Cumhurbaşkanlığı Başdanışmanı Mehmet Uçum, sosyal medya hesabından yaptığı paylaşımda “Milli Yargı” konulu bir yazı kaleme almış.
“Milli Hukuk olur mu? Olur.
Milli Devletin kuvvetleri olur mu? Olur.
Milli Devletin Yasama Kuvveti olur mu? Olur.
Milli Devletin Yürütme Kuvveti olur mu? Olur.
Peki, Milli Devletin Yargısı olmaz mı? O da olur.”
Buna düz yazı demek haksızlık olur.
Çünkü her bir cümlesi bir mısra kıvamında.
Ancak ses uyumu bitip anlam ortaya çıkınca şiirsellik de büyü de kayboluveriyor.
Zira “Milli Hukuk” ve “Milli Yargı” kelimeleri kulak tırmalıyor.
Her iki kavram da “Milli kuvvet”, “Milli Devlet” ve “Milli Yasama” gibi milli bir potada eritilmeye çabalansa da kesme şeker kıvamında olan bu kelimeler ağızda köşeli duruyor.
Akabinde bir takım karşı çıkışlar tahmin ediliyor olunmalı ki hesap sorma faslı başlıyor.
“O zaman Milli Yargıya niye tuhaf bakıyorsunuz, niye karşı çıkıyorsunuz; sorununuz ne?
Milli Yargımız kimin adına karar verir? Türk Milleti adına.
O zaman Milli Yargı sizi niye rahatsız ediyor, derdiniz ne?”
Derdimiz, “milli” halimiz…
Madem soruldu o halde cevaplayalım.
Bir hukukçu olarak derdimiz şu:
Bazı şeylerin “milli” si olabilir; ancak evrensel olan hiçbir şeyin “milli”si olmaz.
“Milli din” olur mu? Olmaz.
“Milli felsefe” olur mu?” Olmaz.
“Milli sosyoloji” Olur mu? Olmaz.
O halde “Milli hukuk” ve “Milli yargı” da olamaz.
“Olur,” derseniz işinize gelmeyen bazı Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi kararlarını tanımamayı milli bir davranış olarak görürsünüz.
“Olur,” derseniz Anayasa Mahkemesi ile Yargıtay arasındaki kavgayı daha ileri boyutlara taşırsınız.
Bu açıkçası evrensel bir kavram olan “normlar hiyerarşisi” ni de çöpe atmak demektir.
“Olur,” derseniz hâkim ve savcı alımlarında liyakati bırakıp ideolojiyi esas alırsınız.
“Olur,” derseniz sizinle ittifak kurmayan herkesi suçlu ilan edersiniz.
“Olur,” derseniz 6 Şubat depremiyle ilgili tek bir kamu görevlisinin yargılanmasına dahi tahammül etmezsiniz. (Yıldıray Oğur’un 7 Şubat 2024 tarihli yazısı)
“Olur,” derseniz Ankara’yı parsel parsel FETÖ’ ye peşkeş çekenleri milli, Bank Asya’ya para yatıranları terörist ilan edersiniz.
“Olur,” derseniz suç olgunuz değişir; suçluları dışarıda suçsuzları içeride tutarsınız.
“Olur,” derseniz Öcalan’ın mesajını TRT’de yayınlatıp akabinde DEM Parti ile görüşenleri hain ilan ederek sırf “Kendine Müslüman” olursunuz.
“Olur,” derseniz İnfaz Yasası’nı yeni “milli babalar” için kalbura çevirmeye devam edersiniz.
Kısacası “adalet”, “eşitlik”, “hakkaniyet” ve benzeri evrensel hukuk kavramlarını yok sayıp milli bir kanun devletine doğru yol almış olursunuz.
Yasa çiğnemenin hazzı mı yoksa?
Bence bu “milli”lik bir bahane…
Halil Cibran’ı okumuşsunuzdur.
Hani Lübnan asıllı Amerikalı felsefeci var ya!
“Yasa koymaktan haz alıyorsunuz. Ama onları çiğnemekten aldığınız haz daha fazla.”
Aynen böyle diyor Halil Cibran.
Üstelik bunu 1900’lü yılların en başında yani bundan yüz yıl öncesinden söylüyor.
Acaba asıl sorun bu olmasın?
Yoksa Avrupa Birliği için yanıp tutuşan, ancak onların mahkemelerini tanımayan bir davranışı nasıl izah edebilirsiniz?
Cibran bu türden eylem sahiplerini “Okyanus kıyısında oynayan, durmaksızın kumdan kuleler yapıp, sonra da kahkahalar atarak onları yıkan çocuklar,” şeklinde tanımlıyor.
Devamında “Sizler kumdan kulelerinizi yaparken okyanus kıyıya daha fazla kum taşıyor ve siz kuleleri yıkarken okyanus da sizlerle birlikte gülüyor,” diyerek evrensellik olgusuna dikkat çekiyor.
Hukuku “milli” yapmak Cibran’ın deyimiyle “hayatı bir kaya, yasayı da kayaya kendi suretini yontmak için kullanılan bir keski” olarak görmektir.
