Siyâset aslında çok harâretli bir sâhadır. Siyâset, Tanrı Apollon ile temsil edilen ve her nev’i kurumsallaşmayı karşılayan merkezî düzen fikri ile Tanrı Dionisos ile temsil edilen; her nev’i itirâzî, rafızî (merkezkaç) isyankâr eğilimleri eş anlı olarak ihtivâ eder. İlki ölçülülüğü esas alan akla, diğeri ise taşkın duygusallıklara tekâbül eder. Siyâseti, içinde bu iki zıt kutup arasındaki gerilimleri yansıtan saf, kendinde bir bir olgu olmaktan çıkarıp bir sanât hâline getirmek Dionisosçu harâreti düşürmekle alâkalıdır. Kadim dünyâlarda bu san’atın zirvesine devlet; bilhassa imperium ile ulaştığını düşünürüm. Devamlılığı olan siyâset Tanrı Apollon’a mâl edilen düzen fikrinin diğeri bastırmasını ifâde eder.

19.Asır Avrupa’sı siyâsetin bu iki dinamiğinin derinden çatıştığı bir zaman dilimdir. Bu asrı devrimler ve karşı devrimler şekillendirdi. Destânî (epik) ve duygusal-dokunaklı (patetik) tansiyonlar çok yüksek seyrediyordu. II.Umûmî Harp bu vasatı ortadan kaldırdı. Batı, bilhassa Avrupa, devamlılık iddiasındaki siyâsal sistemleri vücûda getirdi. Son derecede soğutulmuş sistemlerdi bunlar. Bir defâ aşırı unsurlar sistem dışına itilmiş, sistem içi yarışan ılımlı partilere kalmıştı. II.Umûmî Harp esnâsında insanlığa ağır bedeller ödetmiş olan aşırı sağ, yâni koyu jingoiizm, şovenizm ve ırkçılık güden partiler yasaklanmış, tasfiye edilmişti. Buna mukâbil solda I.Enternasyonale bağlı devrimci komünist partiler yer yer sisteme dâhil edilmişti. Ama ipler, bu partilerin devrim dâvetlerini boşa çıkaran Bernsteincı II.Enternasyonalin yeniden bölüşümcü sosyalist ve sosyal demokrat partilerinin elindeydi. Bir zamanların çok kuvvetli bir toplumsal desteğe sâhip olan komünist partilerin radikal fikirlerinin artık hükmü kalmamıştı. Onlar, “zincirlerinden başka kaybedecek bir şeyi olmayan “kitlelere hitap ediyorlardı. Hâlbuki devir değişiyor, demokratik yeniden bölüşüm kanallarının açılmasıyla orta sınıflaşan; yâni “kaybedecek şeyleri olan” yeni bir işçi sınıfı doğuyordu. Bu sınıfların tercihi ise sistem içi II.Enternasyonelin partileriydi. 1970’lerde ortaya çıkan, Avrupa’nın görece kuvvetli üç komünist partisi olan İtalyan, Fransız ve İspanyol Komünist Partilerini biraraya getiren Eurokomünizm hareketi aslında bir acziyeti ifâde ediyordu. Berlinguer, Marchais ve Carillo, proletarya diktatörlülüğünü reddettiklerini, resmî Sovyet sosyalizmiyle bağlarını ortadan kaldırdıklarını, demokratik seçimleri meşrû kabûl ettiklerini, tabanlarının her nev’i dezavantajlı gruplara açık olduğunu ilân ettiler. Tabiî bu formül de işe yaramadı ve 1980’lerden başlayarak eridiler.

Kurulan Batı tipi siyâsal sistem, evet bir düzen sağlamıştı. Yatırımcı merkez sağ partiler ile bölüşümcü merkez sol partiler arasında emme basma tulumba gibi işliyordu. Kadim dünyâda düzen tutturmak bir san’attı. Modern dünyâda bu mühendislik bir başarıya inkılâb etti. Sistem bir fabrika gibi işliyordu. Girdileri (input), geri beslemeleri (feed back) ve çıktıları(output) vardı.(Talebelik zamanlarımızda,bir ayakları ABD’de olan hocalarımızdan bu modellerin güzellemelerini az dinlemedik) Ama bu mekanik işleyiş içinde siyâset rûhunu kaybediyordu. Devamlılık sağlamak adına siyâsetin ateşi söndürülmüştü söndürülmesine. Ama daha da ileri gidip onu buzluğa kapatmışlardı sanki. Trajik, belki de dramatik 1968 Hareketi, yeniden bir ruh kazanmak adına Avrupalıktan vazgeçiyor; Latin Amerika’dan veyâ Vietnam’dan, Marighella, Che, Castro, Ho Chi Minh gibi kültlerden epik, Hindistan’dan mistik-spritüel ve Maocu Çin’den ise kültür devrimciliği gibi malzemeler devşirmenin derdine düşmüştü.. Nâfile işlerdi bunlar ve sönümlendiler. Geride ciddî bir sosyolojik mesele olarak literatüre giren siyâsetten soğuma ve ilgisizlik (depolitization) kaldı.

