Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, CHP ziyareti doğal olarak çok ses getirdi. Özgür Özel’in başlattığı “normalleşme” siyaseti de doğal olarak çok tartışılıyor. Ülkenin geldiği durumun sorumlusunun iktidar partisi ve lideri olduğu açık, ancak şimdi asıl mesele bu durumdan nasıl çıkılabileceği olmalı. Bu sorunun cevabını vermek kuşkusuz kolay değil. Halihazırda, yerel seçimlerden başarıyla çıkan, Özel liderliğinde CHP, muhalefet ve müzakereyi birlikte yürüten yeni bir siyaset izliyor. Ben, bir vatandaş olarak, bu siyasetin desteklenmesi gerektiğini düşünenlerden biriyim.

Halen devam eden AK Partisi iktidarı boyunca ülkenin genel durumu ortada ve bu süreçte canı yanmış pek çok insanın, iktidar partisi ve lideri ile müzakere hamlesini yadırgaması anlaşılır bir şey. Ancak, söz konusu olan ülkenin, hepimizin geleceği ve bu noktada duygusal tepkilerin ağır bastığı bir muhalefet siyasetinin kimseye faydasının olmayacağını görmek zorundayız.

Kendimden söz etmekten hiç hoşlanmam, ama başıma gelen bunca şeyden sonra, AK Partisi’ne destek vermekle itham edilmiş ve muhalif basından da kovulmuş biriyim. Dahası, 2010 referandumunda “hayır” oyu vermekle kalmayıp, bu yönde politik aktivist olarak kamuoyu oluşturmaya çabası göstermiş olduğum halde, hâlâ “yetmez ama evetçi” diye anılan biriyim. O nedenle kısaca hatırlatayım, ilk kez 2009 yılında “sivil dikta” tehlikesine dikkat çektiğim, Ergenekon davasında sorunlu konulara dikkat çekmek adına “Ergenekon efsanesi” başlıklı bir yazı yazdığım için, şimdi keskin muhalif kesilen bazıları da dahil, pek çokları tarafından “darbecilere destek vermekle” suçlanmıştım. Kürt meselesinin çözümü adına ifade ettiğim görüşlerim yüzünden o zaman Başbakan olan Erdoğan’ın Konya mitinginde “namert” hitabı dolayısı ile binlerce kişi tarafından yuhalandım ve ardından uzunca bir süre güvenlik kaygısı içinde yaşadım. İşimden-gücümden oldum, en son imzacı akademisyen olduğum için üniversiteden zorunlu olarak emekli olmak zorunda kaldım. “Neler çektim” diye sızlanmak için değil, ne olursa olsun siyasete duygusal çerçevede bakmamak gerektiğini vurgulamak için bunları hatırlatmak gereği duyuyorum.

Zira şimdilerde CHP’nin müzakereden yana muhalefet siyasetine karşı çıkanların en azından bir kısmının siyasal bakışını belirleyen en önemli etkenin, “Erdoğan nefreti” haline gelen kişisel, duygusal tepkiler olduğunu görüyorum. Oysa, “Erdoğan gitsin de ne olursa olsun” kafasındakilerin bugünlere gelinmesinde sorumluğunu unutmamak gerek. Bunların başında bu kafa ile Gülen hareketine destek verenler vardı, sonuçta olanları gördük. Diğer taraftan, bu kafanın kutuplaştırıcı tavrının AK Partisi’nin işine geldiğini de gördük. “AK Partisi karşıtı olsun da ne olursa olsun yanımıza gelsin” anlayışının muhalefete faydadan çok zararı olduğunu da, özellikle İYİ Parti-Meral Akşener örneği ile görmüş olduk. “Erdoğan’ın karşısına Erdoğan gibi birini çıkarmak” düşüncesiyle, Kılıçdaroğlu’ndan Erdoğan gibi “sert adam” çıkarmaya yönelik zorlama çabaların sonuçlarını da gördük.

Erdoğan’ın karşısına onun gibi olmayan Özgür Özel’in çıkması CHP’ye seçim kazandırdı. Dahası, ilkeli muhalefet ve müzakerenin yarattığı siyasi ortamın sorun çözücü olduğunu şimdiden görmeye başladık. Türkiye’nin tüm meselelerini sadece iki buçuk ay önce seçim kazanmış ana muhalefet partisinin çözmesini bekleyemeyiz. Ancak bunca zamandır ilk kez ana muhalefetin, siyaset alanında ağırlıklı bir konuma yükseldiğine şahit oluyoruz.

