Gezi-Kavala davasında yeniden yargılama talebi mahkeme tarafından birkaç gün önce oy birliğiyle reddedildi. Önceki gün Kobani davasında sanıkların çoğu ağır hapis cezalarına çarptırıldı. Böylece rejimde, siyasette yumuşama, normalleşme tartışmaları da önemli ölçüde rafa kalkmış oldu.

Bu, işin bir boyutu. Buna göre, hukuk ışığının yanması, yargı-siyaset ilişkilerinde normalleşme, Kürt politikasında yumuşama konularında umutlu olmak pek mümkün değil.

İkinci boyut, bu gelişmelerin, özellikle bu davaların Kürt meselesini, hukuk tartışmalarını aşan yönlerine işaret eder. Nitekim Türkiye’de iktidarın son dönem serancamı bu davalar üzerinden okunabilir.

Bu iki dava, hakim iktidar bloğunun (AK Parti, MHP ve bunların devlet içindeki askeri-sivil müttefikleri) bir araya gelme nedenlerini anlattığı gibi, ülkeye dair siyasi anlatılarının temelini oluşturur. Kavala ve Kobani davaları, yargılananları aşan, rejim için kurulmuş, rejime gerekli ideolojik davalardır. Esas olarak Türkiye’nin tehdit ve beka vurgulu yeni resmi siyasi bakışının topluma yerleştirilmesini, yargı kararlarında kodifiye edilmesini sağlamak için dizayn edilmiş ve yürütülmüşlerdir.

- Kavala davası, Gezi olaylarının dış güçlerle kimi iç güçlerinin el birliğiyle bir darbe girişimi olduğu fikri üzerine kurgulanmıştır.

İktidar bloğunun iki ayaklı tehdit anlatısının, ilk ayağını bu fikir oluşturur. Kavala ve arkadaşları, iktidarın “tehdit ve tehlike”, “darbe ve ayaklanma” anlatısının yerine oturması için ihtiyaç duyulan, ayaklanan iç güçleri temsil etmesi için elverişli bulunup seçilen kişilerdir. Nitekim bu davada, tüm dünyanın gözü önünde, kurgusal tehdit, ona dair sahte suçlar ve suçlamalar, somut ve ağır cezalarla gelen siyasi söylem doğrulaması yaşanmıştır.

Kavala davası, esas olarak yerine getirdiği bu işlevden ibarettir. Velhasıl ne Gezi olaylarıyla ne Kavala’yla ilgilidir. Dava doğrudan doğruya bir iktidar davasıdır. Bu davanın yeniden görülmesiyle ilgili karar, iktidarın tutumunda ısrarlı olduğunu gösterir.

- Kobani davası ise iktidar bloğunun tehdit anlatısının ikinci ayağı kadar ideolojik yapıştırıcısını oluşturmaktadır.

Bu dava, Türk devletinin veya siyasi iktidar bloğunun son dönem ana korkularından dışa yansımasıdır. Mesele sadece Demirtaş’ı ve diğer Kürt siyasetçileri siyaset dışı bırakmak, bir intikam duygusuyla cezalandırmaktan ibaret değildir. Kobani davası, “Kürtlerin güçlendiği, isyana yöneldiği, Türkiye’de özerklik ilan edebilecekleri, Suriye’de devlet olma istikametinde yürüyecekleri korkusu”nun en üst seviyeye çıktığı, birbiriyle kavgalı muhafazakar iktidar sahiplerinin ve modern devlet aktörlerinin ittifak kurmalarına yol açan kritik “devlet-siyaset” anlarından bir tanesinin simgesidir.

Korku ve tepkiyi oluşturan, ittifakı sağlayan hadiseler arasında Rojava’nın infilakı, 2014 Kobani, 2015 Hendek hadiseleri önemli yer tutarlar. Bunları 17-25 Aralık olayları, 2016 askeri darbe girişimi ve Gülen isyanı izlemiş, devlet tehlikede duygusuyla söz konusu ittifak daha derinleştirmiştir.

