Beyrut’ta Hizbullah’ın kilit isimlerinden Fuad Şükür’e (Hacı Muhsin), Tahran’da Hamas Siyasi Büro Şefi İsmail Haniye’ye suikast ancak Gazze’deki soykırımı bitirmek istemeyen, ateşkes girişimlerini öldürmeye çalışan ve savaşı Lübnan’dan İran’a kadar sıçratmak isteyen gözü dönmüş bir stratejinin ürünü olabilir. 

Suikastlar, İsrail Başbakanı Benyamin Netanyahu’nun iğrenç bir konuşmayla Amerikan Kongresi’nde en az 57 kez ayakta alkışlandığı ve Beyaz Saray’da sırtını sıvazlattığı Washington ziyaretinin ardından geldi. Pervasızlığının kaynağı orası! Soykırımın suç ortağı Biden yönetimi sadece savaşın bölgeselleşmesini önleme adına ‘Direniş Ekseni’ni sınırlama misyonuyla hareket ediyor. Savaşın kontrolden çıkmasını dert ediniyorsa yapması gereken tek şey Orta Doğu’daki maşası İsrail’i dizginlemektir! Bunu yapabilecek araçlara sahip. 

Netanyahu’nun varmak istediği yeri görmemek için kör olmak gerekir: Şükür ve Haniye’ye nokta atışı yapacak kadar teknik ve istihbarat yeteneklerine sahip ama İsrail 9 ayda altını üstüne getirip 40 bin insanı katlettiği Gazze’de Hamas liderlerine ulaşamadı. Az bir kısmı hariç rehineleri geri getiremedi. Silahlı mukavemeti bitiremedi. Direnişin omurgasını kıramadı. Bu başarısızlık İsrail içinde askeri ve siyasi kanatları birbirine düşürürken kamuoyundan da ateşkes anlaşmasına evet demesi yönünde müthiş bir baskı yükseliyor. Netanyahu’nun aşırı sağcı ve dinci ortakları ise “Savaşa devam, yoksa celladın olurum” diye bastırıyor. 

Netanyahu kendi geleceğini garantiye almak için Gazze’de ateşkesten kaçınıyor, Lübnan cephesini genişletmeye çalışıyor ve ABD’yi İran’la savaştıracak hamleler yapıyor.

***

Hazır Biden yönetimini de arkasına dizmişken azgın ortaklarını yatıştıracak bir iki çılgınlık yapması gerekiyor. 27 Temmuz’da işgal altındaki Suriye toprağı Golan’da Dürzilerin yaşadığı Mecdel Şems beldesinde 12 kişinin ölümüne neden olan bir füze saldırısı aradığı bahaneyi sundu. Görgü tanıkları füzenin Demir Kubbe bataryasından geldiğini söylüyor. Füzenin yerde açtığı 30 cm derinliğindeki çukur İsrail’in iddia ettiği 50 kg patlayıcı taşıyan Felak füzesinin yol açacağı hasarla uyumsuz. 1967’den bu yana İsrail vatandaşlığını reddeden Dürziler taziye için gelen İsrailli dört bakanı kovdu. Ardından Netanyahu taziye için aramak istediğinde reddedildi. Yine de kalkıp Mecdel Şems’e gitti. Ama kalabalıktan yükselen "Defol”, “Savaş suçlusu” ve “faşist!” sloganları şamar gibi yüzüne çarptı. Bu insanlar, 1921’de Fransızlara kök söktüren ve “Din Allah'ın, vatan herkesin” diyen Sultan Paşa el Atraş'ın torunları. 

