Feyruz’un yaralanmış ülkesi; yeniden doğacak cesareti gösteriyor. Lübnan’ın bölünmüş kimliğinde yeni izler bırakacak cehennemi bir sayfa daha çevriliyor. Düşmanlıkları bitirmeyen ama savaşa mola veren bir ateşkes anlaşması 27 Kasım’da sabahın dördünde yürürlüğe girdi. Kitleler ‘yıkılmadık’ dercesine evlerine dönmeye başladı.

İsrail Başbakanı Benyamin Netahyahu, Hizbullah’ın belini kırdıkları, bölgedeki tüm düşmanlara güçlerini gösterdikleri ve toparlanıp tekrar saldırıya geçebilecekleri iddiasıyla çekilmeyi bir başarı olarak sundu. Fakat Lübnan’a ödetilen ağır bedele rağmen ilan edilmiş hedeflere ulaşamadı. Hizbullah’ı bitiremedi. Tampon bölge kuramadı. Askeri yolla kuzeydeki yerleşimcileri evlerine döndürmeyi başaramadı. Tel Aviv’e kadar bütün kentlere roketlerin düşmesini ve Demir Kubbe efsanesinin çökmesini önleyemedi. Düşen roketlerin sayısında bile gerileme olmadı. Haliyle karşı taraftan bakılınca ateşkes İsrail için geri adımı tanımlıyor. Hatta İsrail kabinesinde böyle düşünenler de var. Hizbullah ise aldığı ağır darbelere rağmen ayakta kalabilmesini, direnişi sürdürebilmesini, düşmanın kara harekâtını durdurabilmesini ve ateşkesle çekilme kararını zafer sayıyor. İsrail’in sahada elde edemediğine bir anlaşmayla ulaşmak için Amerikalıları devreye soktuğunu ve istediğini alamayıp nihayetinde ateşkese gitmek zorunda kaldığını savunuyor. "İsrail’in onayladığı taslak farklı olabilir, kontrol edeceğiz" diyen Hizbullah’tan nihai yanıt gelmeden ve henüz Lübnan kabinesine sunulmadan ABD Başkanı Joe Biden tarafından başlama saati verilerek yürürlüğe sokulması bu ateşkesin hangi taraf için daha elzem olduğunu anlatıyor.

Netanyahu anlaşmayı kabul etmelerini üç nedene bağladı:

- İran tehdidine odaklanmak.

- Askeri güçlere nefes aldırmak ve silah stoklarını yenilemek.

- Cepheleri ayırmak ve Hamas'ı izole etmek.

İsrail lideri kuzeydeki kolonilerden kaçan yerleşimcileri, Lübnan’ı yakıp yıkarak geri döndüremeyeceğini anladı. 70 bin asker yığdığı halde birkaç kilometrelik alanda saplanıp kaldı. Üç aşamanın sonunda Litani Nehri’ne kadar olan alanı kontrol etme hedefinin İsrail ordusuna ciddi kayıplar verdireceğini gördü. Cepheye gitme fikri yedeklerin aklını başından almaya başladı. Ve cephanenin sonu geldi. Dehşet saçan güç kendi sınırlarına ulaştı ve ateşkese razı oldu.

İçeride bütün ruh ve düşün dünyası vaat edilmiş toprakların peşinden gitmekle zehirlenmiş mesihçi fetihçiler hayal kırıklığı yaşıyor. "Sonuna kadar gidilmeliydi" diyor.

Netanyahu’ya göre Hizbullah anlaşmayı ihlal etmeye, silahlanmaya, tünel inşa etmeye ve füze fırlatmaya kalkışırsa İsrail ordusu özgürce saldıracak. Yani ona göre anlaşma İsrail’in elini bağlamıyor.

***

Peki anlaşmada neler var? Lübnan tarafı içeriğe dair kendini kilitlemiş durumda, bu konuda konuşulmayacağını anlıyoruz. Fakat basına sızdırılan metne bakılırsa koşullar şöyle:

- Lübnan’dan İsrail'e saldırılar duracak.

- İsrail de Lübnan'daki hedeflere karşı kara, hava ve deniz dahil hiçbir saldırgan eylemde bulunmayacak.

- İsrail ve Lübnan, BM Güvenlik Konseyi'nin 1701 sayılı kararının uygulanması için adımlar atacak.

- Bu yükümlülükler, İsrail veya Lübnan'ın meşru müdafaa hakkını ortadan kaldırmıyor.

