Kurak toprakta çiçek yetişmez sanırsın. Oysa çatlamış toprakta bekleyen tohum, başını kaldırmak için gökteki damlayı bekler.

Projeyi AKP’nin ağır toplarından Mustafa Şentop açıklamıştı. Birkaç gün önce, 31 Mart’ı nasıl gördüklerini anlatmıştı: “Bu seçimle beraber Türkiye’de bir dönem kapanacak. Ne olacak? Yeni sistemle beraber 2018 seçimlerinden sonra başlatmış olduğumuz süreç Türkiye’de yerleşmiş olacak.”

Seçimi AKP kazansaydı varacakları sonuç buydu. Mart seçimlerini mayısın devamı olarak görüyorlardı. 2017’de başlayan başkanlık rejiminin oturduğunu, halkın sistemi kabullendiğini söyleyeceklerdi. Hatta daha da ileri gideceklerdi.

Rejimin niteliği dahil ne çok şeyi tartışacaklardı... Yeni anayasa yapılacak, sistemin temel taşları yeniden döşenecekti. Erdoğan iktidarının sonsuzluğunun dört yıla yayılmış resmi çizilmeye başlanacaktı.

Ancak...

31 Mart seçimleri Erdoğan’ın iktidarına vurulmuş en büyük darbe oldu. Halk, sadece 10 ay önce ülkeyi düze çıkarmak için bütün yetkileri isteyen Erdoğan’a, 10 ay sonra “Hayır” dedi.

Mesele 10 aday, 20 bölge, 30 şehir meselesi değil. Ülkenin kırmızıya boyanmış haritası bize halkın bir karar verdiğini söylüyor. Halk; boşalan cebinin, kaynamayan tenceresinin, karartılan geleceğinin hesabını kesmeye karar verdi. Kendisine en yakın, en görünür protesto tercihini yaptı. Hemen her bölgede “Erdoğan’a dur” diyeceği seçeneklere yöneldi.

'TOPAL ÖRDEK' ERDOĞAN

Evet, cumhurbaşkanı o. Bakanlar Kurulu onun dudaklarının ucunda. Orduyu, polisi, bürokrasiyi o belirliyor. Ülkenin ekonomisini, siyasetini hatta sporunu o şekillendiriyor.

Ama Erdoğan artık kelimenin tam anlamıyla “topal ördek”. İfade, ABD başkanlarının kongreyi kaybettiği, haliyle sistem içindeki itiraz nedeniyle bir bacağının kısa kaldığı durumu anlatıyor.

Benzerliğin ise bir nedeni var. Türkiye’de son yıllarda sistemde kritik bir değişim oldu. İstiklal Savaşı döneminde başkomutanını konuşarak seçmiş, toprak kanunlarını tartışarak yazmış Meclis işlevsizleşti. Erdoğan’ın elinde bir aparata dönüştü. Siyasetçilere devlet dersi veren bürokrasi piyonlaştı. Kurumlar geleneklerinden, kurallı işleyişten arındırıldı. Yargı, anayasayı bile tanımayacak kadar emir eri haline geldi. Haliyle, böyle bir işlevi olmadığı halde, sistemin içindeki tek itiraz noktası yerel idareler haline geldi. Halk da Erdoğan’a 10 ay sonra bu itiraz noktası üzerinden net, açık, anlaşılır bir mesaj verdi. Her şeyi yönetmeye muktedir görünen Erdoğan’ın altındaki halıyı çekip aldı. Onu 10 ayda “istenmeyen adam” haline getirdi. Kaybeden sadece Murat Kurum, Turgut Altınok ya da Hamza Dağ değil. Erdoğan’ın kendisi, yönetme şekli, hesap vermezliği, sorumsuzluğu kaybetti.

ERDOĞAN BİR KARAR VERECEK

Artık ortada çok somut bir mesele var. Sandık başındayken, “Dört yıl seçim yok” diyerek 2028’e kadar önünün dümdüz olduğunu söyleyen yorgun Erdoğan, Türkiye’yi bu şekilde yönetemez.

Önünde iki seçenek var...

Ya kendisini bu noktaya taşıyan siyasette ısrar edecek. Su kaçıran musluğu daha da sıkarak contayı tamir ettiğini sanacak. Yaşadığı çöküşü ülke için yıkıma çevirecek.

Ya da halkın attığı yumruktan ders çıkaracak. Kendisine “Yeter!” diyen mesajı alacak. Sistemi artık kendi üzerine kurmaktan vazgeçecek. Elbette bu kaybın bedelini MHP’ye de ödetecek. Cumhur İttifakı ile gideceği yolun sonuna geldiğini görecek.

Halk yalnız iktidara değil muhalefete de bir mesaj verdi...

Bu sonuçlar, 10 ay önceki seçim sonuçlarından geleceğe yönelik büyük yenilgi çıkarmaya çalışan muhalefetin bir kesiminin de tasfiyesini hazırlıyor. Onlar için de deniz bitti.

