PARİS

Montparnasse Bulvarı'nda, Rodin'in 

Balzac heykeline bir selam sarkıtıp

Le Select kahvesinde 

bir köşeye otuyorum.

Günün ilk kahvesini yudumlarken 

NYTimes'ın tepesinde

Thomas L. Friedmann'ın 

yazısına göz atıyorum.

Ortadoğu'da barış ve istikrar için 

üç koşul belirtmiş:

           İran'da,           

           İsrail'de,

           Filistin'te 

           iktidar değişimi

           ve yeni liderler...

İran'ın Ortadoğu'daki 

tüm "aşırı unsurları, 

fanatikleri" finanse ettiğine,

eğittiğine işaret eden Friedmann, 

Tahran'daki rejimin 

"dışarıdan" değil içeriden, 

"İran halkı tarafı"ndan 

devrilmesi için 

duacı olduğunu yazıyor.

Ortadoğu'da barış için 

bu önkoşullara bir dördüncüyü 

eklemek gerekiyor:

           Batı'nın Gazze'den dolayı 

           İsrail'e dönük 

           kayıtsız şartsız desteğine

           son vermesi,

           Netanyahu eleştirilerini

           anti-semitizm olarak

           damgalamaktan vazgeçip

           ifade özgürlüğünün 

           kolunu kanadını kırmayı

           bir yana bırakması...

Ortadoğu'da kalıcı ve gerçek 

bir barışın ne kadar güç,

ne kadar çetrefil olduğu malum...

Evet, İsrail devlet olarak 

kendi varlığını, 

kendi vatandaşlarının 

güvenliğini elbette 

sonuna kadar koruyacak.

Peki ya Filistin'in 

devlet olarak varlığı,

Filistinliler'in hakları... 

Google'luyorum,

bir yazım geliyor karşıma.

2006 yılının Mart ayı. 

Batı Şeria’nın Ramallah

kentinde sohbet ettiğim 

Filistinli bir aydının sözleri:

           1948'de kurulan  İsrail devleti            

           bizi bütün topraklarımızdan,

           evimizden barkımızdan söküp attı. 

           Şimdi topraklarımızın

           yüzde 21'ine razı olduk,

           onu da vermiyor, 

           üstüne hala yeni 

           Yahudi yerleşim

           merkezleri kurduruyor.

Yine Ramallah'ta, 

2006 yılı Mart ayında, 

Birzeit Üniversitesi’nden 

bir kadın akademisyenle,

Filistin'de barış 

ve Hamas’ı konuşup

Milliyet'teki köşemde yazmışım.

Ben "Hamas’ın radikalleşmesi"nden 

söz edince yüzü değişmiş kadının,

şöyle demiş: 

           Hamas, terörizm, radikalizm!            

           Hep aynı terane, hiç değişmiyor.

           Bırakın bu sözleri. 

           İşgal işgaldir! 

           İşgalin olduğu yerde de 

           direniş vardır,

           şöyle ya da böyle direniş... 

           Burada insanlar uzun yıllardır

           acı çekiyor, acı... 

           Ve direniyor. 

           Radikalleşme ne demek,

           terör ne demek, 

           delirtmeyin insanı...

Beni konuşturmuyor:

           Sen işgal nedir bilir misin?           

           Hiç yaşadın mı işgal altında? 

           İşgal altında yaşamak nedir, 

           hissedebilir misin?.. 

           Ben nefret ediyorum, 

           kendi vatanımda 

           askeri kontrol noktalarından

           geçe geçe yaşamayı... 

           İşgal insanın boğazını sıkıyor. 

           Boğulur gibi oluyoruz. 

           Barışı düşünmek mi?

           Düşünemiyoruz ki. 

           Bak arkadaş, 

           biz de Mozart dinlemeyi severiz. 

           Aşkı severiz.

           Barışı severiz. 

           Ama barışı düşünemiyoruz ki 

           acı çekmekten... 

           Güzel tatilleri, boş zamanlarımızı

           planlamak istiyoruz biz de, 

           ama yapamıyoruz ki... 

           İşgal altındaki bu hayat bize 

           güzel şeyleri düşündürtmüyor. 

2006'nın Mart ayında, 

yine Ramallah’ta Hamas'ın 

Batı Şeria sözcüsü

Ferhad Esad'la konuşup

yazmıştım Milliyet'te.

1980’de Müslüman Kardeşler'e

üye olmuş. Bu örgüt Flilstin'de 

1987 yılında  Hamas adını almış...

Simsiyah sakallı Ferhat, 

İsrail devletinin varlığını 

tümüyle reddederken şöyle demişti:

           Biz İsrail deyince işgal anlarız.

           İsrail’den söz etmek 

           bizim için işgalden söz etmektir. 

           Biz işgale direniyoruz. 

           1948’den bu yana işgal altındayız. 

           İsrail 1967 sınırlarına çekilir; 

           Doğu Kudüs’ü de bırakır; 

           Yahudi yerleşim birimlerini boşaltır; hapistekileri salar; 

           Filistinli mültecilerin haklarını

           kabul eder. Bunları yapar, 

           biz de o zaman "hudna"yı, 

           büyük ateşkesi uzatır, 

           masaya otururuz. 

2006'dan 2023 yılının 

7 EKİM'ine...

Aradan geçen onyedi yıl...

Hamas'ın İsrail'i hedef alan

büyük saldırısı,

kanlı şiddet ve terör eylemleri...

Ve İsrail'in Gazze'yi

"insanlığa karşı suç" işlercesine, 

Filistinlilere soykırım yaparcasına 

vurması...

Ve Amerika'sının, Avrupası'nın,

kısacası Batı'nın İsrail karşısındaki 

utanç verici suskunluğu...

Özellikle Amerikan, İngiliz 

ve Alman  yönetimlerinin 

Netanyahu saldırganlığına

dur diyenlerin sesini

anti-semitizm diyerek

kısmaya çalışması, ifade özgürlüğünün 

kolunu kanadını kıracak 

tavırlar sergilemeleri... 

Berlin'de Filistin konulu 

bir konferansın Alman hükümeti 

tarafından yasaklanması 

ve Yunanlı iktisatçı, eski Maliye Bakanı      

ve DEİEM partisi 

Başkanı Varufakis'in 

konuşmasının iptal edilmesi... 

Özellikle Amerikan ve İngiliz 

üniversitelerinden

anti-semitizm örtüsü altında 

ifade özgürlüğünü 

hiçe sayan örnekler... 

Yazı uzadı.

Özetle:

1.             İsrail'in Netanyahu'dan kurtulması...

2.             Batı'nın Netanyahu İsraili'ne dur demesi...

3.             İran'ın "Mollalar rejimi"nden kurtulması...

4.             Filistin'de yönetimin "iyi eller"e geçmesi...

5.            Hamas'ın İsrail'in varlığına kasteden

6.             terör ve şiddete son vermesi...

Ortadoğu'da kalıcı ve gerçek barış

bu yollardan geçer, diye düşünüyorum 

Le Select'te yazımı

ve Paris tatilimi noktalarken...

Bilmem, yoksa "imkansız"ı mı istiyorum?..