- Lübnan güvenlik güçleri, silah taşıma veya kuvvet kullanma yetkisine sahip tek silahlı grup olacak.

- Lübnan'a her türlü silah satışı, tedariki ve üretimi Lübnan hükümetinin kontrolü altında olacak.

- Silah ve mühimmat üretimi Lübnan hükümeti tarafından düzenlenecek ve kontrol edilecek.

- Tüm izinsiz silah üretim tesisleri tasfiye edilecek.

- Güneyde tüm askeri altyapı ve mevziler kaldırılacak, izinsiz silahlara el konulacak.

- İsrail, Lübnan ve UNIFIL arasındaki üçlü mekanizma yeniden formüle edilecek.

- ABD'nin liderliğinde Fransa'nın da dahil olduğu komite, bu taahhütlerin izlenmesine, doğrulanmasına ve uygulanmanın sağlanmasına yardımcı olacak.

- Mekanizma, Lübnan Ordusu’nun yetkisiz tesisleri sökme, silahlara el koyma ve silahlı grupların varlığını önleme kapasitesini güçlendirmek için çalışacak.

- İsrail ve Lübnan, ihlalleri mekanizmaya ve UNIFIL'e bildirecek. Mekanizma, bu taahhütlerin uygulanmasına yönelik olarak danışma, inceleme, bilgi toplama ve yardımcı olma konusunda uygun prosedürler geliştirecek.

- İsrail, güçlerini 60 gün içinde aşamalı olarak mavi hattın güneyinden çekecek. Çekilen yerlere Lübnan Ordusu konuşlanacak.

- Lübnan resmi kuvvetlerinden 10 bin asker güneye konuşlandırılacak.

- ABD, İsrail ile Lübnan arasında tanınan bir kara sınırına ulaşmak için dolaylı müzakereleri teşvik edecek.

***

Anlaşmada muğlaklıklar ve boşlukların yanı sıra uygulama aşamasında çatışma çıkaracak hususlar var. Netanyahu ateşkesi İsrail’in askeri harekat özgürlüğünü sınırlayan bir mutabakat olarak görmüyor.

Açıkça "Savaş, kuzey sakinlerinin evlerine dönmesi dahil tüm hedeflere ulaşıncaya kadar bitmeyecek. ABD’nin tam anlayışıyla, askeri harekat özgürlüğümüzü tam olarak muhafaza ediyoruz" diyor.

Gazze’de bazı rehineleri almak için kabul ettikleri geçici ateşkesten sonra yaptıkları gibi tekrar savaşa dönebileceklerini söylüyor. Biden de İsrail’in saldırganlığına "meşru müdafaa" kılıfıyla peşinen destek çıktı.

Hizbullah’ın silahsızlandırılması, üretim tesislerine el konulması, altyapısının yok edilmesi ve sevkiyat yollarının kapatılması gibi hedefler sıralanıyor. İsrail’in bu savaştaki amacı zaten buydu. Korkunç bir bombardımanla erişemediği koşulları bir anlaşmayla oluşturmayı umuyor. Ki bu bir hayal! Esasen bu anlaşma, 2006’dakinin tekrarından başka bir şey değil.

İsrail anlaşmada geçen meşru müdafaa hakkını Lübnan’a herhangi bir bahaneyle saldırmak için dayanak yapabilir. Fakat bu hak Lübnan için de geçerli. Yani İsrail saldırırsa Hizbullah da saldırır. İsrail ordusunu toparlayıp cephaneliğini yenilerken Hizbullah da aynısını yapacaktır. Sahaya intikal eden Lübnan Ordusu’nun Hizbullah’ın dişlerini sökebileceğini sanan uzman varsa Lübnan’a turist girip turist çıkmış demektir. Yerin altına girmeleri gerekir ki buna izin verilmeyecektir.

Müphemiyet barındıran anlaşmalar genelde ikili okumalara açıktır. İsrail Lübnan ordusunun fiili sınırı oluşturan Mavi Hat’tan Litani’ye kadar olan bölgede Hizbullah’ın altyapısını yok edemeyeceğinden hareketle kalıcı olarak öldürme ve vurma yetkisini anlaşmaya sokmakta ısrarcıydı. Yani ‘Ben havadan izlerim, hareketleri tespit edip tehlikeleri bertaraf ederim’ diyordu. Lübnan tarafı egemenliğin ihlali sayarak bu ödünü vermedi. Başbakan Necip Mikati de ateşkes ilanından sonra iki şeyin altını çizdi:

- Güneyde güvenliğin yeniden tesis edilmesinde görev Lübnan ordusuna aittir.

