Beklenen ziyaret gerçekleşti, DEM Parti Öcalan’ın çağrısına dair ilk açıklamayı yaptı. Şimdi bu ülkede yaşayan hepimize düşen, barış adına elimizden gelen katkıyı sunmak. Yani, büyük aktörler dışında, bu ülkede barış ve demokrasi isteyenler adına öncelikle “olmazlanmamak”.  Bu konuda, çok fikir yürütmüş, siyasi aktivizm sergilemiş biri olarak, ben kendi adıma, her şeyden önce, silahlı çatışmaların sonunu getirmek adına atılacak her adımının önemli olduğunu düşünenlerdenim. 

Daha önce, pek çok vesile ile, Kürt siyaseti ile demokratikleşmenin yolunun ayrılmış olduğunu düşündüğümü yazdım, çizdim. Diğer bir ifade ile, uzun süredir, Kürt siyasetinin demokratikleşme adına verilecek siyasi mücadelenin paydaşı olmayacağı gerçeğini kabul etmemiz gerektiğini ifade etmeye çalıştım. Şimdi, önümüzdeki imkan, hiç olmazsa, daha fazla kan akmaması ve toplumsal barış adına çaba sarfetmek olabilir ki, bu da hafife alınacak bir konu değil.

Abdullah Öcalan: “Yeni paradigmaya ben de pozitif anlamda gerekli katkıyı sunabilirim”

Öcalan mesajında, “Erdoğan-Bahçeli paradigması”na katkı sunmaktan söz etmiş. Biz henüz bu “paradigma”nın içeriğini bilmiyoruz. Bu da olabilir, bu tür müzakere süreçleri tümüyle kamuoyu ile paylaşılmayabilir. Ancak, çözümün adresi bu defa Meclis olarak tanımlandığına göre, demek ki muhalafet partileri ile paylaşılması gereken bir içerikten söz ediyoruz.  Ana muhalafet partisi CHP’nin bu süreçte nasıl bir rol alabileceği konusunu daha önce yazdım, aynı şeyleri tekrarlamak istemiyorum. 

Şu ana kadar, benim Erdoğan-Bahçeli paradigmasından anladığım, muhalafeti Kürt siyaseti ile yürütülen sürecin dışında tutmanın ötesinde, bu süreci özellikle ana muhalafetin aleyhine bir siyaset olarak kurgulamak. Sadece ana muhalafet aleyhine de değil, mevcut iktidar ittifakına eleştirel tüm yaklaşımları “terörü desteklemek” ile itham eden bir siyasetten söz ediyoruz. Yani, her hangi birimiz kayyum uygulamalarını eleştirirsek, teröre destek ile suçlanabiliriz. Kürt siyasetine ilişkin, tabu olan konulardan söz edersek hakkımızda hemen soruşturma açılır. Bu tür soruşturmalarda, iktidarın  Kürt siyasetine ilişkin attığı adımları emsal olarak gösterdiğimizde, “Devlet söyler, siz söyleyemezsiniz, devlet yapar siz yapamazsınız” itirazı ile karşılaşırız. Bu süreçlerden geçmiş herkes, ne dediğimi biliyor, bilmeyenleri de uyarmış olalım.

Bu koşullar altında, Kürt siyasetinin sevdiği ifade ile “Türkiye’nin demokratik güçleri”nin katkı sunmaya kalkması fazlasıyla dikenli bir yol olur. O halde, bizlere düşen, süreci izleyip, işler iyi giderse alkışlamak, gitmezse yine alkışlamak veya susup oturmaktan başka bir şey olamaz. Zaten, sadece iktidar ittifakı değil, Kürt siyasi aktörlerinin de “demokratik güçler veya kamuoyu”ndan beklediği hangi adımı atarlarsa atsınlar, sonuç ne olursa olsun, onaylanmak, alkışlanmak. Kürt siyasetinin ana aktörlerinin ötesinde, onları destekleyen çevrenin de “Kürtlerin dostları”ndan beklediği bu. Yoksa, Kürst dostu iken, Kürt düşmanı ilan edilmek işten bile değil.

Mevcut atmosfer bu iken, Öcalan muhalefet çevrelerinden ne yapmalarını bekliyor, pek belli değil. Kürtlerin hak ve özgürlüklerinden yana olanlar olarak, milliyetçi çevreden gelecek ve çözümsüzlüğü dayatan tepkilere karşı çıkmak konusunda tereddütümüz olamaz. Bu da yarın öbür gün başımıza dert açabilir, ama ilkelerimiz adına ona da katlanmak lazım.

Bu koşullar altında bir diğer sorun, “demokratikleşme olmadı bari toplumsal barış sağlansın” dediğimizde, demokrasi olmadan “toplumsal barış”tan söz edilebilmesinin oldukça zor olması. Sadece ana muhalafet partisi ile değil, her tür muhalefet ile kavgalı bir iktidar tablosundan veya Öcalan’ın deyişi ile “Erdoğan-Bahçeli paradigması”ndan söz ediyoruz. O halde, umalım, bu süreç vesilesi ile bu paradigmadan Kürtler ile barış ötesinde geniş bir toplumsal barış adına adımlar atılsın. 

