Seçim oldu, bitti. Bakıyoruz sonuçlara. Şaşırarak baktıklarımız, şaşırmadıklarımızdan fazla. Nerede yaklaşık bir yıl önceki sonuçlar, nerede bunlar? Ne oldu da böyle oldu? Bunu daha epey soracağız, kurcalayacağız, cevaplayacağız da! Ama kesin olgu, "böyle oldu". Oldu ve gene o sonuçların gösterdiği şekilde, olmasıyla bir kesimi, bunun olmasını isteyen kesimi sevindirdi. "Orayı kim kazanmış?" "Yok yahu! Orayı da almışlar mı?" Filan falan diye sonuçları sindiriyorken birden, alışmamız, hatta kanıksamamız gereken ama yiyip yutamadığımız türden bir olay karşımıza çıktı: Van seçimi ve Abdullah Zeydan'ın uğradığı kaza... Buna "kaza" da denir mi, pek sanmıyorum. Bayağı emek harcanmış. Bayağı karmaşık bir komplo. AKP'nin 2000'lerin başından beri hazırladığı, eğittiği, donattığı komplo uzmanları ve ustalarının bu seçim için bulup seçtiği, örgütlediği son numara. Bunlar belirli bir beceri gösteriyor ama şaşmaz ortağı da gene yanında geliyor: burada bunun ilk tezahürü, mazbatası komplo ile elinden alınan kişiyle eline mazbata tutuşturulmuş adamın aldıkları oy oranı arasındaki farklılık. Ve tabii komplonun "Ben bir komployum!" diye bağıran özellikleri.

Tepki büyük oldu: yaygın ve aynı zamanda yoğun. Ve sonra... "Şurada şu kadar gözaltı", "burada tartaklanma" v.b. Ama bu arada beklenmedik bir olay daha oldu: Yüksek Seçim Kurumu DEM'den gelen itirazı haklı bularak mazbatanın Zeydan'a verilmesine karar verdi! Şaşılacak şey! Şimdiye kadar Yüksek Seçim Kurulu'nun böyle karar verdiğini görmüş müydük? Mühürsüz pusulaları onaylarken filan?

Yalnız YSK değil; AKP'den de alışılmadık sesler işittik: biri "cinnet" dedi. Bir başkası mazbatayı "ikinci" adaya vermenin bir "komplo" olabileceği imasında bulundu. Gerçi bu "pozisyonlarda" çok uzun süre geçirmediler ama söylediler, kayda geçti. Önceleri, bunun benzeri bir olay olsa, AKP'den ne beklerdik? Olan o şeyin bağırtkan ama içi boş bir savunmasını değil mi? 

Düşünüyorum, düşünüyoruz, 31 Mart seçiminin sonuçları karşımızda duruyor olmasa, böyle bir karar verilebilir, böyle "cinnet" v.b. sözleri söylenebilir miydi? Böyle düşünenler olabilirdi, ama bunları yüksek sesle dile getirecek kimse bulunacağına ihtimal vermiyorum. Eminin ki bu dediğim yaşandı zaten. AKP'nin ve Reisi'nin belirli davranışları karşısında "Bu kadarı da fazla. Nereye gidiyoruz?" diyenler oldu, ama bunları en güvendikleri arkadaşlarına ya da akrabalarına söylemekle yetindiler.

Yani bir değişiklik olduysa bunu mümkün kılan seçim oldu.

Van'da cereyan eden bu olayı bir "örnek-olay" olarak ele alıp analiz edecek olduğumuzda şimdiye kadarki benzeri olaylarda olayın kahramanlarının yaptıkları işin nasıl kabul edilemez bir şey olduğunu çok iyi bildikleri sonucuna varıyoruz. Biliyor ama yapıyorlar, çünkü bildikleri "siyasi mücadele" böyle bir şey. Yani bir grup adam oturuyor, konuşup anlaşıyor, Abdullah Zeydan için bir komplo hazırlıyorlar. Onay vermesi gereken kurullara v.b. talimat veriliyor, "start" düğmesine basılıyor, eylem yerine getiriliyor. Hepsi iyi hoş, ama bu arada seçmen kitlesinin başka bir dünyaya yöneldiği, bu gibi hilelere de iyi gözle bakmayacağı anlaşılıyor. Şimdiye kadar yapıyorlardı, oluyordu; şimdi ne olduysa onaylamıyorlar. O halde kendi kurduğumuz yöntemi en azından şimdilik rafa kaldıracağız, olması gerekeni yapacağız.

Bu arada Reis de onun ağzından çıkmasına pek alışık olmadığımız "özeleştiri" gibi kelimeler telaffuz etti. Böyle değişir gibi görünen politik havada şimdiye kadar olup bitenleri sessiz bir endişeyle seyreden AKP muhaliflerinin de seslerini daha çok duyurmaya cesaret edecekleri beklenir.