Netanyahu’nun derdi belli: Dürzileri kışkırtarak Lübnan’da Hizbullah ve Emel’e karşı iç savaş çıkarmak. Dürzi-Şii çatışmasını körüklemek. Ve Hizbullah’a darbe vurmak için acıları kullanmak. Mecdel Şems’deki Dürzi liderler acılarının istismar edilmesine karşı çıkıp İsrail’den intikam istemediklerini açıkça haykırdı. Şeyh Ebu Yusuf Emin el-Sayegh, Dürzileri nifak tohumları ekme girişimlerine karşı uyanık olmaya çağırdı. Lübnan’da Dürzi lider Velid Canbolat, İsrail’e “Yeter bu kadar yalan. Golan'daki, işgal altındaki Filistin'deki ya da Lübnan'daki Dürzi Araplar için timsah gözyaşları dökmeyi bırakın” diye çattı. Kendisini arayan ABD'li özel temsilci Amos Hochstein’i de “İsrail'den tehdit mesajı iletmek yerine ateşkese odaklan. Lübnan, Golan ve Filistin'de verilen şehitler arasında hiçbir fark görmüyoruz” diye azarladı. 

Daha da ileri giderek "Hizbullah bir Lübnan direnişidir ve Lübnan'ın bir parçasıdır ve angajman kurallarına saygı gösteriyor” dedi. Kimse normalde Direniş Ekseni’nin karşısında yer alan Canbolat’tan bunu beklemiyordu. Fakat aksi bir tutum İsrail’in Lübnan’ı işgal etme ve iç savaş çıkarma oyununa ortak olmak demekti. Hizbullah lideri Hasan Nasrallah bu yüzden Canbolat’a tebrik ve teşekkür mesajı gönderdi. Canbolat öncesinde bölgede temaslarda bulunmuş, elde ettiği bilgiler ışığında İlerici Sosyalist Parti üzerinden, Dürzileri “İsrail operasyonlara kalkışabilir; Dürziler ile Hizbullah-Emel arasına nifak sokma girişimlerinde bulunabilir” diye uyarıda bulunmuştu. Ve dediği çıktı.

***

Mecdel Şems’teki facianın ardından ABD’nin yaptığı tek şey “İsrail’in misilleme ve kendini koruma hakkını savunmak”, “Hizbullah’tan yanıt vermemesi yönünde taahhüt almak” ve “yanıt verirse savaşın bölgeselleşmesinden sorumlu tutmak.”

ABD, İsrail’e güvenli misilleme şansı yaratma çabasını Meclis Başkanı Nebih Berri ve Başbakan Necib Mikati aracılığıyla sürdürdü. Hizbullah saldırıya misliyle yanıt vereceğini tekrarladı. Güya ABD geniş çaplı bir savaşı önlemek için İsrail’den Beyrut ve havaalanına saldırmama güvencesi alarak misillemeyi ‘güçlü ama sınırlı’ kılmaya çalışıyordu. 

Ve misilleme 30 Temmuz’da Beyrut’un güneyinde Hizbullah’ın kalbi sayılan Dahiye’de geldi. En az 4 kişi ölürken 80 kişi de yaralandı. Enkaz altında kalan Şükür’ün öldüğü de dün teyit edildi. Hizbullah’ın bunu yanıtsız bırakmayacağı kesin. Amerikalılara bel bağlayan İsrailli yetkililer “Savaşın büyümesi Hizbullah’a bağlı” diyerek beklemeye geçti. 

Tedirgin olsa da Amerikan tarafı sonuçtan memnun olabilir. Şükür, ABD’nin 1983’te 241 Amerikan askerinin öldüğü bombalı saldırıdan sorumlu tutup kellesine 5 milyon dolar ödül koyduğu bir isimdi.

***

Gözler Lübnan-İsrail cephesindeyken gecenin köründe Tahran’dan Haniye’ye suikast haberi düştü. 

Şam’da İran konsolosluğuna düzenlenen saldırıdan sonra İsrail’i füze ve SİHA yağmuruna tutan İran’ın kırmızı çizgileri bir kez daha aşıldı. Bununla evvela İran küçük düşürüldü. Sonuçta Cumhurbaşkanı Mesud Pezeşkiyan’ın yemin törenine gelen bir konuk öldürüldü. Çoğunlukla Katar’da yaşayan Haniye’nin Doha’da değil de Tahran’da öldürülmesi aynı zamanda İran’a darbe amacı taşıyor. Direniş Ekseni’ndeki liderlere de “Tahran hiçbiriniz için güvenli değil” mesajı veriyor. Hizbullah Genel Sekreter Yardımcısı Naim Kasım da törendeydi. 