- Lübnan kara, deniz ve hava olmak üzere tüm toprakları üzerindeki egemenliğini korumakta kararlıdır.

Anlaşmada İsrail’e tek taraflı vurma yetkisi verilmiyor. Bunu Lübnan da kabul etmiyor. Lübnan’a Paris’in de arka çıktığı, bu yüzden ABD Dışişleri Bakanı Antony Blinken’ın G20 Zirvesi sırasında Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron’u "Anlaşmayı tehlikeye atıyorsunuz" diye uyardığı öne sürülüyor.

İsrail, Lübnan’dan koparamadığı tavizi ABD’den garantiler almak suretiyle telafi etme yönüne gitti. Netanyahu, Washington’dan İsrail’in anlaşmanın ihlali halinde vurma hakkı olduğuna dair bir mektup istiyordu. Reuters'a göre, müzakereleri yürüten ABD Özel Temsilcisi Amos Hochstein, Netanyahu'ya ihlal halinde İsrail'in saldırılar düzenleyebileceğine dair güvence verdi. Ayrıca İsrailliler sahadaki hareketleri izlemek için insansız hava araçları kullanacaklarını söylüyor. Bu da egemenlik ihlaline giriyor. Hizbullah başından beri egemenliğe aykırı hiçbir koşulu kabul etmeyeceğini söylüyor.

İsrailli yetkililere bakılırsa İsrail ihlalleri gözetleme komitesine bildirecek. Üçlü mekanizmaya eklenen ABD ve Fransa da bunun ihlal olup olmadığına karar verecek. Bu iki ülke sahada asker bulundurmayıp Lübnan ordusuna teknik destek verecek.

Açıkçası ihlalleri önleme ve düzeltme yetkisi Lübnan ordusunda. Peki Lübnan ordusunun buna yapmaya iradesi ve gücü yoksa ne olacak? ABD ve Fransa ne kadar ileri gidecek? Lübnan ordusunu aşan müdahale ihtimali var mı? Peşinen ilan ettiği üzere Hizbullah ordu ile işbirliği yapacak; ordu da Hizbullah’ı fazla sıkıştırmayacak. Hizbullah’ın ordu ile ilişkileri fena değil. Daha ilerisi için Hizbullah ve ordu üzerinde baskı denemeleri krizlere neden olabilir. Uygulamada potansiyel olarak çok ciddi açmazlar var. O yüzden burada taraflar bir sonraki savaşa hazırlanmak için mola verdiler tespiti öne çıkıyor.

***

Bu anlaşmanın İsrail’i Lübnan ötesindeki operasyonlarda da sınırlaması olası değil. Suriye’deki saldırıların sürme ihtimali yüksek. Ki ateşkesin arifesinde, kalan bütün cephaneliği boşaltırcasına hem Lübnan hem de Suriye’de ağır bombardıman yürüttü.

Netanyahu da Suriye'de İran, Hizbullah ve Suriye ordusunun Lübnan'a silah aktarma girişimlerini engellediklerini belirtip "Esad ateşle oynadığını anlamalıdır" ifadelerini kullandı. Bu tehdide paralel olarak İdlib’deki cihatçıların yeni bir saldırı dalgası için harekete geçtiklerini de not edelim.

Netanyahu “Ahtapotun başı” dediği İran’la da uğraşacaklarını vurguladı. Bu konudaki hamleler Donald Trump’ın gelip azami baskı stratejisiyle İsrail’in planlarına ne kadar alan açacağına bağlı. Her halükarda Suriye üzerinde çok taraflı yoğunlaşma ihtimali yüksek. Trump, İran’ın Suriye’deki kollarını kesmeye odaklanabilir; İsrail saldırılarını artırabilir; Türkiye sınırlarından beslenen cihatçılar Suriye yönetimine karşı çatışmayı tırmandırabilir. Halihazırda İsrail’in odak noktası Irak sınırlarından Suriye’ye geçiş hatları, İran bağlantılı yapıların Suriye içindeki üslenme alanları, Suriye’den Lübnan’a geçiş güzergahları. Lübnan’daki ateşkes buralara yönelik saldırıları durdurmayacaktır.  

