yerden, alıştığımız kutuplaşmaya ve gerilime devam edeceğiz. 

Bakalım, yıllardır iktidarın her zaman işine yarayan bu atmosfer bir kez aha sonuç üretebilecek mi? Ak Parti’yi CHP’nin önüne geçirecek mi? Bilhassa, Cumhur İttifakı’ndaki erimeyi durdurup yeniden yüzde 50’nin üzerine taşıyacak mı?

Did the unsuccessful attempt between the government and the opposition, or more precisely Erdoğan and Özel , create disappointment in the society? I do not think so. There is no unexpected result. On the contrary, it would be unexpected, even surprising, if everything went well. The normal way of politics in our country is not to be normal; That happened too. From now on, the order that both the political class and society are accustomed to will continue. Thus, there will be no invention.

At least we saw this. Erdoğan could not remain indifferent to the power that brought CHP to first place in the local elections. But if you ask whether it is this or the MHP's attitude, things change... The President could not remain indifferent to the MHP's reaction, pressure and even expressions of resentment; As a matter of fact, he couldn't stay. Yesterday, he closed the normalization chapter, which he had previously closed, for the last time with definitive words. Moreover, he supported his alliance partner over the murder of Sinan Ateş by repeating the words of his ruling partner in this process: “Both Devlet Bahçeli and myself clearly see the dark rooms behind the attacks. Their issue is with the People's Alliance rather than MHP. "We will not fall into this trap, nor will we let our nation fall."

***

However, he said that there could not be an alliance between the government and the main opposition. We did not know that "normalization" had such a purpose or vision. Of course it cannot be, because then there can be no such thing as opposition.

The failure of the outcome, the inability of the CHP and the AK Party to have the maturity to at least say a few words on common ground and the failure of the softening does not indicate that normalization is a wrong idea. In fact, it cannot be said that there is still no need for this. Correct politics is an activity that can be carried out normally and without tension. However, the results of polarizing propaganda methods at the ballot box have destroyed the value of what is normal. After the tension and hostility potential accumulated over the years, the failure of Erdoğan, who is known as a very experienced politician, and Özel, who is the leader of a young but very experienced party, to keep the process alive is partly due to the break in historical experience. Neither leader has memories of when and how politics was last normal. However, if Bahçeli had not put pressure on them, they might have had a chance to find this.

***

In the end, Özgür Özel was the winner, albeit narrowly . Despite the objections from the CHP circle, he tried "negotiation" and took his turn. Today, he can say, "If that's the case, I will fight now . " He also said. The CHP Leader made good use of the opportunities and self-confidence of being the first party and managed to get out of the process unscathed. Erdoğan , on the other hand, is the loser because he had to destroy the initiative with his own hands, which he entered with great enthusiasm and hoped would give him political power. Let's not forget that it was Erdoğan, rather than Özel, who did the public relations part of normalization. In the end, he was the one who explained to the public why normalization could not happen. He will probably blame Özel for a while, both to appease MHP and to quickly bring his own base back to the old times.

This is how we will return to "normal". We will continue where we left off, with the polarization and tension we are used to.

Let's see if this atmosphere, which has always served the government for years, will once again produce better results. Will it put AK Party ahead of CHP? In particular, will it stop the meltdown in the People's Alliance and bring it above 50 percent again?