20.Asrı fiilen sona erdiren olgu, yâni Berlin Duvarı’nın yıkılması ve Sovyetlerin çöküşüydü. Bunlarla berâber iki mühim olgu ortaya çıktı. İlki siyâsetin kültürleşmesi ve bürokrasilerin tasfiyesi. Siyâsetin kültürleşmesi, sanki 68’in rûhunu çağırıyordu. Belki öyle de denilebilir. Ama bu defâ, bilhassa 90’larda en plâstik seviyede bir yeni 68 yaşanıyordu. İkinci dalga ise mühendislik ile ekonomiyi harmanlayan teknokrasilerin yükselişiydi. Kültüralizm ve ekonomizm, liberalleşme dalgasının iki yüzüydü. Buna en son olarak teknolojizm de eklemlendi.(Plastiklik zâten bu benzemezleri biraraya getirmekten, kültüralizme ekonomizmin, ekonomiye teknolojizmin zerk edilmesinden doğuyordu). Tabiata, çevreye dâir; etnik, dinsel ve cinsel meselelerin harman edildiği plastik bir yeni 68.. Yeni bir tarz Beyaz Yakalı oligarşiler doğuran tuhaf bir dönüşümdü bu. Bu yeni elitlerin kendilerine biçtikleri misyon gûya bürokratik kapitalizmin verimsizliğini gidermekti. Tekmil kamusal kurumlara ve yerleşik işbölümlerine saldırmak başat mârifetleriydi. Bu saldırganlık yerleşik sağ ve sol partileri birleştirdi. Yeni sağ, meselâ Thatcher bunu açık açık; Tony Blair ve Gordon Brown gibiler ise Üçüncü Yol modellemeleri (güzellemeleri) üzerinden yapıyordu. Tabiî verimlilik artışı sağlanamadı. Tam aksine derinleşti. Modeller tam bir fiyasko ile çöp oldu. Düzelteceğiz derken tam bir yıkıma yol açtılar. (Bu dünyâda Tony Blair gibi yaşamak nasıldır acaba?)

Bu saldırılar yeni oligarşilerde insaf bırakmadı. Kamusal düşüncenin yıkılması, kamusal endişelerin karikatürleştirilmesi ile ucu narsisizme varan duygusuzlaşmaya dayanan, Brian Turner’ın bireysileşme (individuation) dediği bir olgu ile eşleşti. (Sosyal sorumluluk projeleri, aslında kamusal sorumsuzlaşmanın günah çıkarma âyini, plastik bir işlevi ve mahsulüydü).

Son AB Parlamentosu seçimlerinde ortaya çıkan ve aşırı sağın yükselişi olarak tescillenen tablonun derinliklerinde bu oligarşinin mağlûbiyeti yatıyor. Verimlilik iddialarına dayanan ekonomik modelleri çöktü. Yükselen işsizlik ve enflasyon bu çöküntünün neticeleridir. Kültüralizmleri çok kültürlü, hoşgörüşülü toplumlar yerine, M.Featherstone’un işâret ettiği üzere postmodern kabileciliği, T. Eagleton’ın dediği gibi kan dâvâlarını doğurdu. Kafelerde, kampüslerde üretilen hoş teorilerin reel hayatlardaki karşılıklarıydı bunlar. Hâsılı bir enkaz bıraktılar. Bardağı taşıran damla ise Avrupa’yı Rusya ile savaşın eşiğine getirmeleri oldu. Marine Le Pen’in babası Jean- Marie Le Pen daha 1980’lerin sonunda, postmodern kültüralizmleri desteklediğini ifâde ediyor, kültür devrimciliğine varız diyordu; meğer ki her kültür kendi saksısında kalsın; ayrık otlarından temizlensin. Siyâseti ekonomizme ve teknolojizme ircâ edip, bodoslama hesapsız olarak kültürlerle buluşturmanın neticeleriyle yüzleşiyorlar şimdi. Popüler dip dalgaları oligarşilerin yüzünü yalıyor. Evet târih kâfiyeleniyor.. Merak eden Weimar Cumhûriyeti’nin son devirlerine baksın…

Politics is actually a very heated field. Politics is represented by God Apollo and the idea of ​​a central order that meets all kinds of institutionalization and is represented by God Dionysus; It simultaneously contains all kinds of objectionable and centrifugal rebellious tendencies. The first corresponds to the mind based on moderation, and the other corresponds to overflowing emotions. Turning politics into an art rather than a pure, self-contained phenomenon that reflects the tensions between these two opposing poles is related to reducing the Dionysian fervor. In the ancient worlds, the state was at the peak of this art; I think he achieved it especially through imperium. Continuous politics refers to the suppression of the idea of ​​order attributed to the God Apollo.