***

Kelamı Lübnan’ın iç cephesiyle bağlarsak;

- Hizbullah liderlerinin çağrı cihazı terörü ve bombardımanlarla öldürülmesi İsrail ve ABD’ye Direniş Ekseni’ni çökertme konusunda bir pencere açtı. Orta Doğu’da güç dengesini değiştirip yeni düzen kurma konusunda heyecana kapıldılar. Kara harekâtı 1-3 kilometre derinliklerde tökezlerken o pencere kapandı.

- Hizbullah ateşkes anına kadar İsrail’e fırlattığı roketlerle "Beyrut’a karşı Tel Aviv" denklemini kurabileceğini ve yerleşimcileri kuzeye döndürmek için İsrail’in ateşkesten başka çaresini olmadığını gösterdi.

- Hizbullah’ın ezileceği ve İsrail’in sınırdan 30 km ötede Litani Nehri'ne kadar çıkacağı öngörüleri tutmadı. Siyonist bakanların 'Verimli Hilal’i İsrail’e katma düşleri kâbus oldu.

- İsrail’in Lübnan’daki zaferini Orta Doğu’da yeni düzen için basamak yapacağı senaryosu toprağa gömüldü. Tıpkı işgal güçlerinin Ayta el Şaab'da su tankına çektikleri İsrail bayrağının al aşağı edilmesi gibi.

- İsrail’in Lübnan halkını Hizbullah’a karşı ayaklandırma ve iç savaş çıkarma stratejisi elinde kaldı.

- Savaş boyunca Hizbullah’ın belinin kırılacağı ve silahlarına veda edeceği gibi birtakım hesaplar içine giren eski İsrail işbirlikçisi Falanjist aktörler gürültü çıkarmanın ötesine geçemedi. Yara almış Hizbullah onlar için artık siyasi denklemde ‘birleştirici’, eleştiriler karşısında ‘anlayışlı’ ve her gerilimde ‘alttan alan’ bir güç olmayabilir.

- Körfez’den bazı aktörlerin teşvikleriyle Şii tabanda Hizbullah’tan boşalacak yeri Emel’in doldurabileceğine dair yönlendirmeler havada kaldı. Zaten gerçekçi değildi. Bunun ne demek olduğunu yıkılmış güneydeki evlerine akın eden Lübnanlıların tepkilerinde görmek mümkün.

- Bu süreçte Şii İkili’nin (Hizbullah-Emel) ikililiği geriledi. Hizbullah adına müzakereleri yürüten Emel Hareketi lideri ve Meclis Başkanı Nebih Berri ciddi bir liderlik gösterdi.

- Çok yönlü baskı altına alınan Başbakan Necib Mikati mezhep-din çatışması çıkarma hamlelerine geçit vermedi. Sünni kesimler üzerinde çok çalışıldı ama kimse bu tuzağa düşmedi.

- Hizbullah özellikle Hıristiyan kesimlerden çok eleştiri aldı. Fakat Amerikalıların cumhurbaşkanlığı koltuğunda görmek istediği Genelkurmay Başkanı Joseph Avn oldukça dikkatli davrandı.

- Lübnan siyasetini yeniden dizayn etme fırsatı kollayan Körfez’in paralı uyanıkları da aradığını bulamadı.

Tabii Hizbullah’ın 2000 ve 2006’da İsrail’i çekilmeye zorlayan direnişinde Şii kitlelerin dışında yakaladığı meşruiyet ve destek bu sefer yara aldı. Hizbullah üzerindeki iç baskılar artabilir. Fakat askeri ve siyasi olarak sahneden eriyeceğine dair bahse tutuşanları üzecek gibi duruyor.

İsrail’in lojistik hatlara yönelik saldırıları ve güneyde Fransız-Amerikan koordinatörlüğündeki güç konuşlandırması Hizbullah’ın toparlanmasını geciktirebilir.

Ayrıca bir zamanlar ezilmiş, altlara itilmiş ve dezavantajlı konuma düşmüş Şii taban siyasi, iktisadi ve sosyolojik olarak kendi varlık-yokluk davasını Hizbullah’a bağlamış durumda. Ölümler ve yıkımlar bu bağı çözemez.

Lübnan-İsrail arasında sıradaki düellonun ne zaman kopacağını bilemeyiz. Sonuçta barış yok, kalıcı anlaşma yok, işgalden kaynaklı çözülmüş herhangi bir toprak ve sınır problemi yok.

