Başkan Erdoğan son haftaya Ankara ve İstanbul'da yapılan ikibüyük mitingle damgasını vurdu. Bir anlamda son mitingleri denebilir. Özellikle İstanbul mitinginde hem ciddi bir kalabalık vardı hem de çok coşkulu ve heyecanlıydı.

Başkan Erdoğan, İstanbul'un son 5 yılını 1989-1994 dönemine benzetiyor ve şöyle diyordu:

"Eser ve hizmet namına zaten ortada elle tutulur hiçbir eser yok. Üzerinde emekleri olmayan işleri sahiplenme cinliklerinibir kenara bırakırsak geriye koskoca kayıp 5 yıl kalıyor."

Sonrada bu seçimlerin bir yol ayrımı olduğunu ekliyordu:

"İstanbul'u bunların eline bırakmamak hem bu şehre hem bu şehirde yaşayanlara inanın vicdan borcumuzdur. Allah'ın izniyle 31 Mart'ta bu düğümü çözecek ve İstanbul'un Türkiye Yüzyılı yürüyüşünü biz başlatacağız."

İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı adayı Murat Kurum belki de ilk kez böyle büyük bir kalabalığa hitap ederken İstanbul hayalini seslendiriyordu:

"Burada İstanbul'un değişim iradesi var! Burada İstanbul'un kararlı duruşu var! Burada Yeniden İstanbul var, Sadeceİstanbul var!

Bugün İstanbul'un mutsuzluğu yüz binlerce kardeşimizletebessüme dönüyor. Bugün İstanbul'un umutsuzluğu ümide dönüyor!"

Peki İstanbul kimi seçecek?

Önümüzdeki yerel seçimler eskileriyle kıyaslanmayacak kadar kritik ve önemli bir seçim. Bu da sadece iktidar-muhalefet ilişkisi açısından değil, şehirlerin geleceği ve ayakta kalması açısından önemli. Çünkü şehirlerimiz çok ciddi bir deprem tehlikesiyle karşı karşıya. Geçmişte bu çok fark edilmese de 6 Şubat'ta 11 ili sarsan "küçük kıyamet" bunu bize çok acı bir biçimde gösterdi.

Şehirler yıkılıyor, insanlar ölüyor ve hala hayatta kalmanın karşısına "yaşam biçimi" tercihi konuyor. Türkiye bu suni gündemi aşıp insanı yaşatan şehirlerine odaklanmak zorunda. Özellikle İstanbul depremi kapıda ve binlerce bina tehlike altında. İstanbul'un son 5 yılına bakın. Ulaşımı, çevreyi bir yana bırakın depremle ilgili tek somut adım atılmadı. Oysa karşısında her depremde, her felakette çizmelerini giyen ve arkasında milyonlarca sağlam binaya imza atan Murat Kurum var. 6 Şubat depreminde tek bir TOKİ binasında yıkım olmadı.

Eğer İstanbullu hayatını önemsiyor, depremin yıkıcı etkilerini yaşamak istemiyorsa kime niçin oy verdiğini iyi düşünmeli. Son pişmanlık fayda etmez.

***

ZANA, TÜRK, DEMİRTAŞNE DEMEK İSTİYOR?

Yerel seçime tam 6 gün var. Yerel ve hizmet eksenli olmasına rağmen, birçok açıdan genel siyaseti de şekillendirecek bir seçim olacak. Bu açıdan son günlerde DEM Parti içinde ve çevresinde olup bitenler bir hayli dikkat çekici. Ortada garip bir durum var, DEM yönetimi CHP'yle başta İstanbul olmak üzere birçok yerde "kent uzlaşısı" adı altında ittifak yaparken, yine DEM'in içindeki birçok siyasi aktör farklı bir tavır içinde.

Süreç yıllar sonra meydanlara dönen Leyla Zana'nın çıkışıyla başladı. Zana açık bir çağrı yaptı: "Erdoğan artık çözüm sürecini dondurucudan çıkarmalı"

Arkasından Ahmet Türk çok daha açık CHP adını vererek yeni bir tespit yaptı:

"CHP yapamaz. Neden? Derin devleti ikna edemez çünkü.Erdoğan isterse ikna edebilir. Sorunu çözebilirler."