“Haniye neden korunamadı” sorusu İran’ın savunma, güvenlik ve istihbarat kapasitesini de sorgulatıyor. İranlıların yanıt aradığı sorular var: Irak Kürdistan’ından sokulmuş ve içerde birleştirilmiş bir SİHA veya quadcopter mı kullanıldı? Irak semalarından bir jetten atılan bir güdümlü füze miydi? Yoksa karadan başka bir silah mı kullanıldı? Haniye’nin yeri nasıl tespit edildi: Sosyal ağlara sızan bir casus yazılımla mı? Yoksa Haniye’nin koruma ekibinden birinin ihanetiyle mi? Yanıt İran’ın da yanıtını biçimlendirecektir. İsrail medyasının iddiasına göre saldırı İran içinden gerçekleştirildi. 

Her halükârda İran itibarını korumak ve caydırıcılığını göstermek için karşılık vermek zorunda kalabilir. Bu karşılığı nasıl kalibre edecek? Misilleme İran topraklarından mı yapılacak yoksa Hizbullah’a mı havale edilecek? Hizbullah zaten savaşta. Şimdiye kadar İsrail’i 6 bin 500 füze ve yüzlerce SİHA ile vurdu. 

Haniye’ye saldırıyı doğrudan İranlıları hedef alan saldırılardan farklı değerlendirme ihtimalleri de var. Bunu, İran’dan atılan füzelerle misilleme yapmayı gerektirmiş Şam’daki diplomatik yerleşkeye bombardımanla eş tutmayabilirler. Tahran’ın kaçındığı şey savaşın ana İran’a sıçraması. Netanyahu’nun istediği de bu. Yer, hedef, zaman ve ölçek iyi belirlenmeli ki bölgesel savaş çıkmasın ve Netanyahu’nun İran ile ABD’yi karşı karşıya getirme komplosu zemin bulmasın! 

İran’ın yaklaşımında şöylesine bir değerlendirme de var: Asıl amaç İsrail’in stratejik yenilgisini garantilemektir. Bunun için İsrail’in elde ettiği taktiksel zaferler sineye çekilebilir. Peki stratejik hedefler ne? İsrail’in Gazze’de hedefine ulaşmaması, Filistin direnişinin çökmemesi; Hizbullah’ın belini kıracak gelişmelere izin verilmemesi; sahaların birliği yaklaşımıyla Direniş Ekseni’nin tahkim edilmesi;

İsrail’in iç çelişkilerinin büyümesi ve uluslararası alandaki ‘soykırımcı’ konumunun güçlenmesi.

***

Pezeşkiyan da göreve bir darbeyle başlamış oldu. Suikast hem savaşı bölgeselleştirme riskini artırıyor hem de İran’ın Batı ile diyalog için olası manevra alanlarını kapatıyor. Ne zaman İran ile ABD arasında masaya oturma ihtimali belirse İsrail sarsıcı bir sabotajla devreye giriyor. İran’ın nükleer beyni Muhsin Fahrizade'ye suikast de Kasım 2020’de seçimi kazanan Biden yönetiminin nükleer müzakerelere dönme niyetini hedef almıştı. Diğer hedeflerle birlikte suikast, Pezeşkiyan'ın dış politika gündemini raydan çıkarmayı hedefliyor. 

Suikastta bir diğer hedef ateşkes masası olmalı. Müzakerelerdeki muhatabını öldüren bir gücün ateşkes diye bir derdi olabilir mi? Gazze kökenli olup 2006’da seçimle başbakanlık koltuğuna oturan Haniye, Gazze’de direnişe liderlik eden Yahya Sinvar ve Muhammed Deyf gibi isimler üzerinde en önemli baskı kurma aracıydı. Onun ölümü, müzakerelere katılan CIA Başkanı William Burns’ün Gazze’yle iletişim kanalının yok edilmesi anlamına da geliyor. 