Malum, iktidar paradigmasının altını çizdiği bir diğer husus da, Ortadoğu’nun içinde bulunduğu durum nedeniyle Türkiye’de “iç barış”ın sağlanmasının önemi. Bence de bu konu önemli, ama yine mesele “iç barış”dan neyi kastettiğimiz noktasında düğümleniyor. Dahası, iktidarın Suriye politikasını tartışmaya açmak da “cıs” konulardan biri. Nitekim, İmralı ziyaretinin gerçekleştiği gün, iktidar medyasında fikir beyan edenler, konunun Ortadoğu boyutununa işaretle bu konuda “ama” diyenlerin “not edileceğini” müjdelemeye başladılar. Kısacası, “Erdoğan-Bahçeli paradigması”nın hepimizden beklediği, ne yaparlarsa onaylamak, belli ki Öcalan da bu konuda onlara katılıyor. Bu süreçten toplumsal barış beklemek nafile de, umalım hiç olmazsa akan kanın durduğu bir sonuç alınsın.   

The expected visit took place, the DEM Party made the first statement regarding Öcalan's call. Now, it is up to all of us living in this country to make whatever contribution we can to peace. In other words, except for the big actors, first of all, not to be "dismissed" for those who want peace and democracy in this country. As someone who has discussed many ideas and demonstrated political activism on this issue, I, for myself, am one of those who think that every step taken to end armed conflict is important, first of all.

I have written and drawn before, on many occasions, that I think the paths of Kurdish politics and democratization have diverged. In other words, I have tried to express for a long time that we must accept the fact that Kurdish politics will not be a stakeholder in the political struggle for democratization. Now, the opportunity before us may at least be to make an effort to prevent further bloodshed and for social peace, which is not a matter to be taken lightly.

Abdullah Öcalan: “I can also make the necessary positive contribution to the new paradigm”

In his message, Öcalan spoke of contributing to the “Erdoğan-Bahçeli paradigm.” We do not yet know the content of this “paradigm.” This may also happen; such negotiation processes may not be shared with the public in their entirety. However, since the address for the solution has been defined as the Assembly this time, it means that we are talking about a content that needs to be shared with the opposition parties. I have written about the role that the main opposition party, the CHP, can play in this process before, I do not want to repeat the same thing.

So far, what I understand from the Erdoğan-Bahçeli paradigm is that, beyond keeping the opposition out of the process carried out with Kurdish politics, it is constructing this process as a policy especially against the main opposition. We are talking about a policy that accuses not only against the main opposition, but also all critical approaches to the current ruling alliance of “supporting terrorism.” In other words, if any of us criticizes the trustee practices, we can be accused of supporting terrorism. If we talk about taboo topics related to Kurdish politics, we are immediately investigated. In such investigations, when we show the steps taken by the government regarding Kurdish politics as precedents, we are faced with the objection, “The state says it, you cannot say it, the state does it, you cannot do it.” Everyone who has been through these processes knows what I am talking about, let us warn those who do not know.

Under these conditions, it would be a very thorny path for the “democratic forces of Turkey”, as Kurdish politics likes to call them, to attempt to make a contribution. In that case, our duty is to follow the process, applaud if things go well, applaud again if they don’t, or sit quietly. In fact, what not only the ruling alliance but also Kurdish political actors expect from the “democratic forces or public opinion” is to be approved and applauded no matter what step they take, no matter what the outcome. Beyond the main actors of Kurdish politics, the circle that supports them also expects this from the “friends of the Kurds”. Otherwise, while being a friend of the Kurds, it is not at all difficult to be declared an enemy of the Kurds.

Given the current atmosphere, it is not clear what Öcalan expects opposition circles to do. As those who support the rights and freedoms of the Kurds, we cannot hesitate to oppose reactions from nationalist circles that impose a deadlock. This may cause us trouble tomorrow, but we must endure it in the name of our principles.

Another problem under these conditions is that when we say, “If democratization has not happened, at least social peace should be achieved,” it is very difficult to talk about “social peace” without democracy. We are talking about a picture of a government at odds not only with the main opposition party but with all kinds of opposition, or as Öcalan put it, the “Erdoğan-Bahçeli paradigm.” So, let’s hope that, through this process, steps will be taken from this paradigm for a broader social peace beyond peace with the Kurds.

As is known, another issue that the ruling paradigm emphasizes is the importance of establishing “internal peace” in Turkey due to the situation in the Middle East. I think this issue is important, but again the issue boils down to what we mean by “internal peace”. Moreover, opening the ruling party’s Syria policy to discussion is also one of the “cis” issues. Indeed, on the day of the İmralı visit, those expressing their opinions in the ruling party media began to point to the Middle East dimension of the issue and announce that those who say “but” on this issue would be “noted”. In short, what the “Erdoğan-Bahçeli paradigm” expects from all of us is to approve whatever they do, and it is obvious that Öcalan agrees with them on this issue. Expecting social peace from this process is futile, but let’s hope that at least a result where the bloodshed stops is obtained.