Bir Kürt meselemiz olduğunu yıllar önce nihayet kabul ettikten hemen sonra bu kabulün yanı başına bir de rezerv ekledik: “Ama Kürt meselesinin çözümünü tartışırken Türklerin hassasiyetlerini de unutmamalıyız…”
“Kürt meselesindeki Türk meselesi ve Türk hassasiyeti”, bugünlerde özellikle “terör örgütü liderini muhatap alma, onunla görüşme” noktasında ortaya çıkıyor, bunun “kabul edilemezliği”ni vurgulamak için kullanılıyor.
Ne var ki “Öcalan nefreti” Türklerin çoğunluğunun duygusu iken Kürtler ona büyük bir teveccüh gösteriyor. Bu “yanlış sevgi” karşısında sinirlenen Türkler Öcalan’a duydukları öfkeyi Kürtlere de yansıtıyor. Meselenin onunla görüşmeden çözülemeyeceğine dair görüş devlet tarafından da paylaşılınca öfkeleri daha da büyüyor. Değil mi ki PKK binlerce ölümün müsebbibiydi, değil mi ki araya kan girmişti, bu mesele artık öyle görüşerek falan çözülemezdi. Zaten ortada çözülmesi gereken bir mesele falan da yoktu.
İnkâr, haksızlığın kendisinden bile daha yaralayıcı olabilir
Bugün milyonlarca Türk, Kürt meselesinin 1983’te bazı Kürtlerin sırf “kötülük” olsun diye dağa çıkıp insan öldürmeye karar vermesiyle başladığına inanıyor. Ne ondan önce “ora”larda neler olduğunu biliyor, ne Diyarbakır Cezaevi’ni biliyor, ne de 1990’lardaki faili meçhuller dönemini biliyor… Ya da biliyorsa bile “iyi olmuş” diyor.
Yani şurası çok açık: “Kürt meselesindeki Türk meselesi” özünde bir bilgisizlik; bilgisizliğe bağlı bir duyarsızlık; duyarsızlığa bağlı bir kibir sorunudur.
Bu Türk psikolojisi Kürt psikolojisinde derin yaralar açıyor. Çünkü Kürt meselesi bütün kimlik meseleleri gibi, çözümsüz geçen her günün ‘psikoloji’yi başat konuma sürüklediği bir karaktere sahip. Aslında kendisini ‘haksızlığa’ uğramış ya da ‘kurban’ hisseden herkeste, her toplulukta ve her toplumda rastlanan tipik bir durumdur bu. Haksızlığa uğradığına ya da kendisine bir kötülük yapıldığına inanan birini asıl, ortada hiçbir yanlışın, hiçbir kötülüğün bulunmadığı inatçılığı, yani ‘inkâr’ kahreder. Mağdur, böyle durumlarda bütün gücünü kötülüğü şeffaf hale getirmeye harcar ve bu yolla kendisine kötülük yapanı itirafa zorlar.
Bu durumda mağdurun kırılgan yapısının tedavisine nereden başlanması gerektiği çok açık: Haksızlığın kabulü… Aynı şekilde kırılgan yapıyı daha da kırılganlaştırmak için yapılacak şey de açık: İnkâra devam.
Bu ülkedeki Kürt kimliğinin inkârıyla geçen onlarca yıldan sonra nihayet gelen birkaç gönül alıcı sözün Kürtler üzerindeki olumlu etkisi düşünülürse, ‘psikoloji’nin önemi daha iyi anlaşılır.
“Kürt meselesindeki Türk meselesi”ni aşabilmek için Türklere “ora”da ne olduğunu anlatacak kanaat önderlerine ve onları yüreklendirecek bir iktidara (ve devlete) ihtiyaç var.
Bu başarılamazsa her açılım, her görüşme girişimi “Türk hassasiyeti”ne çarpar ve dağılır.
Şu anda küçük milliyetçi partilerden ‘solcu’ televizyon sunucularına uzanan geniş bir yelpazede yoğun bir ‘istemezük’ kampanyası yürüyor ve kamuoyu bu kampanya üzerinden şekilleniyor. Son saldırı onların elini çok güçlendirdi. Bugünün sorusu şöyle: Bu propaganda böyle sürer gider mi yoksa son girişimi başlatan siyasi iktidar ve devlet onu dengeleyecek bir propaganda mekanizması oluşturabilir mi?
Mücahit Bilici dün (24 Ekim) Serbestiyet’teki yazısında bu soruya olumlu bir cevap verdi:
“Bugün artık Kürt ve Kürdistan gerçeğinden kaçışın mümkün olmadığı ve Kürtlerin de artık palyatif çözümlerle, oyalama taktikleriyle aldatılamayacağı bir noktaya geldik. Türkler artık hab-ı gafletten uyanmak zorunda. İşine gelince kardeş dediği Kürtlerin malikiyet hakkını inkardan vazgeçmek zorunda. Yoksa Türkiye parçalanacak. En iyi ihtimalle kötürüm bir devlet olacak. Bundan hem Türkler hem de Kürtler zarardîde olacak.