İsrail açısından İran’la gerilim birkaç şeye birden hizmet ediyor: Birincisi Netanyahu’nun ABD ve Avrupa’dan destek almasını kolaylaştırıyor. İkincisi Filistin’deki işgal, sürgün ve soykırım politikalarını gölgede bırakıyor. Netanyahu “Mesele Filistin değil hepimizin ortak düşmanı İran, biz sizin için de savaşıyoruz” argümanını kullanıyor. Amerikan Kongresi’nde yaptığı da buydu.

***

Tabii Haniye ile birlikte öne çıkan bir diğer husus şu: Hamas, Türkiye ve Katar’ın ayartmasıyla 2012’de Şam’ı terk edince Gazze’deki liderlerin hareket içindeki ağırlığı arttı. Suriye ve İran’la bozulan ilişkileri toparlamak da Halid Meşal’ın yerini alan Haniye’ye düşmüştü. Beyrut’ta öldürülen Salih el Aruri de Hamas’ın Hizbullah’la ilişkilerindeki en önemli kanaldı. İsrail, Aruri ve Haniye ile İran bağlantısına darbe vurdu. Elbette bu suikastlar ne Hizbullah ne de Hamas’ın operasyonel kapasitesini bozabilir. Bu örgütlerin varlığı bir iki kişiye endeksli değil. İsrail aylardır lider kadrolarını hedef alıyor. Sanki Lübnan, Suriye, Irak ve İran içinde başarıya ulaşan suikastlarla Gazze’de ulaşamadığı hedefleri telafi etmeyi umuyor. Hamas; Yahya Ayyaş, Şeyh Ahmed Yasin, Abdulaziz Rantisi ve Mahmud Mabhuh gibi isimlerini kaybetti. Daha keskin hatlarla büyüdü. Hizbullah Abbas Musavi, İmad Muğniye ve Mustafa Bedreddin gibi liderlerini yitirdi. Askeri kapasitesi daha da büyüdü.

***

Toparlarsak İsrail iki suikastla psikolojik üstünlüğü ele geçirdi. Fakat hedeflediği caydırıcılığı inşa etmesine yetmiyor. Hizbullah’a Lübnan cephesini Gazze’den ayırma baskısı sonuç vermiyor. Hizbullah saldırıları ile İsrail içinde adeta tampon bölge oluşturdu. Halbuki 2006’daki ateşkes hattı tampon bölgeyi Lübnan içinde kurmuştu. Yemen’de Husiler geri adım atmıyor. Irak’ta İslami Direniş ABD ve İsrail’i vurmaya devam ediyor. Suriye’nin güneyinde İran unsurları varlığını artırıyor. Ve en önemlisi lime lime edilen Gazze hala direniyor. 

İran açısından Direniş Ekseni’ne liderliğin siyasi-askeri-insani-ekonomik maliyeti artıyor. Şu anda İran istihbarat savaşında kaybeden taraf. Devrim Muhafızları’nın zafiyeti konuşulan bir mesele haline geldi. Sahada İsrail’in işbirlikçiler kimler? Mossad, Devrim Muhafızları’na ne ölçüde sızdı? Ve ABD istihbarat ve koordinasyonda işin neresinde? “Bizim dahlimiz yok” demeleri bir şeyi değiştirmiyor. ABD istihbarat toplamada bölgedeki ortaklarını da çok iyi kullanıyor. ABD, İran üzerindeki misilleme baskısını azaltmak için İsrail’den saldırının sorumluluğunu resmen üstlenmemesini telkin edebilir. Ki Netanyahu bakanlarına ‘sessizlik’ emri verdi. 

Şimdi İran caydırıcılık eşiğini korumak ve angajman kurallarını tutarlı kılmak için bir bedel ödetmek zorunda. Ama nasıl? Cenaze törenlerinden sonra bir süre İsrail’i germe ve yorma stratejisi güdebilirler. Tabii bu arada ABD ile ‘gerilimi sınırlama’ pazarlıkları da başlayabilir. Bu arada İran’la gerilim Demokratların başkan adayı Kamala Harris'i de köşeye sıkıştırabilir. Harris Netanyahu’nun nefret ettiği isimler arasında yer alıyor. 