Oysa hukuk temel ilke olarak nesnel ve evrensel bir düzlemde yol alır. Yani kendini yaratanın iradesine boyun eğmez.
Tam tersine boyun eğdirir.
Hukuk dediğinizde; sorumluluğun şahsiliği, hak arama hürriyeti, kazanılmış hak, masumiyet karinesi, eşitlik, yargı bağımsızlığı, hâkimin tarafsızlığı, tabii mahkeme ve hukuk güvencesi, suç ve cezada kanunilik, hukuk güvenliği hakkı, dürüst yargılanma ve savunma hakkı gibi onlarca evrensel ilke gelir akla.
Hadi gelin “suç ve cezada kanunilik ” ilkesini millileştirin! Ya da “hak arama hürriyeti” ni…
Umarım bu konu iktidarın ajandasında yoktur.
Yargımız zaten milli forma ile dolaşıyor.
Kaldı ki, adalet sistemimiz gayri milli(!) bir hukuk sisteminde bu halde iken “milli”sini düşünmek bile ürkütücü gelmiyor mu?
Presidential Chief Advisor Mehmet Uçum wrote an article on the subject of “National Judiciary” in a post he shared on his social media account.
“Can there be a national law? Yes, there can be.
Can a national state have forces? Yes.
Can a national state have a legislative power?
Can a national state have an executive power? Yes.
"Well, wouldn't the National State have a Judiciary? That would be possible too."
It would be unfair to call this prose.
Because each sentence is like a verse.
However, when the harmony ends and the meaning emerges, both the poetry and the magic disappear.
Because the words “National Law” and “National Judiciary” are annoying to the ear.
Although attempts are made to melt both concepts in a national pot, such as “National Power”, “National State” and “National Legislation”, these words, which are as thick as sugar cubes, remain square in the mouth.
It must be anticipated that there will be some objections afterwards, and the accounting phase will begin.
“Then why do you find the National Judiciary strange, why do you oppose it; what is your problem?
On whose behalf does our National Judiciary decide? On behalf of the Turkish Nation.
Then why is the National Judiciary bothering you, what is your problem?”
Our concern is our “national” status…
Since it has been asked, let's answer it.
As a lawyer, our concern is this:
Some things may have a “national” identity; however, nothing that is universal has a “national” identity.
Can there be a “national religion”? No.
Is there a “national philosophy”? No.
Is there a “national sociology”? No.
In that case, there can be no “national law” or “national judiciary”.
If you say “okay,” you will see it as a national behavior not to recognize some decisions of the European Court of Human Rights that you do not like.
If you say “yes”, you will take the fight between the Constitutional Court and the Supreme Court to further dimensions.
This obviously means throwing away the universal concept of “hierarchy of norms.”
If you say “yes”, you will base your appointments of judges and prosecutors on ideology instead of merit.
If you say “okay,” you declare everyone who does not ally with you as guilty.
If you say “Okay,” you will not tolerate even a single public official being tried regarding the February 6 earthquake. (Yıldıray Oğur’s article dated February 7, 2024)
If you say, “Okay,” you will declare those who handed over Ankara piece by piece to FETÖ as nationals and those who deposited money in Bank Asya as terrorists.
If you say “okay,” your criminal phenomenon changes; you keep the guilty outside and the innocent inside.
If you say “Okay,” you will become a “Muslim for yourself” by broadcasting Öcalan’s message on TRT and then declaring those who met with the DEM Party as traitors.
If you say “yes,” you will continue to turn the Execution Law into a sieve for new “national fathers.”
In short, you will be ignoring universal legal concepts such as “justice”, “equality”, “fairness” and similar, and moving towards a national state of law.
The pleasure of breaking the law?
I think this “national” thing is an excuse…
You have read Khalil Gibran.
You know, the Lebanese-American philosopher!
“You get pleasure from making laws. But you get more pleasure from breaking them.”
That's exactly what Khalil Gibran says.
Moreover, he said this at the very beginning of the 1900s, that is, a hundred years ago.
Couldn't that be the real problem?
Otherwise, how can you explain a behavior that yearns for the European Union but does not recognize its courts?
Gibran describes such activists as “children playing on the ocean shore, constantly building sand towers and then tearing them down while laughing.”
He continues by saying, “While you are building your sand towers, the ocean is carrying more sand to the shore, and as you are destroying the towers, the ocean is laughing with you,” drawing attention to the phenomenon of universality.
Making law “national” means, in Gibran’s words, seeing “life as a rock and the law as a chisel used to carve one’s own image into the rock.”
However, law, as a basic principle, proceeds on an objective and universal level. In other words, it does not bow to the will of its creator.
On the contrary, it subdues.
When you say law, dozens of universal principles come to mind, such as individual responsibility, freedom to seek justice, vested rights, presumption of innocence, equality, judicial independence, impartiality of the judge, natural court and legal security, legality in crime and punishment, the right to legal certainty, fair trial and the right to defense.
Come on, nationalize the principle of "legality in crime and punishment"! Or "freedom to seek justice"...
I hope this issue is not on the government's agenda.
Our judiciary already wears national uniforms.
Besides, while our justice system is in this state of being a non-national(!) legal system, isn't it frightening to even think about its "national" nature?