Öte yandan sürecin seyri biraz da Trump döneminde ABD ile İran'ın pazarlıklarında nereye varacağına bağlı. İran açısından cephelerin birliği tezi yara alıyor. Hizbullah bu cepheyi Gazze ile dayanışma için açarken Direniş Ekseni sahaların birliği tezinden hareket etmişti. Ateşkesle Lübnan cephesi Gazze’den ayrılmış oldu. İsrail’in başarı sayacağı en önemli sonuç bu. Bu durum cephelerin birliği konseptinin geleceğini de tartışmaya açabilir. ABD’nin Türkiye, Mısır ve Katar ile birlikte Gazze’de ateşkes için yeni bir girişim vaadi ciddiyete biner de sonuç alınırsa bunun sonuçları biraz sınırlandırılmış olur.

Fairuz's wounded country is showing the courage to be reborn. Another hellish page is being turned that will leave new traces in Lebanon's divided identity. A ceasefire agreement that did not end hostilities but gave a break to the war came into effect at four in the morning on November 27. The masses began to return to their homes as if to say, "We have not been destroyed."

Israeli Prime Minister Benjamin Netahyahu presented the withdrawal as a success, claiming that they had broken Hezbollah’s back, shown their strength to all enemies in the region, and that they could recover and attack again. However, despite the heavy price paid to Lebanon, they could not achieve their declared goals. They could not finish Hezbollah. They could not establish a buffer zone. They could not manage to return the settlers in the north to their homes by military means. They could not prevent rockets from falling on all cities up to Tel Aviv and the collapse of the Iron Dome legend. There was not even a decrease in the number of rockets falling. Naturally, when viewed from the other side, the ceasefire defines a step back for Israel. In fact, there are those in the Israeli cabinet who think so. Hezbollah, on the other hand, considers its ability to survive despite the heavy blows it has received, to continue its resistance, to stop the enemy’s ground operations, and the decision to withdraw with a ceasefire as a victory. It argues that Israel involved the Americans in order to achieve with an agreement what it could not achieve on the ground, and that it was ultimately forced to go to a ceasefire after not getting what it wanted. The fact that US President Joe Biden gave a starting time and put it into effect before a final response was received from Hezbollah, which said, "The draft approved by Israel may be different, we will check it" and before it was submitted to the Lebanese cabinet, shows which side this ceasefire is more essential for.

Netanyahu gave three reasons for accepting the deal:

- Focusing on the Iranian threat.

- To give military forces a breather and renew their weapons stocks.

- Separate the fronts and isolate Hamas.

The Israeli leader realized that he could not turn back the settlers who had fled from the colonies in the north by burning and destroying Lebanon. Despite the 70,000-strong army he had amassed, he was stuck in a few kilometers of territory. He saw that the goal of controlling the area up to the Litani River at the end of three stages would inflict serious losses on the Israeli army. The idea of going to the front began to excite the reserves. And the ammunition came to an end. The terrorizing force reached its own borders and agreed to a ceasefire.

Inside, the messianic conquerors, whose entire soul and world of thought has been poisoned by pursuing the promised land, are experiencing disappointment. "We should have gone all the way," they say.

According to Netanyahu, if Hezbollah tries to violate the agreement, rearm, build tunnels and launch missiles, the Israeli army will freely attack. In other words, according to him, the agreement does not tie Israel's hands.

***

So what is in the agreement? The Lebanese side has locked itself in regarding the content, we understand that there will be no discussion on this subject. However, according to the text leaked to the press, the conditions are as follows:

- Attacks from Lebanon to Israel will stop.

- Israel will not take any aggressive action against targets in Lebanon, including by land, air or sea.

- Israel and Lebanon will take steps to implement UN Security Council resolution 1701.

- These obligations do not eliminate the right of self-defense of Israel or Lebanon.

- Lebanese security forces will be the only armed group authorized to carry weapons or use force.

- All arms sales, supply and production to Lebanon will be under the control of the Lebanese government.

- The production of weapons and ammunition will be regulated and controlled by the Lebanese government.

- All unauthorized weapons production facilities will be liquidated.

- All military infrastructure and positions in the south will be removed and unauthorized weapons will be confiscated.

- The trilateral mechanism between Israel, Lebanon and UNIFIL will be reformulated.

- The committee, led by the United States and including France, will help monitor, verify and ensure implementation of these commitments.

- The mechanism will work to strengthen the Lebanese Army's capacity to dismantle unauthorized facilities, confiscate weapons and prevent the presence of armed groups.