28 Mayıs gecesi sandığa giden yüzde 48, eskisi gibi yönetilmek istemiyordu. Yüzde 52’nin önemli bölümü ise eskiden hoşnutsuz olsa da yeni bir düzene güvensizlik duyuyordu. 10 ay boyunca Türkiye’de birikmiş enerji yok edilmeye çalışıldı. Yan yana gelmiş kitleler parçalanarak Türkiye muhalefetsiz bırakılmak istendi. Ancak dün gece en büyük muhalefetin halkın kendisi olduğu bir kez daha görüldü. En beklenmedik anda sahneye çıkan halk, Türk siyasetine yeni bir yol açtı.

Şimdi fısıltıyla söyleneni duymak, karmaşık olanı anlamak, gözden kaçanı görmek zamanı. Umut hep halkın kendisiydi. Halk kendi umudunu kendi doğurdu. Toprağa düşen damla bilsin, o mavi gökten boşuna vazgeçmedin. 

You might think that flowers cannot grow in dry soil. However, the seed waiting in the cracked soil waits for the drop in the sky to raise its head.

The project was announced by Mustafa Şentop, one of the AKP's heavyweights . A few days ago, he explained how they saw March 31: “With this election, an era will end in Turkey. What will happen? "With the new system, the process we started after the 2018 elections will be established in Turkey."

This is the conclusion they would have reached if the AKP had won the election. They saw the March elections as a continuation of May. They would say that the presidential regime that started in 2017 was established and the people accepted the system. They would even go further.

They would discuss many things, including the nature of the regime... A new constitution would be made, and the foundation stones of the system would be laid again. The picture of the eternity of Erdoğan 's rule, spread over four years, would begin to be drawn.

However...

The March 31 elections were the biggest blow to Erdogan's power. The people said "No" to Erdoğan, who wanted all the powers to set the country on track only 10 months ago, but 10 months later .

It is not a matter of 10 candidates, 20 regions, or 30 cities. The red map of the country tells us that the people have made a decision. People; He decided to pay for his empty pocket, his pot that didn't boil, his future that was darkened. He chose the protest that was closest to him and most visible. In almost every region, he turned to options that would say "stop to Erdoğan" .

'LAME DUCK' ERDOĞAN

Yes, he is the president. The Council of Ministers is at his lips. He determines the army, police and bureaucracy. It shapes the country's economy, politics and even sports.

But Erdoğan is now literally a “lame duck”. The expression describes a situation in which US presidents lose the congress and therefore have one leg short due to opposition within the system.

There is a reason for the similarity. There has been a critical change in the system in Turkey in recent years. The Parliament, which elected its commander-in-chief by speaking and wrote the land laws by discussing during the War of Independence, became dysfunctional. It turned into an instrument in Erdoğan's hands. The bureaucracy that gives government lessons to politicians has become a pawn. Institutions were stripped of their traditions and regular functioning. The judiciary has become so obedient that it does not even recognize the constitution. Naturally, although they do not have such a function, the only point of objection within the system has become local administrations. The public gave Erdoğan a clear, clear and understandable message on this point of objection after 10 months. It pulled the rug out from under Erdoğan, who seemed capable of managing everything. It turned him into "persona non grata" in 10 months . Murat Kurum, Turgut Altınok or Hamza Dağ are not the only losers . Erdoğan himself, his way of governing, has lost accountability and irresponsibility.

ERDOĞAN WILL MAKE A DECISION

Now there is a very concrete issue. Tired Erdoğan, who said , "No elections for four years" and that his future was smooth until 2028, while he was at the ballot box, cannot govern Turkey in this way.

You have two options in front of you...

Either he will insist on the politics that brought him to this point. He will think that he has repaired the seal by tightening the leaking faucet even more. He will turn the collapse he is experiencing into destruction for the country.

Or he will learn from the punch thrown by the public. "Enough! " will receive the message. He will now stop building the system on himself. Of course, he will make MHP pay for this loss. He will see that he has come to the end of his journey with the People's Alliance.

The people gave a message not only to the government but also to the opposition...

These results are preparing for the liquidation of a section of the opposition that is trying to create a major defeat for the future from the election results of 10 months ago. The sea is over for them too.

48 percent who went to the polls on the night of May 28 did not want to be governed as before. A significant part of 52 percent, although dissatisfied in the past, had distrust of the new order. For 10 months, efforts were made to eliminate the accumulated energy in Turkey. The masses, who had come together side by side, were tried to be divided and Türkiye was left without opposition. However, last night it was seen once again that the biggest opposition is the people themselves. The people who appeared on the stage at the most unexpected moment opened a new path for Turkish politics.

Now is the time to hear what is whispered, to understand what is complicated, to see what is overlooked. Hope was always the people themselves. The people created their own hope. Let the drop that falls on the ground know that you did not give up on that blue sky in vain.