İran doğrudan kendisi bir yanıt vermese bile Direniş Ekseni’ndeki unsurlar illaki bir şeyler yapacaktır. Biden yönetimi de kontrol edilebilir bir gerilim stratejisi açısından bunu tercih edebilir. Bu arada İran’dan gelecek sınırlı bir yanıt konusunda İsrail’e de “Karşılık verme” gereği duyabilir.

Assassination of Fuad Şükür (Hacı Muhsin), one of the key figures of Hezbollah in Beirut, and Hamas Political Bureau Chief İsmail Haniye in Tehran, however, did not want to end the genocide in Gaza, tried to kill the ceasefire attempts and spread the war from Lebanon to Iran. It may be the product of a desperate strategy that wants to make a splash. 

The assassinations followed Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu's visit to Washington, where he received at least 57 standing ovations from the American Congress and a pat on the back from the White House for a disgusting speech. That's where your recklessness comes from! The Biden administration, which is complicit in genocide, acts with the mission of limiting the 'Axis of Resistance' only to prevent the regionalization of the war. If he is worried about the war getting out of control, the only thing he needs to do is to rein in his tool Israel in the Middle East! He has the tools to do this. 

One would have to be blind not to see where Netanyahu wants to go: He has the technical and intelligence skills to pinpoint Shukur and Haniye, but he could not reach the Hamas leaders in Gaza, where Israel turned upside down and killed 40 thousand people in 9 months. He could not bring back the hostages except for a small number of them. He could not end the armed resistance. He could not break the backbone of the resistance. While this failure pits the military and political wings against each other within Israel, tremendous pressure is rising from the public to say yes to the ceasefire agreement. Netanyahu's far-right and religious partners are pressing, saying, "Continue the war, otherwise I will be your executioner." 

In order to guarantee his own future, Netanyahu is avoiding a ceasefire in Gaza, trying to expand the Lebanese front, and making moves that will make the USA fight with Iran.

***

While he has the Biden administration behind him, he needs to do a few crazy things to calm his horny partners. He gave the excuse that he was looking for a missile attack that killed 12 people in the Druze town of Majdel Shams in the occupied Syrian territory of the Golan on July 27. Eyewitnesses say the missile came from the Iron Dome battery. The 30 cm deep hole created by the missile in the ground is incompatible with the damage that Israel claims would be caused by the Felak missile carrying 50 kg of explosives. Druze, who have rejected Israeli citizenship since 1967, expelled four Israeli ministers who came to offer condolences. Then, when Netanyahu wanted to call for condolences, he was rejected. Still, he got up and went to Majdel Shams. But the crowd shouted "Get out", "War criminal" and "fascist!" Their slogans hit him like a slap in the face. These people are the grandchildren of Sultan Pasha al-Atrash, who devastated the French in 1921 and said, "Religion belongs to Allah, the homeland belongs to everyone. 

" To foment the Druze-Shia conflict and to use the suffering to deal a blow to Hezbollah. Sheikh Abu Yusuf Amin al-Sayegh publicly spoke out against the exploitation of their suffering and that they do not seek revenge against Israel. He called on people to be vigilant against attempts to sow seeds. Druze leader Walid Jumblatt in Lebanon said to Israel, "Enough lies. Stop shedding crocodile tears for the Druze Arabs in the Golan, occupied Palestine or Lebanon." He also scolded US special representative Amos Hochstein, who called him, saying, "Instead of sending a threatening message from Israel, focus on the ceasefire. We see no difference between the martyrs given in Lebanon, Golan and Palestine." 