- Israel and Lebanon shall report violations to the mechanism and UNIFIL, which shall develop appropriate procedures to consult, investigate, gather information and assist in the implementation of these commitments.

- Israel will gradually withdraw its forces from south of the blue line within 60 days. The Lebanese Army will be deployed in the areas where they are withdrawn.

- 10 thousand soldiers from the Lebanese official forces will be deployed to the south.

- The US will encourage indirect negotiations to achieve a recognized land border between Israel and Lebanon.

***

There are ambiguities and gaps in the agreement, as well as issues that will cause conflict during implementation. Netanyahu does not see the ceasefire as an agreement that limits Israel's freedom of military action.

He clearly states, "The war will not end until all objectives are achieved, including the return of the northerners to their homes. With the full understanding of the United States, we maintain full freedom of military operations."

He says they could go back to war, as they did after the temporary ceasefire they agreed to in order to take some hostages in Gaza. Biden also supported Israel's aggression in advance under the guise of "legitimate defense."

The targets are listed as disarming Hezbollah, seizing its production facilities, destroying its infrastructure and closing its shipping routes. This was Israel's aim in this war anyway. It hopes to create the conditions it could not achieve with a terrible bombardment through an agreement. And that is a dream! Essentially, this agreement is nothing more than a repetition of the 2006 one.

Israel can use the right of self-defense in the agreement as a basis for attacking Lebanon under any pretext. But this right also applies to Lebanon. In other words, if Israel attacks, Hezbollah will attack. While Israel is regrouping its army and replenishing its arsenal, Hezbollah will do the same. If there is an expert who thinks that the Lebanese Army, which has arrived on the field, can knock out Hezbollah's teeth, then tourists have entered and exited Lebanon. They have to go underground, which will not be allowed.

Ambiguous agreements are generally open to dual readings. Israel insisted on including the permanent killing and striking authority in the agreement, since the Lebanese army could not destroy Hezbollah’s infrastructure in the area from the Blue Line, which constitutes the de facto border, to Litani. In other words, it said, ‘I will monitor from the air, detect movements and eliminate dangers.’ The Lebanese side did not make this concession, considering it a violation of sovereignty. Prime Minister Najib Mikati also emphasized two things after the ceasefire declaration:

- The Lebanese army is responsible for reestablishing security in the south.

- Lebanon is determined to preserve its sovereignty over all its lands, sea and air.

The agreement does not grant Israel the authority to strike unilaterally. Lebanon does not accept this either. It is claimed that Paris also supports Lebanon, which is why US Secretary of State Antony Blinken warned French President Emmanuel Macron during the G20 Summit, "You are endangering the agreement."

Israel has sought to compensate for the concessions it failed to extract from Lebanon by obtaining guarantees from the US. Netanyahu wanted a letter from Washington stating that Israel had the right to strike in the event of a breach of the agreement. According to Reuters, US Special Representative Amos Hochstein, who is leading the negotiations, assured Netanyahu that Israel could launch attacks in the event of a breach. The Israelis also say they will use drones to monitor movements on the ground. This is also a violation of sovereignty. Hezbollah has said from the beginning that it will not accept any conditions that violate sovereignty.

According to Israeli officials, Israel will report violations to the monitoring committee. The United States and France, which have been added to the tripartite mechanism, will also decide whether it is a violation. These two countries will not have troops on the ground and will provide technical support to the Lebanese army.

Frankly, the Lebanese army has the authority to prevent and correct violations. So what if the Lebanese army does not have the will and power to do so? How far will the US and France go? Is there a possibility of intervention beyond the Lebanese army? As it has announced in advance, Hezbollah will cooperate with the army; and the army will not put too much pressure on Hezbollah. Hezbollah's relations with the army are not bad. Attempts to pressure Hezbollah and the army in the future could lead to crises. There are potentially very serious deadlocks in practice. Therefore, the determination that the parties have taken a break to prepare for the next war stands out here.

***

This agreement is unlikely to limit Israel’s operations beyond Lebanon. The attacks in Syria are likely to continue, as Israel carried out heavy bombardment in both Lebanon and Syria on the eve of the ceasefire, seemingly emptying its remaining arsenal.

Netanyahu also stated that they had prevented the attempts of Iran, Hezbollah and the Syrian army to transfer weapons to Lebanon in Syria and said, "Assad must understand that he is playing with fire." In parallel with this threat, let's also note that the jihadists in Idlib have taken action for a new wave of attacks.

