Siyasette her şey mümkündür. Hatta imkansız gibi görünen şeyler daha da mümkündür. Çünkü siyasetin içi bizim dışarıdan gördüğümüz gibi değildir. Siyasetçinin refleksleri sıradan insanın reflekslerinden farklıdır. Bugün olup bitenlere bu açıdan bakmakta fayda var.

Hafıza-i beşer nisyan ile malul olsa da eski örnekleri hatırlamaya çalışalım… 1973’te CHP-MSP koalisyonu herkes için sürpriz olmuştu. Çünkü kamuoyu nezdinde “en mümkün formül” CHP-AP koalisyonuydu. Beklentiler de bu yöndeydi. Ancak Demirel, “Halk bize muhalefet görevi verdi” diyerek kenara çekilince Ecevit ile Erbakan“tarihsel yanılgıya son veren” işbirliğine imza attılar.

Refah Partisi’nin sandıktan birinci olarak çıktığı 1995 milletvekili seçimlerinde DYP 1991 seçimlerine göre yüzde 8, ANAP ise yüzde 5 oy kaybetmişti. (Ama Türkiye genelindeki ciddi düşüşe rağmen Rizeli Mesut Yılmaz’ı genel başkanlığa getirmiş olan parti Doğu Karadeniz’de oylarını arttırmıştı!)

Her iki parti de özellikle milliyetçi/muhafazakar seçmenini kaybediyordu. Ne var ki DYP’nin başındaki Tansu Çiller gidenleri geri kazanmak veya elindekileri tutmak için çaba harcamak yerine partisini CHP tabanına cazip gösterme “stratejisini” uygulamaya çalışıyordu. Anadolu’da kaybettiği oyları büyük şehirlerdeki“Atatürkçü ve laik” seçmenin desteğiyle telafi edebileceğine ikna olmuştu. Ama galiba bundan daha önemlisi, o zamanlar zinde güçler denilen bürokrat kesimin desteğini arkasına almak için bu yola girmişti.

Nitekim milliyetçi ve muhafazakar Doğru Yol Partisi, “tırmanan irtica”nın temsilcisi Refah Partisi’ne karşı Taksim meydanında “laiklik mitingi” düzenledi. İki parti iki düşman haline geldi. Ancak kamuoyunun baskısıyla kurulan ANAP-DYP koalisyonu kısa sürede dağılınca DYP ile RP’nin kaderlerini 28 Şubat sürecine kadar birleştirecek bir yol açıldı.

O zaman da en mümkün formül ANAP-RP koalisyonu olarak görünüyordu. Önünde başka bir seçenek olmadığını gören Mesut Yılmaz da cihet-i askeriye nezdinde bu işi hiç değilse ağırdan almış görünmeye çalışıyordu. Başbakanlığı meclisteki birinci partinin lideri olan Erbakan’a vermeyerek zinde güçleri sakinleştireceğini ileri sürüyordu. En kötü ihtimalle seçimin yenilenmesi durumunda işleri yeniden toparlama imkanı olduğunu hesap ediyordu.

Sürpriz o zaman duyuldu. Refah ile Doğru Yol anlaşmıştı. Yolsuzluk iddiaları sebebiyle çok fazla sıkışmış durumdaki Çiller’in başka çaresi yoktu. Seçimin yenilenmesi sonu olabilirdi. Refah Partililer ise liderlerini artık başbakan olarak görmek ve milli görüş kadrolarının ülkeyi nasıl yöneteceğini millete göstermek istiyorlardı. İstanbul basını ve TÜSİAD başta olmak üzere ortak düşmanları da bu birlikteliği -istemeden- mümkün ve cazip hale getirmişlerdi.

Bugün AK Parti ile MHP’nin “sarsılmaz” ittifakı da ilk önce herkesi şaşırtmamış mıydı? 2015’e kadar iki parti arasındaki ilişki ancak“karşılıklı düşmanlık” diye tarif edilebilecek bir mahiyetteydi. O dönemde Erdoğan ile Bahçeli’nin birbirlerine söyledikleri lafları burada hatırlatmaya benim terbiyem el vermez.

Ne var ki MHP’de 2015 seçimlerinin ardından yönetim değişikliği tartışması gündeme gelmiş, muhalifler kurultay toplama hazırlığına girişmişlerdi. Delege çoğunluğu muhalefeti destekliyordu. Bu şartlar altında Bahçeli’nin genel başkanlığını sürdürmesi artık imkansız görünüyordu. Gelgelelim bu süreçte MHP içindeki muhalefet yargı yoluyla etkisiz hale getirildi. Ardından Bahçeli, daha önce şiddetle karşı çıktığı Başkanlık sistemine geçme önerisini ortaya attı. Bilahare 2017’de referanduma gidildi, MHP’nin desteğiyle Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemine geçildi. Ardından resmen Cumhur İttifakı tesis edildi. Derken “tek devlet iki parti sistemi” içinde bugüne kadar gelindi.