He went further and said, "Hezbollah is a Lebanese resistance. "It is part of Lebanon and respects the rules of engagement," he said. No one expected this from Canbolat, who was normally opposite the Resistance Axis. But a contrary attitude would mean participating in Israel's game of invading Lebanon and starting a civil war. That's why Hezbollah leader Hassan Nasrallah sent a message of congratulations and thanks to Jumblatt. Before Jumblatt, he made contacts in the region, and in the light of the information he obtained, he warned the Druze through the Progressive Socialist Party that "Israel may attempt operations; "He may attempt to sow discord between the Druze and Hezbollah-Amel," he warned. And what he said came true.

***

After the disaster in Majdel Shams, all the United States did was “defend Israel's right to retaliate and protect itself,” “get a commitment from Hezbollah not to respond,” and “hold it responsible for the regionalization of the war if it does.” 

The USA continued its efforts to create a safe chance of retaliation against Israel through Parliament Speaker Nebih Berri and Prime Minister Najib Mikati. Hezbollah repeated that it would respond to the attack in kind. Supposedly, in order to prevent a large-scale war, the USA was trying to make the retaliation 'strong but limited' by getting assurances from Israel not to attack Beirut and the airport. 

And the retaliation came on July 30 in Dahiye, considered the heart of Hezbollah, south of Beirut. At least 4 people died and 80 people were injured. It was confirmed yesterday that Şükür, who was trapped under the rubble, died. It is certain that Hezbollah will not leave this unanswered. Relying on the Americans, Israeli officials waited and said, "The growth of the war depends on Hezbollah." 

Although uneasy, the American side may be happy with the result. Şükür was a name that the USA held responsible for the bomb attack in which 241 American soldiers died in 1983 and put a $5 million bounty on his head.

***

While all eyes were on the Lebanon-Israel front, news of the assassination of Haniye fell from Tehran in the dead of night. 

After the attack on the Iranian consulate in Damascus, Iran's red lines were crossed once again, as it showered Israel with missiles and UAVs. First of all, Iran was humiliated. As a result, a guest who came to the oath ceremony of President Massoud Pezeshkiyan was killed. The killing of Haniye, who mostly lives in Qatar, in Tehran rather than Doha, also aims to blow Iran. He also gives the message to the leaders of the Resistance Axis that "Tehran is not safe for any of you." Hezbollah Deputy Secretary General Naim Kasım was also at the ceremony. 

The question "Why wasn't Haniye protected?" also calls into question Iran's defense, security and intelligence capacity. There are questions that Iranians are looking for answers to: Was a UAV or quadcopter imported from Iraqi Kurdistan and assembled inside used? Was it a guided missile launched from a jet over the skies of Iraq? Or was another land-based weapon used? How was Haniye located: With spyware that infiltrated social networks? Or by the betrayal of one of Haniye's protection team? The response will also shape Iran's response. According to the Israeli media, the attack was carried out from within Iran. 

In any case, Iran may have to respond to preserve its reputation and demonstrate its deterrence. How will he calibrate this response? Will retaliation be carried out from Iranian territory or will it be delegated to Hezbollah? Hezbollah is already at war. So far, it has hit Israel with 6,500 missiles and hundreds of UAVs. 

There is also the possibility that they will evaluate the attack on Haniye differently than attacks directly targeting Iranians. They may not equate this with the bombardment of the diplomatic compound in Damascus, which necessitated retaliation with missiles fired from Iran. What Tehran is avoiding is the war spilling over into the main Iran. This is what Netanyahu wants. The place, target, time and scale must be determined well so that a regional war does not break out and Netanyahu's conspiracy to pit Iran and the USA against each other does not gain ground! 

There is also an evaluation in Iran's approach as follows: The main goal is to ensure the strategic defeat of Israel. For this reason, the tactical victories achieved by Israel can be tolerated. So what are the strategic goals? Israel not achieving its goal in Gaza and Palestinian resistance not collapsing; Not allowing developments that will break Hezbollah's back; Fortification of the Resistance Axis with the unity of areas approach; 

The growth of Israel's internal contradictions and the strengthening of its 'genocidal' position in the international arena.