Kobani davası, kayyum atamaları, dokunulmazlıkların kaldırılması, parti kapatma davaları, Suriye’de sınır hattında oluşturulan askeri güvenlik koridoru, bunu sağlayan askeri bakış ve operasyonlarla birlikte ve bu çerçevede iktidar bloğunu mümkün kılan büyük pakettir. Gezi davası da bu tablonun ikincil parçasını oluşturur.

Gezi olayları sırasında bir gazetecinin Erdoğan’a “ipleri gevşetmek gerekmez mi” sorusuna karşılık, verdiği (mealen) “ipleri gevşetirsek düşeriz, ipleri germek zamanı” cevabı, bize dün gibi bugünü de anlatmaya devam ediyor.

The request for retrial in the Gezi-Kavala case was unanimously rejected by the court a few days ago . The other day, most of the defendants in the Kobani case were sentenced to heavy prison terms. Thus, discussions about softening and normalization in the regime and politics were largely shelved.

This is one aspect of the job. Accordingly, it is not possible to be hopeful about the legal light turning on, normalization in judicial-political relations, and softening in Kurdish policy.

The second dimension points to the aspects of these developments, especially these cases, that go beyond the Kurdish issue and legal debates. As a matter of fact, the recent success of the government in Turkey can be read through these cases.

These two cases form the basis of political narratives about the country, as well as explaining the reasons why the dominant ruling bloc (AK Party, MHP and their military-civilian allies within the state) came together. The Kavala and Kobani cases are ideological cases that go beyond those on trial, established for the regime, and necessary for the regime. They were essentially designed and carried out to ensure that Turkey's new official political view, emphasizing threat and survival, was embedded in society and codified in judicial decisions.

- The Kavala case was built on the idea that the Gezi events were a coup attempt by foreign powers and some domestic powers.

This idea constitutes the first leg of the two-pronged threat narrative of the ruling bloc. Kavala and his friends are people who were found suitable and chosen to represent the internal forces that revolted and were needed to put the "threat and danger", "coup and uprising" narrative of the government into place. As a matter of fact, in this case, before the eyes of the whole world, the fictional threat, false crimes and accusations about it, and the confirmation of the political discourse that came with concrete and heavy penalties were experienced.

The Kavala case essentially consists of this function it fulfills. In short, it is neither related to the Gezi events nor to Kavala. The case is directly a case of power. The decision to rehear this case shows that the government is persistent in its stance.

- The Kobani case constitutes the ideological glue as well as the second leg of the threat narrative of the ruling bloc.

This case is a reflection of the main fears of the Turkish state or the political power bloc in the recent period. The issue is not just about excluding Demirtaş and other Kurdish politicians from politics and punishing them with a sense of revenge. The Kobani case was a critical "state-politics" event that led to the establishment of an alliance between the quarreling conservative power holders and modern state actors, where "the fear that the Kurds became stronger, turned to rebellion, that they might declare autonomy in Turkey, and march towards statehood in Syria" reached its highest level. ” is the symbol of one of those moments.

Among the events that created fear and reaction and ensured the alliance, the explosion of Rojava, Kobani in 2014, and Hendek in 2015 have an important place. These were followed by the events of 17-25 December, the 2016 military coup attempt and the Gülen rebellion, and the alliance in question was deepened with the feeling that the state was in danger.

The Kobani case, trustee appointments, removal of immunities, party closure cases, the military security corridor established on the border line in Syria, together with the military perspective and operations that provide this, and within this framework, are the big package that makes the ruling bloc possible. The Gezi case also forms a secondary part of this picture.

In response to a journalist's question to Erdoğan during the Gezi events, "Isn't it necessary to loosen the ropes?", his answer (literally) "If we loosen the ropes, we will fall, it's time to tighten the ropes" continues to tell us about today as much as it did yesterday.