Gelinmesine gelindi ama bu arada köprülerin altından çok sular aktı. Siyasi şartların değişmesiyle birlikte ihtiyaçlar farklılaştı.

AK Parti bugün içinde bulunduğu şartlar gereği yüzde 50+1 barajını kaldırmak veya parlamenter sisteme geri dönmek gibi seçeneklere yönelmek mecburiyetinde. Ortağı ise bu tür arayışları kendi varlığına yönelik tehdit olarak algılıyor. Dolayısıyla her iki partinin de günün birinde karşımıza bir “sürpriz”le çıkması mümkün.

Gerçi böyle bir ihtimalin gerçekleşmesi -seçenekler fazlasıyla sınırlı olduğu için- hiç değilse yakın zamanda pek mümkün görünmese bile unutmayalım ki Cumhur İttifakı adıyla tescillenmiş olan birliktelik aşk değil mantık evliliği.

Ne demiş şair: Gemlik’e doğru denizi göreceksin, sakın şaşırma!

Anything is possible in politics . Even things that seem impossible are even more possible. Because the inside of politics is not what we see from the outside. The reflexes of a politician are different from the reflexes of an ordinary person. It is useful to look at what is happening today from this perspective.

Let's try to remember the old examples, even if our human memory is impaired by doubt... The CHP-MSP coalition in 1973 was a surprise for everyone. Because in the eyes of the public, the "most possible formula" was the CHP-AP coalition. The expectations were also in this direction. However, when Demirel stepped aside, saying "The people gave us the duty of opposition", Ecevit and Erbakan signed a cooperation that "put an end to the historical mistake" .

In the 1995 parliamentary elections, where the Welfare Party came first in the ballot box, DYP lost 8 percent of the votes compared to the 1991 elections, and ANAP lost 5 percent of the votes. (But despite the serious decline throughout Turkey, the party that appointed Mesut Yılmaz from Rize as its leader increased its votes in the Eastern Black Sea Region!)

Both parties were losing especially their nationalist/conservative voters. However, Tansu Çiller, the head of DYP, was trying to implement the "strategy" of making her party attractive to the CHP base, instead of making an effort to win back those who left or keep those in her hands . He was convinced that he could make up for the votes he lost in Anatolia with the support of "Ataturkist and secular"voters in big cities . But perhaps more importantly, he took this path to gain the support of the bureaucratic segment, which was called the strong forces at that time.

As a matter of fact, the nationalist and conservative True Path Party organized a "secularism rally" in Taksim Square against the Welfare Party, which is the representative of "escalating reactionism" . The two parties have become enemies. However, when the ANAP-DYP coalition, established under public pressure, collapsed in a short time, a path was opened to unite the destinies of DYP and RP until the February 28 process.

At that time, the most possible formula seemed to be the ANAP-RP coalition. Seeing that he had no other option, Mesut Yılmaz was trying to at least appear to have taken this matter slowly in the eyes of the military. He claimed that he would calm down the powerful forces by not giving the Prime Ministry to Erbakan, the leader of the first party in the parliament. He was calculating that, in the worst case scenario, there was a possibility of getting things back together if the elections were renewed.

Surprise was heard then. Welfare and True Path agreed. Çiller, who was in a very difficult situation due to corruption allegations, had no other choice. A renewal of the election could have been the end. Welfare Party members, on the other hand, wanted to see their leader as prime minister and show the nation how their national opinion cadres would govern the country. Their common enemies, especially the Istanbul press and TÜSİAD, had unintentionally made this union possible and attractive.

Didn't today's "unshakable" alliance between AK Party and MHP surprise everyone at first? Until 2015, the relationship between the two parties was of a nature that could only be described as "mutual hostility" . My decency does not allow me to remind here what Erdoğan and Bahçeli said to each other at that time.

However, after the 2015 elections in MHP, the discussion on change of management came to the fore and the opponents started to prepare to convene a congress. The majority of delegates supported the opposition. Under these conditions, it seemed impossible for Bahçeli to continue his chairmanship. However, in this process, the opposition within the MHP was neutralized through the judiciary. Then, Bahçeli put forward the proposal to switch to the Presidential system, which he had previously strongly opposed. Later, a referendum was held in 2017, and the Presidential Government System was adopted with the support of MHP. Then, the People's Alliance was officially established. Then we came to this day in the "one state, two party system" .

The point has come, but in the meantime, a lot of water has flowed under the bridge. As political conditions changed, needs differed.

Due to the conditions it is in today, the AK Party has to turn to options such as removing the 50+1 percent threshold or returning to the parliamentary system. His partner, on the other hand, perceives such searches as a threat to his own existence. Therefore, it is possible for both parties to come up with a "surprise" one day .

Although the realization of such a possibility does not seem possible - at least in the near future - since the options are extremely limited , let's not forget that the union registered under the name of the People's Alliance is not a marriage of love but of convenience.

What did the poet say: You will see the sea towards Gemlik, do not be surprised!