Kılıçdaroğlu, kendisine yönelik eleştirilere tepki göstermekte haklı mı?

Bir bakıma hayır. Muhalif kesimdeki genel kanı cumhurbaşkanlığı seçimlerinin onun aday olması nedeniyle kaybedildiği. Bu kanının bir karşılığı var mı? Hiç bir zaman bilemeyeceğiz, ancak toplumdaki düşünceler önemlidir, siyaset ile ana bağı oluştururlar.

Ama madalyonun bir de diğer yüzü var.

CHP’nin muhalif seçmenin toplandığı “yer’ olmasında, Kılıçdaroğlu’nun izlediği politikaların önemli bir rolü bulunuyor. Kılıçdaroğlu’nun 2018’den itibaren hızlandırdığı CHP’yi tepki, çatışma ve kimlik partisi olmaktan uzaklaştırma , siyasi merkeze yerleştirme çabaları bu Partinin son seçimlerde aldığı yüzde 38’lik oy oranıyla bire bir ilişkili. 2019 yerel seçimlerinde Ankara’ya Mansur Yavaş’ın, İstanbul’a Ekrem İmamoğlu’nun aday gösterilmesi de onun bu çaba ve politikalarının uzantısıydı.

Bugün Kemalist cephede CHP’nin fabrika ayarlarına dönmesiyle ilgili talepler, bu talepleri İmamoğlu’ya ilişkilendirme arayışının hiçbir somut karşılığı yoktur. CHP, güç kazanması, ne bu tür eğilime ne de sadece İmamoğlu-Yavaş gibi isimlerin getirdiği yeni ivme ve enerjiye bağlıdır.

Kılıçdaroğlu önemli bir işlev yerine getirmiş, CHP gibi hareket ettirilmesi zor transatlantiğin burnunu kımıldatmış, açık deniz istikametine çevirmiştir. CHP’nin eski lideri en fazla karizmatik, çekici ve güçlü bir taşıyıcı olmamakla eleştirilebilir. Bu da elbet siyasette, İmamoğlu örneğinin gösterdiği gibi, önemlidir.

Ancak şunu da belirtmek gerekir. Retorik, enerji, taşıyıcılık, karizmatik nitelikler önemli olmakla birlikte, siyasette tek başına yeterli değildir. Bunların bir dönüşüm, değişim, yapım projesine üzerine oturması, toplumla bu bakımdan bağ içinde şekillenmesi gerekir. Toplumsal ve gelecek tasavvuru bu noktada ortaya çıkar.

İstanbul Belediye Başkanı, CHP’nin gelecek Cumhurbaşkanı adayı, hatta eş genel başkanı bu bakımdan hala veya henüz yeterli bir derinliği temsil etmiyor.

31 Mart yerel seçimlerinin, AK Parti seçmenin bir kısmının sandığa gitmemesi yanında, bence en önemli özelliği muhalif kesimdeki “serbest seçmen” hareketiydi. Seçmen, varsa kendi siyasi partisini geride bırakarak, en güçlü ve iktidar karşısında siyaseti en etkili temsil eden aktöre, CHP’ye ve temsilcilerine aktı. Bu seçmeni, DEM veya İYİ Parti seçmeni olarak tarif etmek, bir siyasi partiye bağlı olarak ele almak doğru değildir. Esasen, Kürt kesiminden, merkez sağ ve soldan seçmen kendi iradesiyle CHP’ye oy verdi.

Adını koymak gerekirse, bu toplumsal bir dalgadır. Akış toplumdan siyasete doğru olmuştur. Seçim sonuçlarını belirleyen CHP’nin siyaseti değil, serbest seçmenin CHP’ye yönelik beklentisi olmuştur. Bunu mümkün kılan hususlardan birisi ise Kılıçdaroğlu’nun yıllardır oluşturmaya çalıştığı zemindir.

Esas soru ortadadır.

CHP, Özel ve İmamoğlu, seçmenin bu siyaset daveti ve beklentisine nasıl yanıt verecektir?

Aldıkları oyu kendi çabalarına mal ederlerse, bu oy geldiği gibi geri gider.

Önlerinde büyük fırsat ve uzun bir zaman var.

Kılıçdaroğlu’nun açtığı yolda ilerlemek, ancak bu istikamette devlet, milliyetçilik, gelecek gibi konulara el atmak ve siyaset üretmek, ana hedefleri olmalı…

Sonucu zaman gösterecek….

Is Kılıçdaroğlu right to react to the criticisms against him?

In a way, no. The general opinion among the opposition is that the presidential elections were lost because of his candidacy. Is there any reward for this blood? We will never know, but opinions in society are important, they form the main link with politics.

But there is also the other side of the coin.

The policies pursued by Kılıçdaroğlu play an important role in CHP becoming the "place" where opposition voters gather. Kılıçdaroğlu's efforts to move the CHP away from being a reaction, conflict and identity party and to place it in the political center, which he has accelerated since 2018, are directly related to the 38 percent vote rate this Party received in the last elections. The nomination of Mansur Yavaş for Ankara and Ekrem İmamoğlu for Istanbul in the 2019 local elections was an extension of these efforts and policies.

Today, the demands on the Kemalist front for the CHP to return to factory settings and the quest to attribute these demands to İmamoğlu have no concrete response. CHP's gain in power does not depend on such tendencies nor solely on the new momentum and energy brought by names such as İmamoğlu-Yavaş.

Kılıçdaroğlu fulfilled an important function, moving the nose of the difficult-to-move transatlantic like CHP and turning it towards the open sea. The former leader of the CHP can be criticized at most for not being charismatic, attractive and a strong bearer. This is of course important in politics, as the İmamoğlu example shows.

However, it should also be noted that: Although rhetoric, energy, conveyance and charismatic qualities are important, they are not sufficient alone in politics. These should be based on a transformation, change and construction project and should be shaped in connection with the society in this respect. Social and future vision emerges at this point.

The Mayor of Istanbul, the CHP's next Presidential candidate, and even its co-chairman still do not represent sufficient depth in this regard.

In addition to the fact that some of the AK Party voters did not go to the polls, I think the most important feature of the March 31 local elections was the "free voter" movement among the opposition segment. Voters left their own political party behind, if any, and flocked to the strongest and most effective actor representing politics against the government, the CHP and its representatives. It is not correct to describe this voter as DEM or İYİ Party voters or to consider them as affiliated with a political party. Essentially, voters from the Kurdish section, center right and left voted for CHP of their own free will.

To put it simply, this is a social wave. The flow has been from society to politics. It was not the CHP's policies that determined the election results, but the free voters' expectations of the CHP. One of the things that makes this possible is the ground that Kılıçdaroğlu has been trying to create for years.

The real question is obvious.

How will CHP, Özel and İmamoğlu respond to this political invitation and expectation of the voters?

If they attribute the votes they received to their own efforts, this vote will go back as quickly as it came.

They have a great opportunity and a long time ahead of them.

Their main goal should be to follow the path opened by Kılıçdaroğlu, but to deal with issues such as the state, nationalism and the future and to produce politics in this direction...

Time will tell the result….