“Türklerin psikolojisi buna henüz müsait olmayabilir. Ama devletlerin propaganda kabiliyetleri güçlüdür. Muhtemelen bu sorun zorlanmadan aşılacaktır. Bahçeli gibi memurların bu istikametteki istihdamı kamuoyunun terbiye edilmesi açısından gerekli görülmüş olmalı. Bu psikolojiyi aşmak için uzatılan ellerin veya yükseltilen ellerin iş göreceğini tahmin edebiliriz.”
Ben de aynı kanaatteyim, devletin Türkleri barışa ikna edebileceğini düşünüyorum fakat Kandil’in Kürtleri ‘savaşa devam’a ikna edebileceğini sanmıyorum. Her iki iddia için argümanlarım geçmişte gerek devletin gerek Kandil’in benzer inisiyatifleri yürürlüğe koymaya çalıştığında karşılaştıkları tablolarda gizli.
Bu noktadan devam edeceğim.
After finally accepting years ago that we have a Kurdish issue, we added a reservation to this acceptance: “But we should not forget the sensitivities of the Turks while discussing the solution of the Kurdish issue…”
“The Turkish issue and Turkish sensitivity regarding the Kurdish issue” is emerging these days especially at the point of “addressing the leader of the terrorist organization and meeting with him” and is used to emphasize the “unacceptability” of this.
However, while “hatred of Öcalan” is the feeling of the majority of Turks, Kurds show him great favor. Turks, who are angry in the face of this “wrong love,” reflect their anger towards Öcalan on the Kurds. When the view that the issue cannot be resolved without talking to him is shared by the state, their anger grows even more. Wasn’t the PKK responsible for thousands of deaths, wasn’t there blood involved, this issue could no longer be resolved by talking or anything like that. There was no issue to be solved anyway.
Denial can be more hurtful than injustice itself
Today, millions of Turks believe that the Kurdish issue began in 1983 when some Kurds decided to go to the mountains and kill people just to be “evil.” They do not know what happened “there” before that, nor do they know about Diyarbakır Prison, nor do they know about the unsolved murders period in the 1990s… Or if they do know, they say “it’s a good thing.”
In other words, it is very clear: “The Turkish issue in the Kurdish issue” is essentially a problem of ignorance; insensitivity due to ignorance; and arrogance due to insensitivity.
This Turkish psychology is causing deep wounds in Kurdish psychology. Because the Kurdish issue, like all identity issues, has a character where every day that goes by without a solution drags 'psychology' to the leading position. In fact, this is a typical situation encountered in everyone who has been 'wronged' or feels 'victimized', in every community and every society. What really destroys someone who believes that they have been wronged or that something bad has been done to them is their stubbornness that there is no wrong or evil, that is, 'denial'. In such cases, the victim spends all their strength to make the evil transparent and in this way forces the person who wronged them to confess.
In this case, it is very clear where to start in treating the fragile structure of the victim: Acceptance of injustice... Similarly, what is to be done to make the fragile structure even more fragile is also clear: Continuing in denial.
The importance of 'psychology' can be better understood when one considers the positive impact on the Kurds of a few words of encouragement that finally came after decades of denial of the Kurdish identity in this country.
In order to overcome the “Turkish issue in the Kurdish issue,” we need opinion leaders who will tell the Turks what is happening “there” and a government (and state) that will encourage them.
If this cannot be achieved, every initiative, every attempt at negotiation will run into “Turkish sensitivity” and fall apart.
There is currently an intense 'we don't want it' campaign going on in a wide spectrum ranging from small nationalist parties to 'leftist' television presenters, and public opinion is being shaped through this campaign. The latest attack has strengthened their hand a lot. The question today is: Will this propaganda continue like this, or can the political power and state that initiated the latest initiative create a propaganda mechanism that will balance it?
Mücahit Bilici gave a positive answer to this question in his article in Serbestiyet yesterday (October 24):
“Today, we have come to a point where it is no longer possible to escape the reality of Kurds and Kurdistan and where the Kurds can no longer be deceived with palliative solutions and delaying tactics. The Turks must now wake up from their ignorance. When it suits them, they must stop denying the right of ownership of the Kurds, whom they call brothers. Otherwise, Turkey will fall apart. At best, it will be a crippled state. Both the Turks and the Kurds will suffer from this.
“The psychology of the Turks may not be suitable for this yet. But the propaganda capabilities of the states are strong. This problem will probably be overcome without difficulty. The employment of civil servants like Bahçeli in this direction must have been deemed necessary in terms of educating the public opinion. We can assume that reaching out or raising hands will be effective in overcoming this psychology.”
I am of the same opinion, I think the state can convince the Turks to make peace, but I do not think Kandil can convince the Kurds to 'continue the war'. My arguments for both claims are hidden in the scenes that both the state and Kandil encountered when they tried to implement similar initiatives in the past.
I will continue from this point.