Netanyahu emphasized that they will also deal with Iran, which he called the “head of the octopus.” The moves on this issue depend on how much space Donald Trump will open up to Israel’s plans with his maximum pressure strategy. In any case, there is a high probability of multilateral focus on Syria. Trump may focus on cutting off Iran’s arms in Syria; Israel may increase its attacks; jihadists feeding from Turkey’s borders may escalate the conflict against the Syrian government. Israel’s current focus is on the transit lines from Iraq’s borders to Syria, the base areas of Iranian-affiliated structures inside Syria, and the transit routes from Syria to Lebanon. The ceasefire in Lebanon will not stop the attacks on these areas.

***

If we connect the word with the internal front of Lebanon;

- The killing of Hezbollah leaders through pager terror and bombings opened a window for Israel and the US to destroy the Axis of Resistance. They were excited about changing the balance of power in the Middle East and establishing a new order. That window closed as the ground operation stumbled at depths of 1-3 kilometers.

- Hezbollah showed that it could establish the equation "Tel Aviv against Beirut" with the rockets it fired at Israel until the ceasefire and that Israel had no choice but a ceasefire to force the settlers back to the north.

- Predictions that Hezbollah would be crushed and Israel would advance 30 km from the border to the Litani River did not come true. The dreams of Zionist ministers to annex the 'Fertile Crescent' to Israel turned into a nightmare.

- The scenario that Israel would use its victory in Lebanon as a stepping stone for a new order in the Middle East has been buried. Just like the Israeli flag that the occupation forces hoisted on a water tank in Ayta al-Shaab was torn down.

- Israel's strategy of inciting the Lebanese people to rise up against Hezbollah and start a civil war has remained in its hands.

- Former Israel collaborator Phalangist actors who made calculations throughout the war such as Hezbollah's back would be broken and it would say goodbye to its weapons, could not go beyond making noise. For them, a wounded Hezbollah may no longer be a 'unifying' force in the political equation, 'understanding' in the face of criticism and 'understanding' in every tension.

- With the encouragement of some Gulf actors, the guidance that Amal could fill the vacancy left by Hezbollah among the Shiite base remained in the air. It was not realistic anyway. It is possible to see what this means in the reactions of the Lebanese who flocked to their destroyed homes in the south.

- During this process, the duality of the Shiite duo (Hezbollah-Amal) has declined. Amal Movement leader and Parliament Speaker Nabih Berri, who conducted the negotiations on behalf of Hezbollah, showed serious leadership.

- Prime Minister Najib Mikati, who was under pressure from all sides, did not allow attempts to create sectarian-religious conflict. A lot of work was done on the Sunni segments, but no one fell into this trap.

- Hezbollah has received a lot of criticism, especially from Christian circles. However, Chief of General Staff Joseph Aoun, whom the Americans want to see in the presidency, has been very careful.

- The Gulf's paid smart guys who were waiting for an opportunity to redesign Lebanese politics did not find what they were looking for either.

Of course, the legitimacy and support that Hezbollah gained outside of the Shiite masses during its resistance that forced Israel to withdraw in 2000 and 2006 has been damaged this time. Internal pressure on Hezbollah may increase. But it seems likely to upset those who bet on it melting away from the scene militarily and politically.

Israeli attacks on logistics lines and the French-American coordinated deployment of forces in the south could delay Hezbollah's recovery.

In addition, the Shiite base, which was once oppressed, pushed to the bottom and disadvantaged, has tied its own existence-nonexistence cause to Hezbollah politically, economically and sociologically. Deaths and destruction cannot break this bond.

We cannot know when the next duel between Lebanon and Israel will break out. After all, there is no peace, no permanent agreement, no resolved land and border problems stemming from the occupation.

On the other hand, the course of the process depends to some extent on where the negotiations between the US and Iran will end up during the Trump era. For Iran, the unity of the fronts thesis is being damaged. While Hezbollah opened this front for solidarity with Gaza, the Axis of Resistance had acted on the unity of the fields thesis. With the ceasefire, the Lebanon front was separated from Gaza. This is the most important result that Israel will consider a success. This situation may also open up the future of the unity of the fronts concept to discussion. If the US promise of a new initiative for a ceasefire in Gaza together with Turkey, Egypt and Qatar becomes serious and results are achieved, its consequences will be somewhat limited.