Tarihin ince bir mizah anlayışı olduğu kesin. Vaktiyle 15 yılını dört duvar arasında geçirmesine vesile oldukları Nâzım Hikmet'in adını bugün bir kültür merkezine verip orada "temizlenme" kurultayı yapmak... Gerçekten, geçmişle yüzleşmenin bu kadar teatral olanı zor bulunur. Ahmet Kaya'nın o meşhur dizesi yankılanıyor kulaklarda: "Bu ne yaman çelişki annem..."

Aslında mesele bir çelişkiyle sınırlı olsa belki de bu yazı yazılmazdı. Ancak CHP, yılların birikimini adeta hızlandırılmış bir kurumsal dejenerasyon sürecine sokmuş gibi. Bir zamanlar "siyaset üretme" yarışına sahne olan kurultaylar, şimdi "şaibeden arınma" ayinine dönüşmüş durumda. Delegelerin iradesinin etikle mi etkilerle mi belirlendiği sorusu, artık sadece bir dedikodu malzemesi değil, kamusal bir soruşturma konusuna dönüşmek üzere.

Partinin genç genel başkanı Özgür Özel, yargı daha karar vermeden kamuoyuna seslendi: "Partiyi olağanüstü kurultaya götürerek kayyum girişimlerini engelledik."

Ne kadar pratik, ne kadar hızlı bir adalet anlayışı! Ne yargıya gerek kaldı ne de iç soruşturmaya. Hem savcı hem hâkim hem de jüri kendisi olmuş gibi. Ancak küçük bir sorun var: Şaibe iddialarının merkezindeki isimlerle "temizlenme" kurultayı yapılırsa, bu arınma mı olur, yoksa üzerini örtme mi? Yönetim, aynı iddiaların gölgesinde seçilmiş, şimdi ise o gölgede kalarak aydınlığa çıkacağını iddia ediyor.

Dahası, kurultayda oy kullanacak delegelerin kimilerinin tercihlerini hangi motivasyonla şekillendirdiği konusu hâlâ sis perdesi arkasında. Eğer yargı, bu sisin ardında "maddi bir hava sirkülasyonu" olduğunu tespit ederse, ortaya çıkacak tablo yalnızca bir yönetim krizi değil, bir sistemin çöküşünü işaret eder.

HANÇERLEYENLE GÖRÜŞTÜ

Bu tabloda, Kemal Kılıçdaroğlu'nun pozisyonu ise adeta postmodern bir trajedi. Süreci başlatan, hançerlendiğini ilan eden, şaibe iddialarını yüksek sesle dile getiren kendisiydi. Ancak ardından birden sahne değişti; hançerin sahibi olarak gösterdiği isimle görüştü, destek verdi, hatta onun cumhurbaşkanı adaylığına oy verdi.

Görünen o ki, "siyasi etik" bir metafor olmaktan öteye gidememiş.

Ve şimdi "Çalanların yüzüne tükürülür" diyerek siyasetin dozunu artıran aynı kişi, o çalanlarla birlikte "temizlenme" kurultayına katılacak. Belki de bu, Türk siyasetinin en başarılı dramatik performanslarından biri olarak tarihe geçer.

CHP tabanında olup biteni anlamaya çalışan gazeteciler, aydınlar ve seçmenler için ise durum daha iç karartıcı. Zira karşılarında birbirleriyle çarpışan fikirler değil, aynı fikir boşluğunu farklı ambalajlarla sunan hizipsiz hizipler var.

Ortadoğu, Avrupa Birliği, ABD, terörle mücadele, yerli üretim... Bunlar artık CHP için ya fazla teknik ya da fazla riskli konular. O yüzden belki en güvenlisi, "parti içi temizlik" ama sadece vitrinde. Oysa gerçek bir siyaset, bir milleti geleceğe taşıyacak fikirlerle yapılır. Birbirine "hırsız", "satılmış", "yüzüne tükürülür" diyerek sonra aynı masaya oturmak, halkın gözünde neyi temsil eder? Samimiyeti mi stratejiyi mi? Yoksa sadece koltuk kaygısını mı?

Korkarım bu kurultay, bir "temizlik" operasyonundan çok, halının altındaki tozların daha geniş bir halıyla örtülmesi olacak.

History certainly has a subtle sense of humor. Naming a cultural center after Nazım Hikmet, who once spent 15 years behind four walls, and holding a "cleansing" congress there... It's really hard to find such a theatrical way of confronting the past. Ahmet Kaya's famous line echoes in our ears: "What a terrible contradiction, my mother..."

In fact, if the issue were limited to a contradiction, perhaps this article would not have been written. However, the CHP seems to have put the accumulation of years into an accelerated institutional degeneration process. Congresses, which were once the scene of a "policy production" race, have now become a "cleansing from suspicion" ritual. The question of whether the will of the delegates is determined by ethics or influences is no longer just a subject for gossip, but is about to become a subject of public inquiry.

The party's young chairman, Özgür Özel, addressed the public before the courts made their decision: "We prevented the trustee attempts by taking the party to an extraordinary congress."

What a practical, what a swift understanding of justice! There is no need for a judiciary or an internal investigation. It is as if he has become both the prosecutor, the judge and the jury. However, there is a small problem: If a "cleansing" congress is held with the names at the center of the suspicious allegations, will this be purification or a cover-up? The administration was elected under the shadow of the same allegations, and now they claim that they will come to light by remaining under that shadow.

Moreover, the motivation behind the choices of some of the delegates who will vote at the convention is still shrouded in fog. If the judiciary determines that there is a "material air circulation" behind this fog, the picture that will emerge will indicate not only a crisis of governance but also the collapse of a system.

HE MET WITH THE ONE WHO STABBED HIM

In this picture, Kemal Kılıçdaroğlu's position is almost a postmodern tragedy. He was the one who started the process, announced that he was stabbed, and voiced the suspicious allegations out loud. However, then the scene suddenly changed; he met with the person he showed as the owner of the dagger, supported him, and even voted for his candidacy for president.

It seems that "political ethics" has become nothing more than a metaphor.

And now, the same person who increased the dose of politics by saying "Those who steal should be spat upon" will participate in the "cleansing" congress with those who stole. Perhaps this will go down in history as one of the most successful dramatic performances of Turkish politics.

The situation is even more depressing for journalists, intellectuals and voters trying to understand what is happening within the CHP base. Because what they are faced with is not conflicting ideas, but factions without factions presenting the same void of ideas in different packages.

The Middle East, the European Union, the US, the fight against terrorism, domestic production... These are now either too technical or too risky issues for the CHP. So perhaps the safest option is "internal party cleansing", but only on display. However, real politics is done with ideas that will carry a nation into the future. Calling each other "thieves", "sellouts", "spit on" and then sitting at the same table, what does it represent in the eyes of the people? Sincerity or strategy? Or just anxiety about their seats?

I am afraid that this congress will not be a "cleaning" operation but rather a sweeping of the dust under the rug with a wider rug.