19th century Europe was a period when these two dynamics of politics clashed deeply. Revolutions and counter-revolutions shaped this century. Epic and pathetic tensions were very high. The Second General War eliminated this medium. The West, especially Europe, created political systems that claimed continuity. These were extremely cooled systems. Once the extreme elements were pushed out of the system, it was left to the moderate parties competing within the system. The extreme right, that is, parties with deep jingoism, chauvinism and racism, which had made humanity pay a heavy price during the Second General War, were banned and liquidated. On the other hand, on the left, revolutionary communist parties affiliated with the First International were included in the system in some places. But the reins were in the hands of the redistributionist socialist and social democratic parties of the Bernsteinian Second International, which frustrated the revolutionary invitations of these parties. The radical ideas of the communist parties, which once had very strong social support, were no longer valid. They were appealing to the masses who “had nothing to lose but their chains.” However, times are changing, with the opening of democratic redistribution channels, the middle class is becoming; In other words, a new working class that "had something to lose" was emerging. The choice of these classes was the parties of the Second International within the system. The Eurocommunism movement, which emerged in the 1970s and brought together the Italian, French and Spanish Communist Parties, three relatively strong communist parties in Europe, actually expressed weakness. Berlinguer, Marchais and Carillo declared that they rejected the dictatorship of the proletariat, eliminated their ties with official Soviet socialism, accepted democratic elections as legitimate, and that their base was open to all kinds of disadvantaged groups. Of course, this formula did not work and they dissolved starting from the 1980s.

The established Western-type political system provided an order. It was working like a pump between the investor centre-right parties and the divisive centre-left parties. Keeping order in the ancient world was an art. This engineering has become a success in the modern world. The system worked like a factory. They had inputs, feedbacks and outputs. (During our student days, we listened to the praises of these models from our teachers who had one foot in the USA) But politics was losing its soul in this mechanical functioning. In order to ensure continuity, the fire of politics was extinguished. But it was as if they had gone further and locked him in the freezer. The tragic, perhaps dramatic, 1968 Movement abandons Europeanism in order to regain a soul; He was concerned with collecting epic materials from Latin America or Vietnam, cults such as Marighella, Che, Castro, and Ho Chi Minh, mystical-spiritual materials from India, and cultural revolutionary materials from Maoist China. These were futile works and they faded away. What remained was the alienation and depoliticization from politics, which entered the literature as a serious sociological issue.

The event that effectively ended the 20th century was the fall of the Berlin Wall and the collapse of the Soviets. Along with these, two important facts emerged. The first is the acculturation of politics and the liquidation of bureaucracies. The acculturation of politics was as if calling the spirit of 68. Maybe it can be said like that. But this time, especially in the 90s, a new 68 was happening at the most plastic level. The second wave was the rise of technocracies that blended engineering and economics. Culturalism and economism were two sides of the liberalization wave. Finally, technologism was added to this. (Plasticity was already arising from bringing these dissimilars together, and from the injection of economism into culturalism and technologism into economics). About nature and the environment; A plastic new 68 in which ethnic, religious and sexual issues were blended. This was a strange transformation that gave birth to a new style of White Collar oligarchies. The mission that these new elites set for themselves was to eliminate the inefficiency of bureaucratic capitalism. Their main skill was to attack all public institutions and established divisions of labor. This aggression united the established right and left parties. The new right, for example Thatcher, said this openly; People like Tony Blair and Gordon Brown were doing this through Third Way modeling (beautification). Of course, productivity increase could not be achieved. On the contrary, it deepened. The models were a complete fiasco and became garbage. While they were trying to fix it, they caused complete destruction. (I wonder what it's like to live like Tony Blair in this world?)

These attacks left no mercy on the new oligarchies. The collapse of public opinion has been coupled with a phenomenon that Brian Turner calls individuation, which is based on the caricature of public concerns and apathy that culminates in narcissism. (Social responsibility projects were actually a ritual of confession, a plastic function and product of public irresponsibility).

The defeat of this oligarchy lies deep in the picture that emerged in the last EU Parliament elections and was registered as the rise of the far right. Their economic model, based on claims of efficiency, has collapsed. Rising unemployment and inflation are the results of this collapse. Instead of culturalism, multicultural, tolerant societies, as M. Featherstone points out, postmodern tribalism gave birth to blood feuds, as T. Eagleton said. These were the real life equivalents of the pleasant theories produced in cafes and campuses. In short, they left a ruin. The straw that broke the camel's back was that they brought Europe to the brink of war with Russia. Marine Le Pen's father, Jean-Marie Le Pen, was already expressing his support for postmodern culturalisms in the late 1980s and saying that we were ready for cultural revolution; It turns out that every culture should remain in its own pot; clean the weeds. They are now facing the consequences of reducing politics to economism and technologism and bringing it together with cultures without any calculation. Popular tides are sweeping the oligarchs. Yes, history rhymes. Those who are curious should look at the last periods of the Weimar Republic...