Onlardan sonra devreye Edirne Cezaevi'nden Selahattin Demirtaş ve Selçuk Mızraklı girdi ve Diyarbakır'daki bir konferansa gönderdikleri mesajda şöyle denildi:

"Hükümet de bugün itibarıyla Sayın Erdoğan şahsında temsil edildiğine göre, bu işin birinci muhatabı Sayın Erdoğan'dır."

İsimleri ve mesajları çoğaltmak mümkün. DEM içinde ve çevresinde birçok önemli isim, çözüm çağrısı yapıyor, yerel seçimlerde "üçüncü yolu" öneriyor ve DEM Parti'ye oy verilmesini istiyor. Amaç büyük ihtimalle siyaseti öncelemek. Ancak aynı partinin yönetimi onların bu çıkışlarına rağmen İstanbul'da CHP'yle ittifak yapıyor, CHP'ye oy verilmesi için yoğun çaba harcıyordu.

Diyarbakır İstanbul'dan nasıl bir müjde bekliyor doğrusu merak ettim. Bunu açıkça söylemesi gerekiyor ama söyleyemiyor. Neden acaba? Çünkü, DEM yönetiminin bir kısmı ve Kandil istemiyor. DEM Parti içinde böyle derin bir siyasi kavga var. Bir grup, siyasi muhatap olmak yerine "silahlı çatışma"dan yana ve umudunu "dağa" bağlamış. Diğerleri de hala "dağ"dan korkuyor.

Oysa ellerinde silahtan çok daha büyük bir güç var; siyaset... Türk'ün şu sözleri de bunu doğruluyor:

"Biz bu ülkede diyalog ve barış istiyoruz. Silahlı çatışmanın sorunu çözmeyeceğini zaten söylemiştik. Buluşarak Kürt sorununu demokrasi safında çözebiliriz."

Önümüzdeki günlerde Demirtaş'ın çok daha net bir açıklama yapacağı bekleniyor. Görünen o ki, yerel seçimlerde son viraja girilirken, Kürt siyasetçiler tarihi bir tercihle karşı karşıya ve artık açık konuşma vakti; ya mayıs seçimlerindeki gibi kirli ittifaklardan yana olacaklar ya da sivil siyasetten yana.

***

'KAN KARDEŞLERİ TÜRKLER…'

Artık Kürt meselesinde tarihi adımların atıldığı bir Türkiye var. Terörün sınırların ötesine süpürüldüğü bir dönemde siyasiler de sorunlara artık geride bıraktığımız 20.Yüzyıl paradigmasıyla bakmamalı. Yeni bir bakış açısı ortaya konmalı. Bu açıdan rahmetli Alev Alatlı'nın şu yaklaşımını hatırlatmak istedim:

"Kürt sorunu dediğiniz, Türkiye'nin olduğu kadar 'Kürtler' adına konuşan birilerinin de sorunu. Kürtler ne zaman kendilerini aşacaklar da 21. yüzyılda yaşadıklarının farkınavaracaklar? Türk hükümetlerinin 'resmi tarihi'nden yakınırken, PKK ve uzantılarının söylemlerine teslim olmaktan geri duracaklar? Ne zaman bizzat kendi aydınları tarafından ihmaledilmiş budunlarının acısını 'Yeni Dünya Düzeni'nde var olabilmek için petrolsüz, doğalgazsız çabalayan kan kardeşleri Türklerden çıkarmaktan vazgeçecekler? Bütün bunlar bir süreçmeselesidir, gayret meselesidir. Bugünden yarına gerçekleşmez."

President Erdoğan left his mark on the last week with two large rallies held in Ankara and Istanbul. In a sense, it can be called their last rally. Especially at the Istanbul rally, there was a large crowd and it was very enthusiastic and excited.

President Erdoğan compared the last 5 years of Istanbul to the 1989-1994 period and said:

"There are no tangible works or services out there anyway. If we leave aside the madness of appropriating works for which they have no effort, what remains is a huge loss of 5 years."

He then added that these elections were a crossroads:

"Believe me, it is our duty of conscience to both this city and the people living in this city not to leave Istanbul in their hands. With God's permission, we will untie this knot on March 31 and start Istanbul's Turkey Century march."

Istanbul Metropolitan Municipality Mayor candidate Murat Kurum was perhaps for the first time voicing his Istanbul dream while addressing such a large crowd:

"Here is Istanbul's will for change! Here is Istanbul's determined stance! Here is Istanbul Again, There is Only Istanbul!