Halihazırda CHP’lilerin yeni muhalefet stratejisini gayet iyi özümseyip, ifade ettiklerine şahit oluyoruz. Ben en son, CHP Ankara Milletvekili Umut Akdoğan’ın Özel-Erdoğan görüşmesi üzerine bir TV kanalında sorulan sorulara verdiği net cevapların yeni muhalefet siyasetini çok iyi özetlediğini düşünüyorum. Akdoğan, “gelecek seçimlere kadar geçecek dört yılı, muhalefet yapmak adına bağırıp çağırmak yerine, sorunları çözmeye yönelik sorumluluk alarak geçirmenin önemi”ni gayet net bir şekilde ifade ediyordu.

Son olarak, gelelim Erdoğan’ın “CHP’yi bölmek, ayrıştırmak için Özel’i öne çıkardığı” şeklindeki yorumlara. Bu tür kaygılar varsa, bunların boşa çıkmasının yolu, Özel’in izlediği yoldan vazgeçmesini tavsiye ve talep etmek değil; tüm CHP’lileri kolektif başarıyı öne çıkarmaya çağırmak olmalı diye düşünüyorum.     

President Erdoğan's visit to CHP naturally made a lot of noise. Naturally, the "normalization" policy initiated by Özgür Özel is widely discussed. It is clear that the ruling party and its leader are responsible for the situation the country is in, but the real issue now should be how to get out of this situation. It is undoubtedly not easy to answer this question. Currently, the CHP, which has successfully won the local elections and under the leadership of Özel, is following a new policy of carrying out opposition and negotiation together. As a citizen, I am one of those who think that this policy should be supported.

The general situation of the country during the ongoing AK Party rule is obvious and it is understandable that many people who have been hurt in this process find the move to negotiate with the ruling party and its leader strange. However, what is at stake is the future of the country and all of us, and at this point we have to see that an opposition policy dominated by emotional reactions will not benefit anyone.

I don't like talking about myself, but after everything that happened to me, I was accused of supporting the AK Party and was fired from the opposition press. Moreover, even though I not only voted "no" in the 2010 referendum, but also made an effort to create public opinion in this direction as a political activist, I am still someone who is called a "yes" voter. Therefore, let me briefly remind you that since I first drew attention to the danger of "civilian dictatorship" in 2009 and wrote an article titled "Ergenekon legend" to draw attention to the problematic issues in the Ergenekon case, I am now considered by many, including some who are sharp opponents, to be "supporting the coup plotters". I was accused. Because of the views I expressed on behalf of the solution of the Kurdish issue, I was booed by thousands of people due to the "infamous" address of then-Prime Minister Erdoğan at the Konya rally, and then I lived in security anxiety for a long time. I lost my job and had to retire from the university because I was the last signatory academician. I feel the need to remind you of these, not to whine about "what I have endured", but to emphasize that no matter what, we should not look at politics from an emotional perspective.

Because now, I see that the most important factor that determines the political views of at least some of those who oppose CHP's opposition policy in favor of negotiation is personal, emotional reactions that have become "Erdogan hatred". However, we should not forget that those who think "Erdoğan should leave, no matter what" are responsible for reaching these days. Chief among these were those who supported the Gülen movement with this mindset, and we saw what happened as a result. On the other hand, we also saw that the polarizing attitude of this mind benefited the AK Party. We have seen, especially with the example of İYİ Party-Meral Akşener, that the mentality of "Let them come to our side no matter what, even if they are against the AK Party" does more harm than good to the opposition. We have also seen the results of the efforts to force Kılıçdaroğlu to produce a "tough guy" like Erdoğan, with the idea of ​​"putting someone like Erdoğan against Erdoğan".

The appearance of Özgür Özel, who is not like him, against Erdoğan helped CHP win the election. Moreover, we are already starting to see that the political environment created by principled opposition and negotiation is problem-solving. We cannot expect the main opposition party, which won the elections just two and a half months ago, to solve all of Turkey's problems. However, for the first time in all this time, we are witnessing the main opposition rising to a dominant position in the political field.

We are currently witnessing that CHP members have internalized and expressed the new opposition strategy very well. I think that the clear answers given by CHP Ankara Deputy Umut Akdoğan to the questions asked on a TV channel about the Özel-Erdoğan meeting summarize the new opposition politics very well. Akdoğan clearly expressed "the importance of spending the four years until the next elections by taking responsibility for solving problems, rather than shouting and screaming in opposition."

Finally, let's talk about Erdoğan's comments that "he highlighted Özel to divide and separate the CHP." If there are such concerns, the way to eliminate them is not to recommend and demand that Özel give up the path he is following; I think we should call on all CHP members to highlight collective success.