***

Pezeşkian also took office with a coup. The assassination both increases the risk of regionalizing the war and closes off Iran's possible maneuvering areas for dialogue with the West. Whenever there is a possibility of sitting at the table between Iran and the USA, Israel steps in with a shocking sabotage. The assassination of Iran's nuclear mastermind Mohsen Fahrizadeh also targeted the Biden administration's intention to return to nuclear negotiations, which won the election in November 2020. The assassination, along with other objectives, aims to derail Pezeshkian's foreign policy agenda. 

Another target in the assassination must have been the ceasefire table. Can a power that kills its interlocutor in negotiations have any concerns about a ceasefire? Haniye, who is of Gaza origin and became the prime minister by election in 2006, was the most important tool to put pressure on figures such as Yahya Sinvar and Muhammed Deyf, who led the resistance in Gaza. His death also means the destruction of the communication channel with Gaza of CIA Director William Burns, who participated in the negotiations. 

For Israel, tensions with Iran serve several things: First, it makes it easier for Netanyahu to receive support from the United States and Europe. The latter overshadows the policies of occupation, exile and genocide in Palestine. Netanyahu uses the argument that "The issue is not Palestine, but our common enemy is Iran, we are fighting for you too." That's what he did in the American Congress.

***

Of course, another issue that stands out with Haniye is this: When Hamas left Damascus in 2012 with the seduction of Turkey and Qatar, the weight of the leaders in Gaza within the movement increased. It was up to Haniye, who replaced Khalid Meshaal, to repair the deteriorating relations with Syria and Iran. Salih al-Aruri, who was killed in Beirut, was the most important channel in Hamas's relations with Hezbollah. Israel dealt a blow to the Iranian connection with Aruri and Haniye. Of course, these assassinations can disrupt the operational capacity of neither Hezbollah nor Hamas. The existence of these organizations is not dependent on one or two people. Israel has been targeting its leadership for months. It is as if he hopes to make up for the goals he could not achieve in Gaza through successful assassinations in Lebanon, Syria, Iraq and Iran. Hamas; He lost names such as Yahya Ayyaş, Şeyh Ahmed Yasin, Abdulaziz Rantisi and Mahmud Mabhuh. He grew up with sharper lines. Hezbollah lost leaders such as Abbas Mousavi, Imad Mughniyeh and Mustafa Bedreddin. Its military capacity grew further.

***

To sum up, Israel gained psychological superiority with two assassinations. But it is not enough to build the deterrence it aims for. Pressure on Hezbollah to separate the Lebanese front from Gaza is not yielding results. Hezbollah created a buffer zone within Israel with its attacks. However, the ceasefire line in 2006 established the buffer zone within Lebanon. Houthis in Yemen are not backing down. Islamic Resistance in Iraq continues to attack the USA and Israel. Iranian elements are increasing their presence in southern Syria. And most importantly, Gaza, which was torn to shreds, still resists. 

For Iran, the political-military-humanitarian-economic cost of leadership to the Resistance Axis is increasing. Currently, Iran is the losing side in the intelligence war. The weakness of the Revolutionary Guards has become a talked about issue. Who are Israel's collaborators on the field? To what extent did Mossad infiltrate the Revolutionary Guard? And where is the United States involved in intelligence and coordination? Saying "We have no involvement" doesn't change anything. The USA also uses its partners in the region very well in gathering intelligence. The United States may persuade Israel not to officially claim responsibility for the attack in order to reduce retaliatory pressure on Iran. So Netanyahu gave his ministers a 'silence' order. 

Now Iran must pay a price for maintaining its deterrence threshold and keeping its rules of engagement consistent. But how? After the funeral ceremonies, they may pursue a strategy of irritating and tiring Israel for a while. Of course, in the meantime, 'limiting tension' negotiations with the USA may also begin. Meanwhile, tensions with Iran may also corner Democratic presidential candidate Kamala Harris. Harris is among the names that Netanyahu hates. 

Even if Iran does not directly respond, elements in the Resistance Axis will definitely do something. The Biden administration may also prefer this in terms of a controllable tension strategy. Meanwhile, Israel may feel the need to "respond" to a limited response from Iran.