Today, the unhappiness of Istanbul turns into smiles with hundreds of thousands of our brothers and sisters. Today, Istanbul's despair turns into hope!”

So who will Istanbul choose?

The upcoming local elections are more critical and important than the previous ones. This is important not only for the government-opposition relationship, but also for the future and survival of cities. Because our cities face a very serious earthquake danger. Although this was not very noticeable in the past, the "little apocalypse" that shook 11 provinces on February 6 showed this to us in a very painful way.

Cities are being destroyed, people are dying, and the choice of "lifestyle" is still put against survival. Türkiye has to overcome this artificial agenda and focus on its cities that keep people alive. Especially the Istanbul earthquake is at the doorstep and thousands of buildings are in danger. Look at the last 5 years of Istanbul. Leave aside transportation and the environment, not a single concrete step has been taken regarding the earthquake. However, there is Murat Kurum, who wears his boots in every earthquake and disaster and has built millions of solid buildings behind him. There was no destruction in a single TOKİ building in the February 6 earthquake.

If Istanbulites care about their lives and do not want to experience the devastating effects of the earthquake, they should think carefully about who they vote for and why. Last regret is useless.

***

WHAT DOES ZANA, TURK, DEMİRTAŞ MEAN?

There are exactly 6 days until the local election. Although it is local and service-oriented, it will be an election that will shape general politics in many aspects. In this respect, what has been happening in and around the DEM Party lately is quite remarkable. There is a strange situation here. While the DEM administration is making an alliance with the CHP in many places, especially in Istanbul, under the name of "urban reconciliation", many political actors within the DEM have a different attitude.

The process started with the emergence of Leyla Zana, who returned to the streets after many years. Zana made a clear call: "Erdogan must now take the solution process out of the freezer."

Then Ahmet Türk made a new observation, naming it much more clearly CHP:

"CHP can't do it. Why? Because it can't convince the deep state. If Erdogan wants, he can. They can solve the problem."

After them, Selahattin Demirtaş and Selçuk Mızraklı from Edirne Prison stepped in and in the message they sent to a conference in Diyarbakır, the following was said:

"Since the government is represented by Mr. Erdoğan as of today, the primary interlocutor of this matter is Mr. Erdoğan."

It is possible to multiply names and messages. Many important names in and around DEM are calling for a solution, proposing a "third way" in local elections and asking for votes for the DEM Party. The aim is most likely to prioritize politics. However, despite their outcry, the management of the same party was making an alliance with the CHP in Istanbul and was making intense efforts to get votes for the CHP.

I wonder what kind of good news Diyarbakır expects from Istanbul. He needs to say this clearly but he can't. I wonder why? Because some of the DEM management and Kandil do not want it. There is such a deep political fight within the DEM Party. Instead of being a political interlocutor, a group is in favor of "armed conflict" and pins its hope on the "mountain". Others are still afraid of the "mountain".

However, they have a much greater power in their hands than weapons; politics... Turk's following words confirm this:

"We want dialogue and peace in this country. We have already said that armed conflict will not solve the problem. By meeting, we can solve the Kurdish problem on the side of democracy."

It is expected that Demirtaş will make a much clearer statement in the coming days. It seems that as the local elections enter the final turning point, Kurdish politicians are faced with a historic choice and it is time to speak openly; They will either be in favor of dirty alliances like in the May elections, or in favor of civilian politics.

***

'BLOOD BROTHERS TURKS…'

There is now a Türkiye where historic steps have been taken on the Kurdish issue. In a period when terrorism has spread beyond borders, politicians should no longer look at problems with the paradigm of the 20th century that we left behind. A new perspective must be put forward. In this respect, I wanted to remind the following approach of the late Alev Alatlı:

"What you call the Kurdish problem is not only Turkey's problem, but also the problem of those who speak on behalf of the 'Kurds'. When will the Kurds overcome themselves and realize that they are living in the 21st century? While they complain about the 'official history' of the Turkish governments, will they refrain from surrendering to the discourse of the PKK and its extensions? What "When will they stop taking out the suffering of their people, who have been neglected by their own intellectuals, on their blood brothers, the Turks, who are struggling to exist in the 'New World Order' without oil or natural gas? All of this is a matter of process, a matter of effort. It cannot happen from one day to the next."