"Değişik bir politik ortam kurulabilir mi?" diye soranlar var. Bence bu bir istek, anlaşılır bir istek; ama gerçekleşmesi beklenecek bir şey değil. Tayyip Erdoğan önderliğinde böyle bir şey beklenemez. Tayyip Erdoğan siyaseti değiştirdiği zaman kendi otantik yolunu bulmuş, rotasını çizmiş oldu. Hani aktörler için "duyarak oynuyor" derler. Erdoğan da seçtiği rolü duyarak oynadı. Hatta bir "rol" olmaktan çıkardı. Son derece pragmatik olduğu söyleniyor. Doğru. "Söylediği hangi sözün tersini söylemedi?" diye soruyorlar. Bu da doğru. 31 Mart'ı izleyen dönemde bir "değişim" sinyalleri verebilir; ama biz yıllardır "sahici Erdoğan"ı gördük, tanıdık. Tayyip Erdoğan dünyasında "demokrasi" ne demektir, biliyoruz.

Birinci gelen parti AKP'nin ikinci parti olma sürecini izleyeceğiz, gözlemleyeceğiz. Kim ne diyecek, nasıl tavır alacak? Epey değişiklik olmasını bekliyorum, ama ne gibi değişimler olacağını tahmin edemiyorum, çünkü tahmin yürütecek verilere sahip değilim. Sahip olan kimse var mı, onu da bilmiyorum. Tayyip Erdoğan yönetimi böyle şeyleri bilme imkanını aldı götürdü. Şu anda onun da politika alanında olabilecekleri ölçecek durumda olmadığını sanıyorum.

Ama gidişat demokrasinin aleyhinde işlemiyor. Bunu "hissediyorum".

The election is over. We look at the results. The things we look at with surprise are more than the ones we are not surprised by. Where are the results from about a year ago, where are they? What happened that happened? We will ask this question for a long time, we will investigate it, and we will answer it! But the exact fact is "this is how it happened". It happened, and as those results show, it made a group of people happy, the part that wanted it to happen. "Who won there?" "No! Did they take that place too?" While we were digesting the results, we suddenly encountered an event that we should get used to, even get used to, but could not swallow: The Van election and the accident that Abdullah Zeydan suffered... I don't think this can be called an "accident". A lot of effort has been spent. It's a pretty complicated conspiracy. It is the last trick that the conspiracy experts and masters that AKP has prepared, trained and equipped since the early 2000s have found, selected and organized for this election. They show a certain skill, but their infallible partner also comes with them: the first manifestation of this here is the difference between the vote rate of the man whose mandate was taken away by conspiracy and the man who was given the mandate. And of course the conspiracy's "I am a conspiracy!" Features that scream:

The reaction was great: widespread and also intense. And then... "So many detentions here", "manhandling there" etc. But in the meantime, another unexpected event happened: The Supreme Electoral Institution found the objection from DEM justified and decided to give the ballot box to Zeydan! Wonder! Have we ever seen the Supreme Electoral Council make such a decision? When approving unsealed ballots and so on?

Not only YSK; We also heard unusual voices from the AKP: someone said "insanity". Another person hinted that giving the certificate of election to the "second" candidate might be a "conspiracy". Although they did not spend very long in these "positions", they said it and it was recorded. Previously, if an event similar to this had happened, what would we expect from the AKP? Isn't it a loud but empty defense of what happened? 

I think, we think, if the results of the March 31 election were not in front of us, could such a decision be made, such words of "insanity" etc. could be said? There might be people who think like this, but I don't think there will be anyone who will voice them out loud. I'm sure that what I said has already happened. In the face of certain behaviors of the AKP and its leader, "This is too much. Where are we going?" There were those who said this, but they only told these to their most trusted friends or relatives.

So if there was a change, it was the election that made it possible.

When we consider and analyze this incident that took place in Van as a "case-event", we come to the conclusion that the heroes of the incident knew very well how unacceptable their actions were in similar incidents so far. They know, but they do it because this is what the "political struggle" they know is like. So a group of men sit down, talk and agree, and prepare a conspiracy for Abdullah Zeydan. Instructions are given to the boards that need to give approval, etc., the "start" button is pressed, and the action is carried out. This is all well and good, but in the meantime it is understood that the electorate has turned to another world and will not look kindly on such tricks. Until now they were doing it, it was happening; Now they don't approve of whatever happened. Then, we will shelve the method we have established, at least for now, and do what needs to be done.

Meanwhile, the Chief said words such as "self-criticism" that we are not used to hearing from his mouth. It is expected that AKP opponents, who have been watching with silent concern what has happened so far in such a changing political climate, will also dare to make their voices heard.

"Can a different political environment be established?" There are people who ask: I think this is a request, an understandable one; but it is not something that can be expected to happen. Such a thing cannot be expected under the leadership of Tayyip Erdoğan. When Tayyip Erdoğan changed politics, he found his own authentic path and charted his route. You know, they say actors "act by hearing". Erdoğan also played the role he chose. In fact, it ceased to be a "role". He is said to be extremely pragmatic. TRUE. "Which of his words did he not say otherwise?" they ask. This is also true. It may signal a "change" in the period following March 31; But we have seen and known the "real Erdoğan" for years. We know what "democracy" means in Tayyip Erdoğan's world.

We will watch and observe the process of AKP, the first party, becoming the second party. Who will say what and how will they act? I expect there will be a lot of change, but I can't predict what changes will happen because I don't have the data to make a prediction. I don't know if anyone has one. Tayyip Erdogan's administration took away the opportunity to know such things. I don't think he is in a position to gauge what might happen in the political arena right now.

But the trend is not working against democracy. I feel it".